Δεν ξέρω πώς αισθανόταν χθες το βράδυ ο Στέφανος Κασσελάκης. Ολα έδειχναν ότι κέρδισε την πρώτη νίκη, αφού εξουδετέρωσε τον εσωτερικό εχθρό, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και την έως χθες εσωτερική αντιπολίτευση της Ομπρέλας. Αλλά τι είπε στους συνεργάτες του, στον Πολάκη, στον Παππά και στην Τζάκρη: ότι έδιωξε από το κόμμα τους κομμουνιστές;
Νομίζω πάντως πως κάπως έτσι σκέφτηκε ο πρόεδρος: να φύγουν οι κακοί, να μείνουν οι καλύτεροι που θα αρχίσουν τον ανένδοτο (όχι τον ανέκδοτο, αυτός είναι άλλος αγώνας) κατά του Μητσοτάκη, μέχρι την τελική νίκη. Γι’ αυτό, άλλωστε, μίλησε αυστηρά, επειδή θέλει το καλό και εκείνων που έφυγαν και εκείνων που έμειναν. Αυστηρά σαν πατερούλης, θα έλεγαν οι μυημένοι στην ορολογία της Αριστεράς – αλλά επειδή ο πρόεδρος Κασσελάκης δεν έχει μάθει ακόμα ούτε για τον Ιωσήφ Τζουγκασβίλι ούτε για τις καλύτερες παραδόσεις των εκκαθαρίσεων, καλύτερα να πούμε αυστηρά σαν μπαμπάς τους. Στενοχωρήθηκε μάλιστα, αλλά με τη βοήθεια του κυρ Παύλου του Πολάκη (που είναι σαν ο δικός του μπαμπάς) θα το ξεπεράσει.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, δεν κατάλαβα καλά ούτε τους λόγους που επικαλούνται οι αποχωρήσαντες. Κατανοώ ότι έπρεπε να προσδιορίσουν σκληρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά στην αποχώρησή τους, να πουν ότι είναι ριζοσπάστες και να σαλπίσουν αναδιάταξη όσων περιμένουν να ξεχυθούν στο μετερίζι του κοινωνικού αγώνα: η πρωτεύουσα μόλις απέκτησε ακόμα μια ομάδα διαμαρτυρόμενων κατά βάση αριστεριστών στο πεζοδρόμιο. Δεν είναι, όμως, καθόλου πειστικοί όταν επιχειρούν να δείξουν ότι αυτοί δεν έχουν ευθύνη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ εξαπατούν τους εαυτούς του. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος εξαπατά τον εαυτό του.
Αυτός δεν ήταν στο τραπεζάκι της Πλατείας Συντάγματος, με τον Βαρουφάκη, με τον Κατρούγκαλο και με τον ανεκδιήγητο Καζάκη (ο οποίος κληροδότησε στο αντιμνημονιακό μέτωπο και στον ΣΥΡΙΖΑ τον Πολάκη); Αυτός δεν ήταν πλάι στον Βαρουφάκη το ανεκδιήγητο πρώτο εξάμηνο του 2015; Αυτός δεν στήριξε το δημοψήφισμα; Αυτοί δεν βρίζανε τους «Μένουμε Ευρώπη»; Αυτός δεν ανέχτηκε τον Καμμένο και τον λόγο του, τα στελέχη του και τον λόγο τους; Αυτός δεν έκανε την πάπια αν δεν επιδοκίμαζε τη μεθόδευση του Παππά για χειραγώγηση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου και του Τύπου; Μαζί με εκείνους που έβριζαν και προπηλάκιζαν όσους τους έκαναν κριτική δεν ήταν; Διαμαρτυρήθηκε ποτέ κάπου όταν προσπαθούσαν να κλείσουν εφημερίδες και να απολύσουν συγκεκριμένους δημοσιογράφους; Είπε τίποτα για τη μεθόδευση στην υπόθεση Novartis; Είπε τίποτα για τα συνθήματα ότι ο Μητσοτάκης γαμ#$%&αι;
Αυτά που σήμερα επισημαίνει η Ομπρέλα ως προβλήματα της Αριστεράς δεν είναι καινούργια προβλήματα. Δεν είναι καινούργιο πρόβλημα η πολιτική της καταγγελίας και της εχθροπάθειας. Δεν μάθαμε τώρα ότι ο Πολάκης (και ο Τσίπρας, σε κάποιες φάσεις) υπονόμευαν την πολιτική του ελληνικού κράτους για την πανδημία, είτε κάνοντας κηρύγματα για θεραπεία των ασθενών με ιβερμεκτίνη και εκτιμώντας ότι τα εμβόλια είναι αδοκίμαστα, ξεστοκάρισμα και τιμωρία. Πού ήταν όλοι αυτοί οι ιδεολόγοι, με τις αρχές και τις αξίες;
Στο κόμμα του Τσίπρα, ήταν, που είναι το ίδιο κόμμα με αυτό του Κασσελάκη. Μια διαφορά υπήρχε τότε: το κόμμα νεμόταν την εξουσία, όλοι μαζί νέμονταν την εξουσία, και οι της Ομπρέλας και οι άλλοι. Τώρα, οι της Ομπρέλας ανακάλυψαν τον Πολάκη.
Χθες το βράδυ, διαπίστωσα ότι οι διαφωνούντες και οι αποχωρήσαντες εισπράττουν άγρια υβρεολόγια στο Διαδίκτυο – αυτά που τη δεκαετία του 2010 επεφύλασσαν στους πολιτικούς αντιπάλους. Κι αυτό ήταν, και είναι, ο ΣΥΡΙΖΑ.