Βρισκόμαστε στα τέλη του 2015. Ο μεγιστάνας Ντόναλντ Τραμπ, αποφασίζει να είναι υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Βλέποντας ότι οι Δημοκρατικοί έχουν καταλήξει στη Χίλαρι Κλίντον, κατανοεί από νωρίς δυο πράγματα: Πρώτον πως η αντίπαλός του δεν είναι ανίκητη και πως ταυτόχρονα είναι ο μόνος που το πιστεύει ακράδαντα. Αποφασίζει πως θα είναι υποψήφιος με το «έτσι θέλω» και ουσιαστικά αναγκάζει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να τον στηρίξει. Οι Ρεπουμπλικανοί τον στηρίζουν με την πεποίθηση πως θα τον ξεφορτωθούν επενδύοντας σε μια κακή θητεία της Χίλαρι, όμως το αποτέλεσμα δικαίωσε τον πανούργο Τραμπ. Σήμερα ο Ντόναλντ Τραμπ, αν ξεπεράσει τα νομικά προβλήματα, παρουσιάζεται ξανά ως το απόλυτο φαβορί των εκλογών.
Ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να κατηγορηθεί για έλλειψη ελληνικής πολιτικής κουλτούρας και ανυπαρξία αριστερής σκέψης αλλά ο τρόπος που εκλέχτηκε όπως και η μετέπειτα λειτουργία του, δείχνει ότι επενδύει σε ένα key factor το οποίο έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και αυτό δεν είναι άλλο από το «Ρ». Η Αριστερά και η Πρόοδος είχε ταβάνι ενώ η ριζοσπαστική στροφή όταν βρήκε τον ιδανικό εκφραστή της σε μια ταραγμένη περίοδο, οδήγησε το κόμμα στη γη της επαγγελίας. Το μυστικό της επιτυχίας ήταν η άμεση σχέση με τους ψηφοφόρους και το «ξεβόλεμα» μιας καθεστωτικής τάξης η οποία εκφραζόταν στα δύο πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα της μεταπολίτευσης.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ξανά να ξεβολέψει την καθεστωτική κομματική τάξη και να επαναριζοσπαστικοποιήσει το κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τον ίδιο φαίνεται να είναι το όχημα για να έχει μερίδιο φωνής στην ελληνική κοινωνία, μιας και ο τρόπος της νίκης του στις εσωκομματικές εκλογές τον οδηγεί σε αυτό το λογικό άλμα. Δεν είναι ο μόνος άλλωστε πολιτικός αρχηγός που κάνει το λάθος της προβολής του εσωκομματικού του πεδίου στην ελληνική κοινωνία.
Στον παρόντα χρόνο, ο Κασσελάκης θεωρεί πως ο Μητσοτάκης θα χάσει μόνο από ανακάτεμα της τράπουλας και με κάτι που είναι νεόφερτο στην ελληνική κοινωνία. Η ανάγνωση από μόνη της δεν είναι λάθος μιας και ο Πρωθυπουργός έχει χαοτική διαφορά σε προσωπικό επίπεδο, σε κάθε έρευνα, από τους πολιτικούς αντίπαλους επικεφαλής. Επίσης κάνει μια 2η ανάγνωση, πως το ποσοστό της δικιάς του καταλληλότητας είναι υψηλότερο από αυτό του κ. Ανδρουλάκη παρόλο που το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να παίρνει καθαρό κεφάλι στην κούρσα της 2ης θέσης. Ταυτόχρονα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του πως το «άλλαξέ τα όλα» είχε επιτυχία το μακρινό 2004 έστω και αν χρειάστηκαν 5 χρόνια για να κυβερνήσει ο ΓΑΠ, οπότε του αρκεί να κάνει υπομονή όντας πρόεδρος.
Ομως παρ’ όλες τις εύστοχες παρατηρήσεις, η έλλειψη πολιτικής δημιουργίας είναι εμφανής. Η κινητική ενέργεια του κ. Κασσελάκη μόνο σε δυναμική δεν έχει μετατραπεί για τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κινδυνεύει όχι απλά να χάσει τη 2η θέση αλλά στη μάχη του… ΟΥΕΦΑ να τερματίσει ακόμη και στην πέμπτη θέση μιας και η Ελληνική Λύση έρχεται με πραγματική φόρα και κανείς δεν ξέρει πού θα σταματήσει. Το My way είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι αλλά αν δεν το τραγουδά ο Σινάτρα αλλάζεις σταθμό…