Το βέρτιγκο στο οποίο βρέθηκε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά τη διάρκεια του δευτέρου εξαμήνου της χρονιάς που έφυγε αποτελεί ένα αν όχι μοναδικό τουλάχιστον σπάνιο φαινόμενο για τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας. Ένα νέο από κάθε άποψη πολιτικό πρόσωπο δημιούργησε καταστάσεις ανατροπής στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλλιεργώντας με την είσοδο του προσδοκίες τις οποίες ωστόσο δεν έχει καταφέρει να δικαιώσει ως σήμερα τουλάχιστον. Οι καινοτομίες που προσπαθεί να εισάγει ο κύριος Κασσελάκης τόσο στη λειτουργία όσο και στη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο μπερδεύουν παρά αποσαφηνίζουν τον πολιτικό του προσανατολισμό. Από την άλλη έχουμε πλέον ένα δείγμα γραφής των προθέσεων του και του τρόπου με τον οποίο έχει αποφασίσει να πολιτευθεί.
Η διάσπαση που ακολούθησε την εκλογή του έχει καθηλώσει το ΣΥΡΙΖΑ σε δημοσκοπικά ποσοστά που υπολείπονται σημαντικά του εκλογικού του αποτελέσματος φαίνεται όμως για τον ίδιο να έχει λειτουργήσει καθαρτικά αφού του δίνουν πλέον το περιθώριο να κινηθεί χωρίς περισπασμούς, εσωκομματικές αμφισβητήσεις και ιδεολογικές περιχαρακώσεις. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ όπως και το υπόλοιπο εκλογικό σώμα έχει διαμορφώσει μία εικόνα για το νέο αρχηγό και περιμένει πλέον απ’ αυτόν και τα στελέχη του τη διατύπωση μιας καθαρής και οριστικής πολιτικής πρότασης που θα διαμορφώνει το νέο ιδεολογικό όλα ταυτόχρονα και ρεαλιστικό αφήγημα που θέλει να υπηρετήσει. Την ίδια στιγμή βέβαια παρά τις μαξιμαλιστικές διακηρύξεις περί νίκης στις ευρωεκλογές θα πρέπει πρώτα να κερδίσει τη μάχη της κεντροαριστεράς την ηγεμονία της οποίας διεκδικεί εκκινώντας από προνομιακό σημείο ο κατεξοχήν εκφραστής του χώρου το ΠΑΣΟΚ.
Σε αντίθεση με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Ανδρουλάκης δεν κάνει εύκολα λάθη, αποφεύγει τις μεγαλοστομίες και προτιμά να προχωρά κάνοντας σταθερά βήματα. Η τακτική αυτή δεν του έχει επιτρέψει ακόμη να αποκτήσει την απαραίτητη δυναμική που απαιτείται, η κατάληψη της δεύτερης θέσης ωστόσο στις Ευρωεκλογές είναι πλέον ένα στόχος εφικτός για το ΠΑΣΟΚ πάνω στον οποίο μπορεί να οικοδομήσει τις επόμενες κινήσεις του.
Και τα δύο κόμματα βέβαια απέχουν ακόμη πολύ από το να μπορέσουν να αμφισβητήσουν ουσιαστικά την ηγεμονία Μητσοτάκη ο οποίος φαίνεται να έχει την πολυτέλεια με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς να μπορεί να ξοδέψει ένα κομμάτι του πολιτικού του κεφαλαίου προωθώντας τη ρύθμιση για το γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών.
Ο Πρωθυπουργός με αυτή του την κίνηση προφανώς και αντιλαμβάνεται ότι φέρνει σε δύσκολη θέση ένα σημαντικό κομμάτι τόσο του στελεχιακού του δυναμικού όσο και των ψηφοφόρων του, αποφασίζει όμως να προχωρήσει ευελπιστώντας ότι θα καταφέρει σε αντιστάθμισμα να εδραιωθεί ακόμα περισσότερο ως ο κύριος εκφραστής του πολιτικού κέντρου, της μετριοπάθειας και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού .
Η Ελληνική κοινωνία παραμένει συντηρητική, λειτουργεί με το θυμικό και για αυτό μπορεί να γίνει απρόβλεπτη ωστόσο το ρίσκο του κ. Μητσοτάκη φαίνεται να είναι λελογισμένο αφού όπως και ο ίδιος ανέφερε στη συνέντευξή του το συγκεκριμένο ζήτημα είναι ένα θέμα που δεν αφορά προσωπικά τη μεγάλη πλειοψηφία απλά δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση η οποία μπορεί να έχει ένταση δεν μπορεί όμως να έχει διάρκεια.
Ο Αντώνης Παπαργύρης είναι διευθυντής ερευνών της GPO