H χθεσινή μαζική αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενη. Το μοναδικό ερώτημα των τελευταίων ημερών ήταν το πότε, όχι το αν, θα γινόταν. Οσοι υποστηρίζουν πως όταν διαφωνείς με την ηγεσία ενός κόμματος δεν σηκώνεσαι να φύγεις, αλλά κάθεσαι και παλεύεις για τις απόψεις σου, δεν έχουν αντιληφθεί ότι μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν πλέον ένα κόμμα, αλλά δύο κόσμοι. Και ο λόγος δεν είναι μόνο η προσωπικότητα του νέου προέδρου. Είναι και το ότι το βασικό του στήριγμα, ο άνθρωπος που λύνει και δένει στη νέα εποχή, το στέλεχος που προκαλεί πλέον χωρίς κανείς να του βάζει φρένο, ακούει στο όνομα Παύλος Πολάκης.
Αν έχει κανείς ακόμη ανάγκη από μια απόδειξη για το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που φεύγουν και σ’ εκείνους που μένουν, μπορεί να διαβάσει δύο χθεσινά κείμενα. Οι αποχωρούντες κατηγορούν ευθέως τον Κασσελάκη ότι «πορεύεται αντιδημοκρατικά, διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τον μετατρέπει σε ένα άμορφο κόμμα, ενώ την ίδια στιγμή το πολιτικό του στίγμα εκπέμπει ένα συνονθύλευμα αντιφατικών απόψεων χωρίς κανένα προγραμματικό βάθος». Απαντώντας, η ηγετική ομάδα αναφέρεται «στην πρώτη διάσπαση στην Ιστορία της Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου που γίνεται εκτός πολιτικών οργάνων, εκτός κομματικών διαδικασιών, χωρίς πολιτικό επίδικο και χωρίς ουσιαστική διαφωνία».
Πράγματι, τι διαφωνία να έχεις με έναν άνθρωπο που «δεν έχει βλάψει κανέναν»;
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι γιατί ήπιοι άνθρωποι σαν τον Χαρίτση, την Αχτσιόγλου, τον Τσακαλώτο, τον Ηλιόπουλο ή την Αναγνωστοπούλου χρησιμοποιούν σήμερα εκφράσεις όπως «διαλυτική κρίση» και «ημέρα πένθους». Δεν είναι λίγο να εγκαταλείπεις ένα σπίτι στο οποίο είχες πιστέψει, είχες επενδύσει και είχες αφοσιωθεί. Η απορία όμως ακόμη κι ενός καλόπιστου παρατηρητή των τεκταινομένων στην Αριστερά είναι πώς αυτά τα στελέχη ανέχονταν τον πολακισμό όταν το σπίτι ήταν φωταγωγημένο. Και πόσο πειστικές περιμένουν να ακουστούν σήμερα, που ο πολακισμός στράφηκε εναντίον τους, οι 40 λέξεις της αυτοκριτικής τους για την ανοχή που έδειξαν «σε προβληματικά φαινόμενα που οδήγησαν στην κρίση του κόμματος» και «σε διχαστικές συμπεριφορές που τροφοδότησαν το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και απομάκρυναν από κοντά μας προοδευτικούς πολίτες καλής θέλησης».
Η Αριστερά την οποία επικαλούνται οι «6 6» στο κείμενό τους, η σύγχρονη Αριστερά «που συγκρούεται και σχεδιάζει, που μιλά συγκεκριμένα και αναλαμβάνει την ευθύνη της άσκησης πολιτικής, που αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων στο σήμερα», έχει στιγματιστεί ανεξίτηλα από αυτά τα φαινόμενα. Για να φέρει λοιπόν πίσω αυτούς τους «προοδευτικούς πολίτες καλής θέλησης» δεν είναι αρκετή μια οργισμένη διακήρυξη. Ο Αλέξης Χαρίτσης, που προαλείφεται για επικεφαλής της νέας κίνησης, μπορεί να είναι συμπαθής, αλλά χρημάτισε σε διαδοχικά υπουργεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κι αυτό το αμαρτωλό παρελθόν θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να το σβήσει.