Του Κώστα Ράπτη
Η συμφωνία τετραήμερης (με δυνατότητα παράτασης) κατάπαυσης του πυρός στην οποία κατέληξαν το Ισραήλ και η Χαμάς αποτελεί μια μεγάλη επιτυχία για το Κατάρ και την Αίγυπτο, που λειτούργησαν ως διαμεσολαβητές, ενώ προσφέρει και μια ορισμένη ανακούφιση στην αμερικανική κυβέρνηση, που ενθάρρυνε την επίτευξή της. Κι αυτό μολονότι ουδείς πιστεύει πραγματικά ότι η προσωρινή κατάπαυση του πυρός κινδυνεύει να καταστεί μόνιμη.
Η συμφωνία συνιστά το αποτέλεσμα του δυσμενούς για τον Μπενιαμίν Νετανιάχου πολιτικού κλίματος που δημιούργησαν αφενός στο εσωτερικό οι κινητοποιήσεις των οικογενειών των ομήρων, αφετέρου στο εξωτερικό οι ογκούμενες διαδηλώσεις καταγγελίας της βίας κατά των αμάχων της Γάζας.
Μάλιστα οι διαδηλώσεις αυτές είχαν ιδιαίτερο βάρος στον αγγλοσαξωνικό κόσμο, γεγονός το οποίο οι Αμερικανοί Δημοκρατικοί δεν μπορούν να αγνοούν σε μία προεκλογική χρονιά. Από την άλλη πλευρά, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έπρεπε να αποσείσει την εντύπωση ότι αδιαφορούσε για την απελευθέρωση των αιχμαλωτισμένων συμπολιτών του.
Την ίδια στιγμή, στο καθαρά στρατιωτικό πεδίο, και μόνο το γεγονός ότι η Χαμάς διατηρεί την ικανότητα να εξαπολύει ρουκέτες εναντίον του κεντρικού Ισραήλ δείχνει ότι το εγχείρημα που ανέλαβαν οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις στη Λωρίδα της Γάζας αντιμετωπίζει προκλήσεις πολύ μεγαλύτερες απ’ ό,τι προκύπτει εκ πρώτης όψεως.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ βρίσκεται στον χειρότερο των πιθανών κόσμων: γνωρίζει ότι μόνο σε συνθήκες παράτασης της ένοπλης σύγκρουσης μπορεί να εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση, ενώ σε ένα περισσότερο στρατηγικό επίπεδο, το βάρος του πλήγματος που δέχθηκε το Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου υποχρεώνει την ισραηλινή ηγεσία να απαντήσει με τρόπο πολύ πιο δραστικό (και ει δυνατόν τελειωτικό) σε σχέση με τις προηγούμενες πέντε φορές κατά τις οποίες εξαπέλυσε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Λωρίδας της Γάζας.
Ο συγκεκριμένος τρόπος, όμως, ακόμη αναζητείται: αυτό αποκαλύπτει η συζήτηση μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ για την “επόμενη ημέρα” της Λωρίδας της Γάζας μετά την εκρίζωση της Χαμάς (σαν να είχε ήδη επέλθει). Η αμερικανική πλευρά δεν έχει πεισθεί για το τι προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση Νετανιάχου και πάντως δημοσίως αποθαρρύνει τα σχέδια για μια νέα ισραηλινή κατοχή.
Είναι αυτή η στρατηγική ασάφεια που καθιστά ευπρόσδεκτη απ’ όλους στην παρούσα φάση την τακτική ανάπαυλα.