Στη ΝΔ οι αλλαγές δεν έχουν τη μορφή θρίλερ ή ενός μυθιστορήματος, όπως συμβαίνει με τα πάθη της Κεντροαριστεράς. Τα πραξικοπήματα και οι κρυφές συμμαχίες στη γαλάζια παράταξη γίνονται επί της ουσίας αντιληπτά μόνο αφότου έχουν φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κάπως έτσι έγινε και στην περίπτωση του Μιλτιάδη Εβερτ: μια σειρά κακών επικοινωνιακών χειρισμών και η σωστή στρατηγική κίνηση του Κώστα Σημίτη να προκηρύξει πρόωρες εκλογές (τις οποίες το ΠΑΣΟΚ κέρδισε) τον Σεπτέμβριο του 1996 είχαν φέρει τον τότε πρόεδρο της ΝΔ σε δυσχερή θέση.
Απέναντι στον Γιώργο Σουφλιά, ο Εβερτ κερδίζει την εκλογή προέδρου στις 4 Οκτωβρίου, με την αρωγή των καραμανλικών Γιάννη Βαρβιτσιώτη και Γιάννη Κεφαλογιάννη – 193 βουλευτές, ευρωβουλευτές και οργανωμένοι εκλέκτορες τον στήριξαν απέναντι στους 103 που ψήφισαν τον αντίπαλό του.
Η νίκη του όμως δεν θα κρατούσε για πολύ: οι ίδιοι πόλοι, ενόψει του συνεδρίου της ΝΔ τον ερχόμενο Μάρτιο, του πρώτου που θα εξέλεγε αρχηγό της ΝΔ, μαζί με 30 νέους βουλευτές-λοχαγούς, σχημάτισαν σχεδόν κάτω από τα ραντάρ το σχέδιο επικράτησης του Κώστα Καραμανλή. Στον πρώτο γύρο ο Εβερτ, που είχε την ίδια πολιτική δεξαμενή με τον Καραμανλή, ήρθε τρίτος. Μέχρι την απόσυρσή του από την ενεργό πολιτική, ο Εβερτ λογιζόταν μέλος της παλιάς φρουράς, με ό,τι αυτό σήμαινε εντός ΝΔ, χωρίς όμως να αποτελεί ουσιαστικό κίνδυνο αντι-συσπείρωσης για τον νέο πρόεδρο.