Στο κατακερματισμένο κοινοβουλευτικό τοπίο, ο Μητσοτάκης επιβεβαίωσε τη βούλησή του να πορευθεί στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων, όπως στο φορολογικό, παρά τις αντιδράσεις των επαγγελματιών, αλλά και του συνόλου της αντιπολίτευσης η οποία συγκροτείται, όπως είπε, στο πεδίο του «όχι σε όλα και ναι στο τίποτα». Αυτό δεν εμπόδισε τον Πρωθυπουργό να καλωσορίσει τη Νέα Αριστερά ευχόμενος «καλή αρχή» στην ένατη κοινοβουλευτική ομάδα που προέκυψε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, προκαλώντας σχετική αμηχανία. Αλλά και να αγνοήσει τον Νίκο Ανδρουλάκη, που στην τελευταία σύγκρουση ήταν κεντρικός στόχος του. Διατηρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στο ρευστό πολιτικό πεδίο που χαρακτηρίζει τον χώρο της αντιπολίτευσης, κατέστησε σαφή την πρόθεσή του να προχωρήσει στις κεντρικές στρατηγικές επιδιώξεις του στο πλαίσιο του «πολυδιάστατου εκσυγχρονισμού», χωρίς να αποκλείει όσους τάσσονται υπέρ της αναγκαιότητας θαρραλέων βημάτων: «Οσο περισσότεροι πολεμάμε τις μεγάλες διαχρονικές παθογένειες τόσο πιο εύκολα αυτές θα υποχωρήσουν» είπε. Μια φράση του – «Πολιτική ευθύνη σημαίνει και πολιτικό θάρρος απέναντι σε οποιοδήποτε πολιτικό κόστος» – θύμισε σε κάποιους την παραίνεση του Κώστα Σημίτη στην πρόσφατη τιμητική εκδήλωση, παρουσία του Μητσοτάκη, όπου είπε ότι «προχωράς με τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις, αλλά συχνά κόντρα στο ρεύμα» και ότι αυτό «είναι το τίμημα για να είναι το όφελος που θα προκύψει πολύ μεγαλύτερο». Στο πνεύμα αυτό ο Πρωθυπουργός είπε ότι «πρέπει πρώτα εμείς, οι πολιτικές δυνάμεις σε αυτή την αίθουσα, να πάψουμε να συμφωνούμε στις διακηρύξεις αλλά να διαφωνούμε μόλις κάποιος επιχειρεί αυτές τις διακηρύξεις να τις κάνει πράξη».