Νομίζω, είναι προεξοφλημένο για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου πως οι διεργασίες στην ευρύτερη Κεντροαριστερά θα πυκνώσουν ή θα λάβουν πιο ζωηρό χαρακτήρα μετά τις ευρωεκλογές. Τότε και σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα θα φανεί κατ’ αρχάς ποιος θα έχει το πάνω χέρι αλλά και πώς θα επιβάλει τους δικούς του όρους για μια συζήτηση. Εδώ το ερώτημα είναι αν θα δούμε επανάληψη μιας κίνησης α λα 58 στο Ακροπόλ το μακρινό πια 2013. Τότε βέβαια το βασικό διακύβευμα των συμμετεχόντων ήταν το κενό εκπροσώπησης μιας μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας. Σήμερα το μείζον θέμα είναι άλλο. Αν θα υπάρξει ανάταξη ενός δημοκρατικού πόλου που θα λάβει τη θέση πραγματικής εναλλακτικής διεξόδου έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σήμερα η δυσκολία από το 2013 είναι ακόμη μεγαλύτερη. Δεν αρκεί δηλαδή να εκφραστεί η κεντροαριστερή εκλογική δεξαμενή αλλά το νέο πολιτικό σχέδιο να καταλήγει πειστικά και σε σχέδιο για τη χώρα. Προφανώς, η συζήτηση σήμερα δεν υπάρχει. Ή γίνεται ατάκτως και σκόρπια κυρίως ως αναγνωριστικές βολές φιλίας. Λογικό, θα πει κάποιος. Οι δύο βασικοί πόλοι, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δηλαδή, μάχονται για τη δική τους αυτοτέλεια. Και μόνον ως αυτοτελείς και δυναμικοί χώροι μπορούν να προσέλθουν στην επόμενη ημέρα. Το παράξενο είναι πως μια σειρά πιο κρίσιμων διεργασιών δεν θα πυροδοτήσει μια τάση ανθεκτικότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εξελίξεις θα είναι πιο πυκνές αν η Κουμουνδούρου έχει χαμηλή εκλογική επίδοση. Απλώς τότε η ανοικοδόμηση της Κεντροαριστεράς θα περνάει βασικά από τις πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ.
Βεβαίως όλα αυτά επίσης θα έχουν σχέση με τη φθορά της κυβέρνησης και τον δικό της κύκλο. Εδώ δεν αρκεί μια δυσαρέσκεια από τον κόσμο για την ακρίβεια ή άλλο πεδίο. Οι πραγματικές φθορές των κυβερνήσεων είναι συνώνυμες με τη διάρρηξη των κοινωνικών συμμαχιών που τις έχουν στηρίξει. Προφανώς για όλα αυτά υπάρχει χρόνος, αν και μια παλιά αθάνατη αρχή λέει πως στην πολιτική κανείς δεν είναι αήττητος. Βέβαια, η συζήτηση που περιγράφουμε διεξάγεται ήδη άτυπα στους χώρους με άλλο τρόπο.
Περνάει και από την Ευρώπη, από τον βαθμό εμπιστοσύνης που το κάθε κόμμα μπορεί να έχει σε όμορο κόμμα και πολλά άλλα. Πάντως τα πρόσωπα που θα διαδραματίσουν έναν ρόλο στην όλη κουβέντα ήδη έχουν μπει στο κάδρο. Εδώ ας μην υποτιμά κανείς πως μετά τα πλήγματα της ΝΔ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση διαμορφώνεται και από εκεί ένα δυναμικό που μπορεί να έχει γνώμη και θέση. Το ίδιο και από το νέο δυναμικό πεδίο της Κοινωνίας των Πολιτών, π.χ. από τον χώρο των δικαιωμάτων. Επίσης εδώ και μία δεκαετία υπάρχει μια ικανή γενιά Ελλήνων που μετακινήθηκαν στο εξωτερικό μα έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στη χώρα. Μαζί με ένα νέο επιστημονικό δυναμικό.
Ολο αυτό συγκροτεί μια νέα γεωγραφία που αργά ή γρήγορα θα κινηθεί σε μια κατεύθυνση για τη χάραξη ενός σχεδίου. Το θέμα είναι πόσο συγχρονισμένη θα είναι με τις ταχύτατες εξελίξεις, χωρίς ταυτόχρονα να μην απομακρύνεται από τον αξιακό πυρήνα της προοδευτικής σκέψης που κατά βάση θα πρέπει να αφορά τους ευάλωτους και να έχει μέτωπο με τις σημερινές μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και αποκλεισμούς. Ζητείται πόλος, όχι απλά χώρος. Ζητείται σχέδιο, όχι απλώς εκφωνήσεις.