Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης έστειλε στον Στέφανο Κασσελάκη ένα μήνυμα, επειδή ισχυρίστηκε ότι ξέχασε τι έγραφε ως φοιτητής. Για να κάνει τη σύγκριση, μάλιστα, θυμάται τα δικά του φοιτητικά χρόνια και ισχυρίζεται πως ό,τι πίστευε και υπηρέτησε τότε, πιστεύει και υπηρετεί ακόμα. Γράφει:
«Ημουν τότε 24 χρόνων. Και η αγαπημένη μου Νάντια, 22. Αν και έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, θυμάμαι και σήμερα πολύ καλά και τι έκανα και τι έγραφα και για τι αγωνιζόμουν. Πάλευα για δημοκρατία, δικαιοσύνη, ανθρώπινα δικαιώματα και ισχυρά δημόσια πανεπιστήμια, μέσα από το φοιτητικό κίνημα. Για σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία, για μια Ελλάδα με αξιοπρεπείς μισθούς και ισχυρό κοινωνικό κράτος. Για τη σύγκλιση με τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Για μια ισχυρή, σύγχρονη και ενωμένη Αριστερά, ικανή να κυβερνήσει και να αλλάξει τη χώρα. 44 χρόνια μετά, αισθάνομαι υπερήφανος για το τότε και σίγουρος ότι θα συνεχίσω σταθερά με την Αριστερά, με τις ίδιες αξίες και μακριά από αξιώματα, μέχρι το τέλος της ζωής μου».
Κοίτα, λέει ο Παπαδημούλης επιτιμητικά και διδακτικά στον Κασσελάκη, εμείς οι συνεπείς δεν είμαστε ανεμοδούρες, είμαστε το ίδιο από τότε μέχρι σήμερα. Θέλαμε και συνεχίζουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε δίκαιο και σωστό. Αν πιστεύει αυτά που γράφει, αν δεν είναι δηλαδή ένα λογύδριο για το χρέος του αριστερού, φοβάμαι ότι συνεχίζει και σήμερα να διακατέχεται από τη νεανική αφέλεια που υποκινούσε τότε το πάθος του.
Αν και νομίζω ότι δεν είναι θέμα αφελούς προσέγγισης ότι όσα ισχυρίζεται δεν ισχύουν. Εμφανίζεται π.χ. ως ανυστερόβουλος ιδεολόγος, ένα είδος Χριστού της Αριστεράς, «μακριά από αξιώματα». Και όλα αυτά τα λέει έχοντας ένα αξίωμα αξιοζήλευτο ακόμα και για τους επιδραστικούς πολιτικούς, για πολλούς λόγους, και για την αμοιβή: είναι ευρωβουλευτής από τον Ιούλιο του 2014, και πιο πριν ήταν βουλευτής από το 2009, παραιτήθηκε μάλιστα από το Εθνικό Κοινοβούλιο εν μέσω της θητείας του για να θέσει υποψηφιότητα για την Ευρώπη. Μα είναι αιρετός, θα αντιτείνει. Εχει όμως αξίωμα που και τις προσόδους του καθορίζει και την κοινωνική του θέση – και δεν είναι «ένας από μας».
Κρατώ, επίσης, από τα συνθήματά του τη συνεχή πάλη του για «αξιοπρεπείς μισθούς και ισχυρό κοινωνικό κράτος». Και σε αυτό το σημείο φιλοτεχνεί φωτοστέφανο για πάρτη του. Του θυμίζω ότι η πάλη του για αξιοπρεπείς μισθούς σταμάτησε όταν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να μην έβλεπε πού μας πήγαινε με τη διαπραγμάτευση και το δημοψήφισμα ο τότε αρχηγός του – ούτε ότι σταθήκαμε στο χείλος του γκρεμού με το τρίτο μνημόνιο. Και μετά το φθινόπωρο του 2015, δεν είχε κάνα φίλο στην Ελλάδα να του πει πού πήγαν οι μισθοί και οι συντάξεις και το κοινωνικό κράτος;
Για ποια δημοκρατία πάλευε ο άνθρωπος που καθόταν αμίλητος όταν ο Παππάς μεθόδευε τη χειραγώγηση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου; Για ποια δικαιοσύνη όταν στήθηκε η σκευωρία Νovartis; Για ποια ευρωπαϊκή προοπτική με τον Καμμένο – τον «τέως εταίρο», όπως ο ίδιος υπενθύμισε χθες;
Καταλαβαίνω ότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης αισθάνεται άβολα επειδή ο Στέφανος Κασσελάκης, κάπως κωμικά και άγαρμπα είναι η αλήθεια, απομυθοποιεί ηχηρά την κοινότοπη ηθικολογία, αυτή τη δήθεν ανυστεροβουλία, την αφιέρωση, τη μεταφυσική αγιοσύνη με την οποία παρουσιάζουν την Αριστερά πολλοί απ’ όσους επωφελήθηκαν από τη στράτευσή τους σε αυτή. Τελεία, παράγραφος.