Δηλαδή, έρχεται ο Τσίπρας να μας σώσει από τον Κασσελάκη;
Κάπως έτσι σάρκαζαν χθες διάφοροι συριζαίοι φίλοι μου (ναι, έχω και συριζαίους φίλους) την εμπλοκή του πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στα εσωκομματικά του κόμματος το οποίο ναι μεν οδήγησε στην εξουσία, δεν είναι όμως ανεύθυνος για την πορεία προς την εξάχνωσή του. Ακόμα κι αν δεν βρισκόταν ο Αλέξης Τσίπρας πίσω από τις μεθοδεύσεις της παράδοσης του κόμματος στο μιντιακό είδωλο Στέφανος Κασσελάκης, αλλά και μόνο το γεγονός ότι του είχε δώσει θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, το οποίο λειτούργησε ως εφαλτήριο για την άνοδό του, οδηγεί στις προσωπικές ευθύνες του. Τώρα λοιπόν τρέχει για να μπορέσει να σώσει οτιδήποτε σώζεται. Αν σώζεται.
Αλλά τι μπορεί να καταφέρει ο Αλέξης Τσίπρας στην παρούσα φάση; Ας πούμε ότι πείθει την Εφη Αχτσιόγλου (η οποία γράφεται ότι θέλει να φύγει και να φτιάξει άλλο κόμμα) να μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ, να συμβάλει στην οχύρωσή του στην αξιωματική αντιπολίτευση (και στο οικονομικό της δέλεαρ) και, παρέα με τον Διονύση Τεμπονέρα, τον Νάσο Ηλιόπουλο και δεν ξέρω ποιον άλλο, να προσπαθήσουν να παράγουν πολιτικό νόημα – το νόημα του ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε. Τι θα σημαίνει αυτό; Θα θέσουν υπό επιτροπεία τον Κασσελάκη; Ή θα εκπροσωπούν αυτοί το κόμμα με τον Κασσελάκη απλώς να προΐσταται; Και θα δεχτεί να είναι ο μεγάλος σιωπηλός;
Ακόμα όμως κι αν υποτεθεί ότι ο Κασσελάκης αποδέχεται να μείνει λίγο πίσω και το κόμμα εκπροσωπηθεί από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, τους οποίους σαφώς έχει κερδίσει, αυτό τι θα σημάνει; Το πιθανότερο, τίποτα. Στον αλλοπρόσαλλο πολιτικό λόγο του Κασσελάκη θα αντιπαρατεθούν οι ξύλινης αριστερίστικης κοπής ηθικολογίες της σημερινής εσωκομματικής αντιπολίτευσης, ενώ γύρω σείεται ο τόπος. Μπορεί όντως να σταθεροποιηθεί ένα σύστημα που πλέον δεν του έχουν εμπιστοσύνη ούτε εκείνοι που έζησαν μέσα σ’ αυτό – και απ’ αυτό;
Ας δούμε, για παράδειγμα, τι γίνεται στον ευρύτερο χώρο. Ενα τμήμα ιδεολόγων της Αριστεράς με ριζοσπαστική ιδεολογία έχει αποχωρήσει, ενώ τους ακολουθούν οι ομοϊδεάτες τους από διάφορες οργανώσεις. Οι ευρωβουλευτές, επίσης, καθένας έχει δικό του μπαϊράκι. Ο Στέλιος Κούλογλου άνοιξε τον δρόμο, χθες τον ακολούθησε ο Πέτρος Κόκκαλης που ανήγγειλε τη δημιουργία κόμματος – θα προσπαθήσει να φτιάξει μια δική του βάση γύρω από τα ζητήματα της οικολογίας. Τα ΜΜΕ του κόμματος έχουν ανατεθεί σε εμπίστους του συστήματος Κασσελάκη κι οι τριβές, κι εκεί, είναι εμφανείς.
Ολη αυτή η κατάσταση, προφανώς, έχει επιπτώσεις σε όσους επέμεναν να υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τη δυναμική του παρελθόντος του. Ηδη οι επιπτώσεις αυτές άρχισαν να καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις – η δημοσκόπηση της Opinion Poll χθες έδειξε την αξιωματική αντιπολίτευση τρίτο κόμμα, πίσω από το ΠΑΣΟΚ. Θα μπορέσει το σύστημα Πολάκη – Τζάκρη – Γιώργου Τσίπρα και λοιπών, και με ποιον τρόπο, να αποφύγει την κατάρρευση; Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς μπορεί να γίνει αυτό.
Κατανοώ, πάντως, τον Τσίπρα. Η προεδρία Κασσελάκη ήταν η συνισταμένη όλων των τυχοδιωκτισμών του: έδωσε θέση στο κόμμα σε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, και τώρα το κλαίει. Πάλι καλά να λέει που βρέθηκε ο Κασσελάκης. Φανταστείτε να μην είχε πάει στον Αγιο Δομήνικο η Ραχήλ Μακρή και να είχε θέσει αυτή υποψηφιότητα.