Παραφράζοντας έναν ποιητή, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο χρόνος είναι πολύ αργός γι’ αυτούς που περιμένουν, πολύ γρήγορος γι’ αυτούς που φοβούνται, πολύ μακρύς γι’ αυτούς που πονούν, πολύ σύντομος γι’ αυτούς που διασκεδάζουν, αλλά για τους πολιτικούς είναι πάντα πυκνός. Στις ειδήσεις που τον γεμίζουν, αποδίδουν αναλυτές και δημοσκόποι την άνοδο της Ελληνικής Λύσης, την οποία καταγράφουν σταθερά εδώ και μερικούς μήνες τα γκάλοπ. Αν όμως η επικαιρότητα ευνοεί τις κορόνες του αρχηγού της, ποιοι είναι εκείνοι που φροντίζουν να προμοτάρουν τον Βελόπουλο με τον τρόπο που διαχειρίζονται την πολιτική αντιπαράθεση;
Ενάμιση μήνα πριν, όταν ψηφιζόταν η ισότητα στον πολιτικό γάμο, επαγγελματίες των μετρήσεων ήδη προειδοποιούσαν πως το συγκεκριμένο κόμμα ίσως αποτελέσει την έκπληξη των ευρωεκλογών. Τι κι αν ο επικεφαλής του είναι χρόνια γνωστός στους λάτρεις της τρας τηλεόρασης ή οι κηραλοιφές είχαν μουτζουρώσει κάποτε ακόμη και το βελοπουλικό προφίλ που έβλεπε το ψεκασμένο κοινό; Η ατζέντα του δημόσιου διαλόγου τού προσέφερε την ευκαιρία να τηλεπουλήσει τις ιδέες του εκμεταλλευόμενος την αρνητικότητα σημαντικής μερίδας της κοινής γνώμης απέναντι στη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου. Σε μέτρηση της MRB εκείνη την περίοδο, μάλιστα, εμφανίστηκε τρίτος στον δείκτη καταλληλότητας για την πρωθυπουργία – το νούμερο ήταν μονοψήφιο, ωστόσο η θέση συμπύκνωνε την τάση.
Τα ποσοστά της Ελληνικής Λύσης συνεχίζουν να τσιμπάνε και στο τωρινό κύμα δημοσκοπήσεων – η Pulse και η MRB, π.χ., τη βρίσκει τέταρτο κόμμα –, ενώ τα όμορα κομματίδια δεν παρουσιάζουν την ίδια δυναμική. Λειτουργεί ως υποδοχέας δυσαρεστημένων συντηρητικών ψηφοφόρων της ΝΔ, ειδικά από τα Τέμπη και πάνω αλλά όχι μόνο εκεί.
Κραυγές και υποσχέσεις
Για έμπειρους αναλυτές, οι δημοσκοπικές της επιδόσεις σήμερα οφείλονται στις κραυγές του προέδρου της για το σιδηροδρομικό δυστύχημα. Στις υποσχέσεις του πως θα «ξεβρωμίσει» το σύστημα και θα φτιάξει «με καθαρά χέρια, καθαρές ιδέες, μια Ελλάδα μεγάλη» καθώς και στα συνωμοσιολογικού τύπου ερωτήματα, τα οποία θέτει από κοινοβουλευτικού και μιντιακού βήματος χρησιμοποιώντας τις λέξεις «ξυλόλιο» και «μπάζωμα».
Ο Πρωθυπουργός, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας, μέμφθηκε τα τέσσερα κόμματα που την κατέθεσαν πως λείπει από το κείμενό της η υπογραφή του – sic – πραγματικού της συγγραφέα, ο οποίος «υπήρξε ο πρώτος διακινητής» όλων των θεωριών συνωμοσίας για τα Τέμπη. Η επιλογή της ταύτισής τους με τον Βελόπουλο δεν ήταν τυχαία. Ηθελε να υποβαθμίσει τις κατηγορίες τους. Ομως, η τοξικότητα που εκπέμπεται έτσι απ’ όλες τις πλευρές είναι εκείνη που θρέφει τα ποσοστά του.
Οι κυβερνητικοί χειρισμοί της τραγωδίας στην εξεταστική επιτροπή και μετά ενίσχυσαν τις θεωρίες συνωμοσίας σαν αυτές που υιοθετεί, αφού άφησαν αναπάντητα πολλά από τα ερωτήματα που διατυπώνουν αντιπολιτευόμενοι, κοινή γνώμη και μίντια. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση υποβιβάζοντας όποιον της ασκεί αντιπολιτευτική κριτική στο επίπεδό του, τον ανεβάζει στα μάτια αρκετών ψηφοφόρων σ’ εκείνο της σοβαρής αντιπολίτευσης.
Μερίδιο ευθύνης φέρουν, βέβαια, κι όσοι διαδηλώνουν πως δίνουν τον αγώνα κατά της Ακροδεξιάς. Η ρητορική που επαναφέρει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο της πολιτικής σκηνής προκειμένου να προσελκύσει την αντισυστημική ψήφο, λάιτ ή ορίτζιναλ, κρύβει οφέλη για τον Βελόπουλο (και για τα μικρότερα κόμματα στ’ αριστερά της Κουμουνδούρου). Γιατί όποιοι επιθυμούν να στείλουν μέσω κάλπης μήνυμα στο «κατεστημένο» θα το σκεφτούν δυο φορές πριν ψηφίσουν κόμμα με κυβερνητικό παρελθόν. Η μοναδική σίγουρη συνέπεια της συριζαϊκής στρατηγικής είναι η κανονικοποίηση του τοξικού πολιτικού λόγου.
Το νούμερο που θα γράψει τον Ιούνιο η Ελληνική Λύση δεν θα είναι μόνο αποτέλεσμα των περιστάσεων, λοιπόν. Θα είναι κι αποτέλεσμα των αποφάσεων των υπολοίπων στο πολιτικό σύστημα.