Υπάρχουν δύο Τέμπη. Το συμβάν ως συμβάν. Τραγικό, φρικιαστικό, αναπάντεχο, που σόκαρε το πανελλήνιο τη στιγμή που εξελίχθηκε. Υπάρχουν και τα Τέμπη μετέπειτα ως προς τη διαχείριση και εξέλιξη της διερεύνησης των πολιτικών και επιχειρησιακών ευθυνών τους. Τα δεύτερα Τέμπη είναι αυτά για τα οποία συζητούμε σήμερα ή μάλλον αυτά για τα οποία μεταβλήθηκε όλο το πολιτικό σκηνικό. Αιτία δεν είναι μόνο τα ερωτήματα του «Βήματος της Κυριακής». Αιτία είναι βασικά μία κακή διαχείριση από τη μεριά της κυβέρνησης στο σκέλος της Εξεταστικής Επιτροπής, στον τρόπο που δεν προσκλήθηκαν οι μάρτυρες, στον τρόπο που δεν κομίστηκαν τα πρακτικά των συσκέψεων. Η κυβέρνηση δεν είχε κανένα λόγο να πέσει σε αυτήν ακριβώς την παγίδα. Από την πρώτη στιγμή θα μπορούσε και έπρεπε και στην Εξεταστική να κρατήσει μία σοβαρή και θεσμική στάση ακούγοντας και τις σοβαρές φωνές της αντιπολίτευσης, αλλά και από την άλλη θα μπορούσε να σεβαστεί τους συγγενείς των θυμάτων. Ολους όσοι έχουν μείνει πίσω και διατηρούν το έγκαυμα της μνήμης του τρομερού δυστυχήματος. Δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Για άλλη μία φορά επαναλήφθηκε ένα φαινόμενο που τη θέλει αλάνθαστη, αλλά και μία κυβέρνηση που ξορκίζει κάθε πολιτική δική της ευθύνη για οτιδήποτε συμβεί κατά τη διάρκεια της θητείας της. Μόνον που τώρα επιμέρους ζητήματα δυσαρέσκειας τα οποία εξελίσσονται μέσα στην κοινωνία φαίνεται πως βρήκαν μία παροχέτευση στη θρυαλλίδα που λέγεται Τέμπη. Θρυαλλίδα που υπενθυμίζει τη βίαιη διακοπή μιας κανονικότητας, μιας καθημερινότητας μιας ομαλής ροής στη ζωή.
Αν μία κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση των επιβατών με μία αμαξοστοιχία στον τόπο τον οποίο θέλουν να φτάσουν είναι μία κυβέρνηση που δεν μπορεί να εγγυηθεί σχεδόν τίποτα. Και αυτό είναι το βαθύτερο μήνυμα ενός κόσμου που σήμερα θέτει ερωτήματα προς την κυβέρνηση, ανεξάρτητα αν την έχει στηρίξει το 2019 ή το 2023. Το γεγονός δε πως αυτά τα δεύτερα Τέμπη απασχολούν και τη Βουλή είναι κάτι απόλυτα προβλεπόμενο δημοκρατικά. Η πρόταση δυσπιστίας είναι έτσι κι αλλιώς προβλεπόμενη διαδικασία στο πλαίσιο του δημοκρατικού κεκτημένου μας και εδώ πάλι η κυβέρνηση έχει πράξει ένα ακόμα σφάλμα: την ίδια στιγμή που αναρωτιέται με ολίγον τι ειρωνεία γιατί δεν έχουμε αντιπολίτευση, την ίδια στιγμή οποιαδήποτε πρωτοβουλία από τη μεριά της ελάσσονος ή μείζονος αντιπολίτευσης αντιμετωπίζεται με αλαζονεία. Μα καμία αντιπολίτευση δεν περιμένει από την κυβέρνηση να της πει πώς ακριβώς θα κινηθεί και εν πάση περιπτώσει αν κρίνονται οι κυβερνήσεις, κρίνονται προφανώς και οι αντιπολιτεύσεις. Σήμερα δε κρίνονται όλοι. Και τα δεύτερα Τέμπη είναι η αιτία αν το ξεχνούν.
Εκτός ορίων
Σύμφωνα με μια ρήση του Νόμου του Μέρφι: όλα θα πάνε στραβά ταυτόχρονα. Αυτό ισχύει σήμερα για τη ΝΔ. Δεν είναι μόνον το στρίμωγμα για τα Τέμπη. Είναι και οι άστοχες και ανόητες δηλώσεις όπως του πρώην βουλευτή Τρικάλων Μιχάλη Ταμήλου για τα θύματα: «Ξέρεις πόσοι Τρικαλινοί πέθαναν το 2023; 1.977 Τρικαλινοί απεβίωσαν εντός του 2023. Μεταξύ των οποίων ήταν και τα τρία παιδιά. Δεν θα πάρουν μαντίλια να κλαίνε όλα τα Τρίκαλα επειδή 1.977 Τρικαλινοί πέθαναν», είπε. Και σωστά διεγράφη αμέσως από το κόμμα του με απόφαση της Μαρίας Συρεγγέλα. Υπάρχει και όριο.
Το «Δίπορτο» και η έλλειψη ψυχραιμίας
Τελικά χάρη σε ένα αυτονόητο ρεπορτάζ της Lifo και του Γιάννη Πανταζόπουλου μάθαμε πως το περίφημο υπόγειο «Δίπορτο» στη Σωκράτους, κάποτε εδώ πήγαν τον Κόπολα να φάει, δεν κλείνει. Αρα τζίφος οι οιμωγές για το gentrification της πόλης και τις μνήμες που θα σφραγίζονταν από τους άκαρδους μεσίτες.
Μόνον που το πρόβλημα εδώ δεν είναι το άνοιγμα ή το κλείσιμο ενός μαγαζιού, όσο ιστορικό κι αν είναι. Το πρόβλημα είναι αυτό το απόθεμα λυρισμού και έντεχνης ρομαντικοποίησης που είμαστε έτοιμοι να εκτρέψουμε στα κοινωνικά δίκτυα για την πόλη που χάνεται μαζί με τη νιότη μας. Λίγη ψυχραιμία δεν κάνει κακό.