Σε λίγα 24ωρα το 2023 θα είναι παρελθόν. Και όπως πάντα συμβαίνει σε ανάλογες στιγμές, ο άνθρωπος σκέφτεται και, ενδεχομένως, κάνει τον απολογισμό του. Στα καθ’ ημάς, στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ δηλαδή, το απερχόμενο έτος επιφύλαξε κατακλυσμιαίες αλλαγές. Διπλή εμφατική ήττα στις βουλευτικές, αποχώρηση του Α. Τσίπρα από την ηγεσία, εκλογή του Στ. Κασσελάκη στη θέση του και διάσπαση της ΚΟ. Το καθένα από αυτά τα γεγονότα θα μπορούσε να παραγάγει πυκνή πολιτική ύλη από μόνο του. Ολα όμως αυτά μαζί και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ήτοι από Μάιο έως τον Σεπτέμβριο, δημιουργούν πολιτική ύλη τεράστιας πυκνότητας και σημασίας. Ηδη το πολιτικό σκηνικό διαμορφώνεται με τη Νέα Δημοκρατία κυρίαρχη, τον Κυρ. Μητσοτάκη αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή και την Κεντροδεξιά για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα.
Απέναντι στην ηγεμονία της συντηρητικής παράταξης η καθ’ ημάς Αριστερά αντιπαρατάσσει 3 «συριζογενή» (ας μου επιτραπεί ο όρος) κόμματα, ήτοι ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας και, βέβαια, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Είναι προφανές λοιπόν ότι εκτός από την πολυδιασπασμένη αντιπολίτευση, με ό,τι σημαίνει αυτό για τη λειτουργία του κοινοβουλευτικού συστήματος, πάσχει ο πυρήνας της αρχιτεκτονικής του.
Διότι οι πολίτες, των οποίων τα προβλήματα είναι ζέοντα και παρόντα και τα οποία δεν αντιμετωπίζονται με την επίκληση του 41% από την πλευρά της κυβέρνησης, δεν βλέπουν εναλλακτική, ελπιδοφόρα, προοδευτική απάντηση στην κυβερνητική πολιτική. Και αυτό τους οδηγεί είτε στην απογοήτευση και την απομάκρυνση από την πολιτική γενικά είτε στην επιλογή «απολιτικών», ωστόσο συντηρητικών επιλογών. Και τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων λειτουργούν ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Κυριαρχία Μητσοτάκη αφενός και αδύναμη αντιπολίτευση αφετέρου.
Και εδώ γίνεται περισσότερο από επίκαιρος ο στίχος του ποιητή Μ. Αναγνωστάκη «Το θέμα είναι τώρα τι λες. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε. Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ. Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. Το θέμα είναι τώρα τι λες» («Στόχος», από τα «18 κείμενα», 1970)
Οφείλουμε να πούμε λοιπόν και στους εαυτούς μας, αλλά κυρίως στη χειμαζόμενη κοινωνία, ότι μπορούμε! Ναι, μπορούμε να ξεπεράσουμε το υφιστάμενο πλαίσιο με την Αριστερά στη γωνία. Ως αριστεροί γενικότερα αλλά και ως ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ειδικότερα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ παραμένει ο κορμός της δημοκρατικής παράταξης και αξιωματική αντιπολίτευση.
Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές άνοιξαν μια χαραμάδα ελπίδας και έδειξαν έναν δρόμο. Οπου υπάρχει συσπείρωση προοδευτικών δυνάμεων και φερέγγυα πρόταση εξουσίας, οι πολίτες ανταποκρίνονται. Ετσι νικήθηκε ο παντοδύναμος μέχρι τις εκλογές Μπακογιάννης στον Δήμο της Αθήνας, έτσι έχασε ο εκλεκτός της ΝΔ Αγοραστός στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Εκεί δηλαδή όπου αμφότεροι ήταν φαβορί. Αλλά πριν από τη λαϊκή ετυμηγορία!
Επομένως, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Η συνεργασία της προοδευτικής αντιπολίτευσης στα μείζονα ζητήματα της κοινωνίας, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, χωρίς ηγεμονισμούς και αυταπάτες θα σπάσει την κυβερνητική μονοκρατορία και, κυρίως, θα εμπνεύσει τους πολίτες. Και θα τους πείσει ότι αυτοί που φαίνονται ανίκητοι μπορεί να χάσουν. Αυτοί που παρουσιάζονται άτρωτοι μπορεί να ηττηθούν. Και αυτό είναι το μέγα στοίχημα της Αριστεράς σήμερα. Να εμπνεύσει εκ νέου τους πολίτες και να ανορθώσει την περηφάνια τους.