Η όλη περιδίνηση και υπαρξιακού τύπου πλέον κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διαμορφώνει τους όρους νέων αναζητήσεων ή και ίδρυσης νέων χώρων στα αριστερά του πολιτικού τόξου.
Η ίδια η λογική που διαπερνά τα περισσότερα κείμενα αποχωρήσεων και των στελεχών της Ομπρέλας αλλά και ιστορικών προσώπων για τον χώρο, όπως ο Αριστείδης Μπαλτάς, αφήνουν ανοιχτό το σενάριο για έναν νέο φορέα αλλά και επιμένουν όλοι και όλες πως θα συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη για τις «ιδέες της Ριζοσπαστικής και Ανανεωτικής Αριστεράς». Εξάλλου, η πρώτη κομβική τοποθέτηση που ήλθε από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και προηγήθηκε της δραματικής Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ όπου και σημειώθηκε η διάσπαση έθετε το επίδικο κεντρικά στο κοινό της εφημερίδας «Εποχή» στο Τριανόν: αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνέχιζε υπό τον Στέφανο Κασσελάκη να είναι χώρος που κανείς μπορεί να παλέψει για τις προαναφερόμενες ιδέες.
Σήμερα αυτό έχει απαντηθεί προφανώς από τα στελέχη που έφυγαν. Και μετεωρίζεται το ερώτημα του τι «θα κάνουν» και αν ο χώρος αριστερά είναι «πιασμένος». Ας μην ξεχνούμε πως εδώ υπάρχει πάντα το ΚΚΕ που εσχάτως έχει γίνει υποδοχέας αριστερόστροφης ψήφου και δημοφιλίας στην όλη πολιτική περιοχή. Η στρατηγική του ΚΚΕ σε σχέση με τον σπαρασσόμενο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο απεγκλωβισμός δυνάμεων στη βάση και αυτό προσθέτει έναν βαθμό δυσκολίας για όσα πρώην στελέχη ή μέλη της Κουμουνδούρου θέλουν να επιχειρήσουν το ρίσκο ενός νέου σχηματισμού.
Οι πρώτες αναζητήσεις
Οι πρώτες πληροφορίες από μεριάς Ομπρέλας ήταν για έναν φορέα που θα προσομοιάζει σε πρώτη φάση με μια είδους δικτύωση αλλά ακόμη όχι ενός κόμματος. Οι Τσακαλώτος, Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης είναι επαρκώς έμπειροι και για να ζυγίσουν καλά τα βήματά τους και έχοντας γνώση του τι έγινε με σχήματα τύπου ΛΑΕ κ.ά.
Οι εκλογολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες έχοντας τα σημερινά δεδομένα θεωρούν πως υπάρχει κορεσμός αριστερά του πολιτικού φάσματος, πως εκλείπει μια βασική διαιρετική τομή α λα Μνημόνιο που θα έδιδε προωθητικές τάσεις σε εγχειρήματα ενώ όλοι θυμούνται πως από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ του καλοκαιριού του 2015 είχαμε τρία κόμματα: τη ΛΑΕ, το ΜέΡΑ25 και την Πλεύση Ελευθερίας. Ανεξάρτητα αν στην πορεία απομακρύνθηκαν από την κοίτη του ΣΥΡΙΖΑ και εμπλουτίστηκαν από μέλη και στελέχη που δεν είχαν ανάμειξη με την περιπέτεια του πρώτου συριζαϊκού επτάμηνου του 2015.
Η πρόθεση δε του Πέτρου Κόκκαλη για θεμελίωση ενός νέου πράσινου χώρου, επίσης περιπλέκει τα πράγματα αφού για ένα μέρος της Αριστεράς, και εκείνων που τώρα φύγανε από τον ΣΥΡΙΖΑ, η πράσινη ατζέντα και η κλιματική δικαιοσύνη είναι δομική ενός ριζοσπαστικού αριστερού προγράμματος (π.χ. για τον καθηγητή Δημήτρη Χριστόπουλο κ.ά.). Η όλη υπόθεση των νέων εγχειρημάτων προφανώς θα καθοριστεί και από την έκβαση της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ.