Του Κώστα Ράπτη
Τι εξηγεί την επιμονή του Εμμανουέλ Μακρόν να κρατά “όλες τις επιλογές ανοικτές” σε σχέση με την αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία, όταν η πρόταση αυτή έχει αποδοκιμασθεί από τους κυριότερους εταίρους και συμμάχους του, αρχής γενομένης από τη Γερμανία;
Οι στρατηγικοί λόγοι, όπως τους αντιλαμβάνεται ο Γάλλος πρόεδρος, είναι ασφαλώς οι πρωτεύοντες. Ο ένοικος των Ηλυσίων αντιλαμβάνεται ότι στη Γηραιά Ήπειρο ανοίγει ένα κενό, το οποίο η χώρα του θα μπορούσε να καλύψει, κερδίζοντας την εύνοια των ΗΠΑ και προωθώντας εκ νέου τις προτάσεις του για μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασφάλειας, χωρίς φιλοδοξίες “στρατηγικής αυτονομίας” πλέον, αλλά υπό την “αυτονόητη” ηγεσία του μόνου μέλους της Ε.Ε. που διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο.
Διόλου τυχαία η γαλλική διπλωματία είναι το τελευταίο διάστημα εξαιρετικά δραστήρια στον πρώην σοβιετικό χώρο και όχι μόνο σε σχέση με την Ουκρανία. Ο εναγκαλισμός της Αρμενίας (η οποία απομακρύνεται από τη Ρωσία και επενδύει όλο και περισσότερο στην στρατιωτική στήριξη από τη Γαλλία) ή η συνυπογραφή την προηγούμενη εβδομάδα συμφώνου ασφαλείας με τη Μολδαβία είναι χαρακτηριστικές κινήσεις.
Όμως υπάρχει και μία άλλη παράμετρος που δεν θα πρέπει διόλου να υποτιμηθεί: το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι. Τρεις μήνες πριν από τις ευρωεκλογές το στρατόπεδο του Μακρόν έχει κάνει σαφή την επιλογή του να δώσει τη μάχη με τον Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν επικεντρώνοντας στις “αντιφάσεις” της τελευταίας έναντι της Ρωσίας.
Τα μηνύματα δεν είναι ευχάριστα για το Μέγαρο των Ηλυσίων. Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Ipsos-Sopra σε συνεργασία με το κέντρο Cevipof, το ινστιτούτο Montaigne, το Ίδρυμα Jean Jaurès και την εφημερίδα Le Monde, ο Εθνικός Συναγερμός, με επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τον 29χρονο ευρωβουλευτή Ζορντάν Μπαρντελλά, διευρύνει διαρκώς το προβάδισμά του απέναντι στο προσκείμενο στον Μακρόν κόμμα Renaissance. Η έρευνα, η οποία διεξήχθη το πρώτο εξαήμερο του Μαρτίου με δείγμα 11,770 ανθρώπων, εμφανίζει τον Εθνικό Συναγερμό να αποσπά το 31% της πρόθεσης ψήφου (περιθώριο λάθους 1,3%) όσων δηλώνουν βέβαιοι ότι θα προσέλθουν στις κάλπες, έναντι 18% υπέρ του προεδρικού κόμματος (περιθώριο λάθους 1%). Είναι η πρώτη φορά που η διαφορά ανοίγει στις 13 μονάδες είναι βέβαιο πλέον θεωρείται ότι το κόμμα της Λεπέν θα καταγράψει ποσοστό άνω του 25% για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Ακολουθούν η υπό τον Ραφαέλ Γκλυκσμάν λίστα που υποστηρίζουν οι Σοσιαλιστές (11,5%), το ψηφοδέλτιο των Πρασίνων με επικεφαλής την Μαρί Τουσαίν (8,5%), οι κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικανοί με τον Φρανσουά-Ξαβιέ Μπελαμύ (7%), η αριστερή Ανυπότακτη Γαλλία με την Μανόν Ομπρί (7%) και η ακροδεξιά “Ανάκτηση” (5%) του ψηφοδελτίου της οποίας ηγείται η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν (ανιψιά και πλέον ανταγωνίστρια της αρχηγού του Εθνικού Συναγερμού).
Το πώς αμύνεται ο Μακρόν απέναντι σε αυτή την προέλαση του Εθνικού Συναγερμού είναι εμφανές: ενισχύοντας την δεξιά μετατόπιση της κυβέρνησής του (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον νόμο που ψηφίσθηκε τον Δεκέμβριο για το μεταναστευτικό), διορίζοντας ένα νέο υπουργικό συμβούλιο με επικεφαλής τον 34χρονο Γκαμπριέλ Ατάλ (ως απάντηση στον Μπαρντελλά, ο οποίος έχει αναλάβει και την προεδρία του κόμματός του) και εμφανίζοντας την Λεπέν ως το “μακρύ χέρι” της Ρωσίας, αλλά και ως συνεταίρο στην ευρωομάδα ID της γερμανικής AfD με τις καταγγελλόμενες συνάφειες με νεοναζιστές.
Το δάνειο των 6 εκατομμυρίων ευρώ (πλέον αποπληρωθέν) το οποίο έχει λάβει ο Εθνικός Συναγερμός από ρωσική εταιρεία υπήρξε θέμα το οποίο η Λεπέν βρήκε μπροστά της και στις δύο εκστρατείες της για την κατάκτηση της γαλλικής προεδρίας.
Είναι βέβαια αλήθεια ότι ο Μπαρντελλά υπολείπεται σε ρωσοφιλία και για τον λόγο αυτό έχει χρειαστεί κατά καιρούς η Λεπέν να τον διορθώσει. Ο ίδιος πάντως και οι λοιποί ευρωβουλευτές του Εθνικού Συναγερμού αρνήθηκε να υπερψηφίσει ψήφισμα για την οικονομική ενίσχυση της Ουκρανίας, καθώς και έτερο για τις προσπάθειες της Ρωσίας να σπείρει την παραπληροφόρηση εντός της Ε.Ε.
Ωστόσο, η επιλογή του Μακρόν να επικεντρώσει στην ρωσική απειλή και στο ενδεχόμενο πολέμου, παραμερίζοντας άλλα πεδία πολιτικής επί των οποίων θα μπορούσε να κάνει καμπάνια, δεν δείχνει να αποδίδει. Αφενός διότι η ιδέα της αποστολής στρατευμάτων στην Ουκρανία αποδοκιμάσθηκε από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και συνεπώς δεν δημιούργησε κάποιον κλοιό απομόνωσης του Εθνικού Συναγερμού. Αφετέρου, διότι και η γαλλική κοινή γνώμη, παρά την εν γένει υποστήριξή της προς την Ουκρανία, κάθε άλλο παρά ευνοεί την περαιτέρω στρατιωτική εμπλοκή της χώρας. Το αποτέλεσμα είναι εντέλει αυτό που παρακολουθούμε στις δημοσκοπήσεις.