Η εκδήλωση για τον Κώστα Σημίτη, προχθές το βράδυ, όπως αναμενόταν, δεν είχε μόνο χειροκροτητές. Είναι γνωστό το πολιτικό μίσος εναντίον του πρωθυπουργού που έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ και δημιούργησε τις περισσότερες από τις υποδομές που απολαμβάνουμε σήμερα, κυρίως από πρόσωπα και κόμματα που πολιτεύτηκαν στο όνομα της αντιμεταρρύθμισης – αρχίζοντας από τον Κώστα Καραμανλή και φτάνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ, σε όλες τις εκδοχές του (τη ριζοσπαστική αριστερή, την τυχοδιωκτική του Τσίπρα και των επιγόνων του που επιτηρούν τον Στέφανο Κασσελάκη, ασφαλώς και των περιτριμμάτων τύπου Καμμένου που στεγάστηκαν στο κυβερνητικό εγχείρημα Τσίπρα).
Οι δυνάμεις αυτές, περιθωριοποιημένες σήμερα, εξεμάνησαν διπλά και λόγω της παρουσίας στην τιμητική εκδήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο,τι κι αν λένε, όμως, η ουσία είναι ότι ο Σημίτης είναι ο τελευταίος μεταρρυθμιστής πρωθυπουργός πριν από μια περίοδο που σηματοδοτείται από τη χρεοκοπία (και την προετοιμασία της) κι ο Μητσοτάκης ο πρώτος που σταθεροποίησε τη χώρα, συνέβαλε στην ανάκαμψή της και πολιτεύεται επίσης ως μεταρρυθμιστής.
Στο ενδιάμεσο, ο Κώστας Καραμανλής αναβίωσε το πελατειακό κράτος που διόγκωσε το δημόσιο χρέος (ενδεικτικά, το 1996 ήταν 93,28 δισ. ευρώ, το 2010 είχε φτάσει τα 146,01 δισ. ευρώ, ενώ μόνο στη διάρκεια μιας χρονιάς, από το 2009 ως το 2010, αυξήθηκε κοντά στα 20 δισ.), ο Γιώργος Παπανδρέου διαχειρίστηκε το πρώτο μνημόνιο αρνούμενος επιδεικτικά να αναλάβει την πατρότητά του, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την εξουσία υποσχόμενος να σκίσει τα μνημόνια και την άφησε αφού προηγουμένως σηματοδότησε τη σοβαρότερη μεταπολιτευτική περιπέτεια της χώρας με υπαρξιακές διαστάσεις.
Υπήρξαν, βεβαίως, και κυβερνήσεις που, σε συνθήκες ιδιαίτερης επισφάλειας, ανέλαβαν τις ευθύνες τους και διαχειρίστηκαν με σοβαρότητα την κρίση (κυβερνήσεις Παπαδήμου και «Σαμαροβενιζέλων») – αλλά είχαν απέναντί τους όχι μόνο τις συνέπειες της χρεοκοπίας και των μνημονίων, αλλά και την πίεση των πάσης φύσεως οπαδών του λεφτόδεντρου.
Οσο κι αν έχουν περιθωριοποιηθεί, οι δυνάμεις της αντιμεταρρύθμισης προσπάθησαν και προχθές να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ως αντίπαλο δέος, όχι τόσο στον Σημίτη που ούτως ή άλλως το πέρασμά του αφορά κυρίως την ιστορία, αλλά στον Μητσοτάκη. Το πρώτο μέτωπο που προσπάθησε να δηλώσει απέναντι στον Πρωθυπουργό είναι της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς, βρίσκεται στο κόμμα του και συνεχίζει να εκφράζεται από τον Καραμανλή. Προσπάθησε να οργανώσει μια εκδήλωση αντιπερισπασμού, επιδιώκοντας να οικειοποιηθεί τη Μαριέττα Γιαννάκου, μια πολιτικό που, ιδεολογικά και πολιτικά, ήταν ιδεολογικά συγγενής του Μητσοτάκη, κινούμενη στην περιοχή του φιλελευθερισμού και απεχθανόμενη το πελατειακό κράτος.
Γι’ αυτό, άλλωστε, ο Κώστας Καραμανλής, δεν μίλησε για την πραγματική Γιαννάκου. «Δεν είχε το πάθος της εξουσίας, της προβολής, της αλαζονείας», είπε. «Είχε το πάθος της προσφοράς και της υπηρεσίας. Δεν είχε χορηγούς ή προστάτες, δεν επεδίωκε την εύνοια των ισχυρών ή των μέσων ενημέρωσης». Ο Καραμανλής έφτιαξε μια ηθικολογία που ταιριάζει στη δική του φτενή ρητορική, αλλά επ’ ουδενί στην τιμώμενη – συνοπτικά την ηθικολογία του Μπαϊρακτάρη. Τη ζήσαμε και την πληρώσαμε ακριβά.
Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδεικτική αδυναμίας κατανόησης της πραγματικότητας η δήλωση Κασσελάκη (ο οποίος αναμενόταν ματαίως στην εκδήλωση για τον Σημίτη), ότι δεν έχει δουλειά με όσους σπατάλησαν τα λεφτά του λαού. Ο άναρθρος λόγος του πιστοποιεί ότι είναι υποχείριο του υποβολέα του, του Πολάκη. Είναι εύκολος αλλά έχει αποδοκιμαστεί στην πράξη. Αν τον βρει ποτέ, ας ρωτήσει και τον Τσίπρα, που όσο να ‘ναι χειριζόταν με μεγαλύτερη επιδεξιότητα την άρνηση και την καταγγελία.
Και μετρό και δέντρα
Στο περιβάλλον του νεοεκλεγέντος δημάρχου Αθηναίων, Χάρη Δούκα, παριστάνουν τους έκπληκτους που ασκήθηκε κριτική στη δήλωσή του για τα Εξάρχεια. Διαδόθηκε ότι επρόκειτο για συντονισμένη επίθεση εναντίον του, επειδή διάφοροι διαπλεκόμενοι προσπαθούν λέει να κοντύνουν την επιτυχία του ή επειδή θέλουν να εξυπηρετήσουν (εκ των υστέρων!) το σύστημα Μπακογιάννη. Βγάζει νόημα; Επειδή τη στάση του Δούκα έκριναν και κυβερνητικά στελέχη, ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Παύλος Μαρινάκης, κυκλοφόρησε μέχρι και non paper σύμφωνα με το οποίο οι επιθέσεις ήταν στοχευμένες, μάλιστα πριν αναλάβει καθήκοντα, και «εγείρουν σοβαρά ερωτήματα».
Ο Χάρης Δούκας δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πολιτικός που υφίσταται κριτική, οφείλει να συνηθίσει. Ο κόσμος δεν είναι γεμάτος εχθρούς του, μάλιστα εντεταλμένους συμφερόντων. Απλώς, ο δημόσιος χώρος, στον οποίο ανήκει και στον οποίο παρεμβαίνει, εγείρει δημόσιες αντιπαραθέσεις. Είναι πρωτοφανές ένας πολιτικός να δέχεται κριτική;
«Θέλουμε και μετρό και δέντρα», τονίζεται στο προαναφερθέν non paper ότι ζητά ο δήμαρχος. Πολύ πασοκικός τρόπος αντιμετώπισης προβλημάτων, ένας τρόπος που καταργεί τα διλήμματα και προσπαθεί να τα στριμώξει όλα σε μια στενή χρονική ή δημοσιονομική περιοχή. Παλαιότερες δεκαετίες είχε και σουξέ.