Δύο μήνες απομένουν μέχρι την κάλπη των ευρωεκλογών και τα επιτελεία των κομμάτων δεν κοιτούν μόνο τα νούμερα που τους αφορούν στην πρόθεση ψήφου, αλλά λόγω καλοκαιριού, χαλαρότητας και απογοήτευσης ένα ακόμα μέλημά τους είναι να φέρουν τους ψηφοφόρους τους στην κάλπη. Και η λέξη – κλειδί γι’ αυτό είναι μία: συσπείρωση.
Η συσπείρωση της ΝΔ δεν είναι αυτή που ήταν στις εθνικές εκλογές του 2023: τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων δείχνουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί ακόμα την επιρροή του στον χώρο του πολιτικού κέντρου, όμως η ΝΔ εμφανίζει σταθερές διαρροές προς τα κόμματα που βρίσκονται εκ δεξιών της. Η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου και η Νίκη, δύο κόμματα που εκπροσωπούνται κοινοβουλευτικά, κερδίζουν από τους δυσαρεστημένους νεοδημοκράτες ψηφοφόρους παίρνοντας από αυτούς τη μερίδα του λέοντος, ενώ στον δημοσκοπικό χάρτη άρχισε να εμφανίζεται, ακουμπώντας το 1%, η Φωνή Λογικής της Αφροδίτης Λατινοπούλου.
Αυτά τα ευρήματα επιβεβαιώνονται από τις συσπειρώσεις που έδωσε στη δημοσιότητα η Alco (Alpha), στην οποία φαίνεται η ΝΔ να χάνει 7% προς τον Βελόπουλο, 4% προς τη Νίκη και 1% προς τη Φωνή Λογικής, ενώ δικαιολογούν και την απόπειρα απεύθυνσης του Μεγάρου Μαξίμου με το συνέδριο του κόμματος και τις τελευταίες επιλογές στο ευρωψηφοδέλτιο και σε ένα πιο παραδοσιακό ακροατήριο. Στον χώρο του πολιτικού κέντρου, από την άλλη, οι απώλειες φτάνουν στο 3% προς τους Δημοκράτες του Ανδρέα Λοβέρδου και μόλις 2% προς το ΠΑΣΟΚ – οι πρώτοι όμως προβληματίζουν περισσότερο από το δεύτερο, γι’ αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να «στεγανοποιήσει» όσο το δυνατόν καλύτερα τις όποιες διαρροές προς τον πρώην υπουργό. Κι αυτό γιατί οι αναλύσεις τον θέλουν να κερδίζει ισόποσα τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ.
Χαμόγελα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ από μια ανεξέλεγκτη πτωτική πορεία δείχνει πως έχει σταθεροποιηθεί σε ποσοστά λίγο χαμηλότερα από τα ποσοστά των εθνικών εκλογών, όμως σε κάθε περίπτωση πολύ καλύτερα από το οριακό διψήφιο το οποίο παρατηρούνταν πριν από κάποιο διάστημα. Η άνοδος αυτή των ποσοστών εκτιμάται πως προκύπτει καθαρά από την ενίσχυση της συσπείρωσής του – για τα υπόλοιπα κόμματα, το ποσοστό του δείκτη, που φέρεται να ανέβασε το πρώτο ψηφίο από το 4 στο 5 (περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με τη μέτρηση), φαντάζει μικρό για ένα κανονικό κόμμα που βρίσκεται δύο μήνες πριν από τις εκλογές.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, που τους τελευταίους μήνες έχει βιώσει δύο σοκαριστικές ήττες, την παραίτηση του φυσικού ηγέτη του και μια διάσπαση, η κατάσταση θεωρείται από τους πιο αισιόδοξους ως το πρώτο δείγμα της ανάκαμψης του κόμματος. Εχει όμως η αξιωματική αντιπολίτευση επιπλέον περιθώρια συσπείρωσης; Το κομμάτι των ψηφοφόρων που έφυγαν με τη διάσπαση παραμένει σταθερό στη Νέα Αριστερά, η οποία όμως δεν ανεβάζει πια το ποσοστό της λόγω ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που σημαίνει ότι οι εκροές εκεί έχουν σταματήσει. Το θέμα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να «ανοίξει» πια σε νέο ακροατήριο – και καθόλου τυχαία ο Στέφανος Κασσελάκης στο Mega υπερασπίστηκε την τακτική απεύθυνσης στους απολιτίκ, περιγράφοντάς τους ως ψηφοφόρους που έχουν απλώς «απογοητευθεί» από το πολιτικό σύστημα.
Προβληματισμός στο ΠΑΣΟΚ. Η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ έχει ενδεχομένως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον: στις αρχές του έτους, με τις δημοσκοπήσεις να το φέρνουν καθαρά στη δεύτερη θέση, το ΠΑΣΟΚ εμφάνιζε από τις μεγαλύτερες κομματικές συσπειρώσεις. Το ποσοστό άρχισε σταδιακά να πέφτει, καθώς εκτός από τον ανοιχτό διάδρομο μετακινήσεων ψηφοφόρων που υπάρχει με τη ΝΔ για τους ψηφοφόρους του πολιτικού κέντρου άνοιξαν δύο ακόμα: ένας με τους Δημοκράτες και ένας με τη Νέα Αριστερά, τον οποίο αρχικά δεν φαντάζονταν ούτε στη μία ούτε στην άλλη πλευρά. Η πρόταση δυσπιστίας θεωρείται πως συνέβαλε στη σταθεροποίηση της πτώσης που άρχισε να παρατηρείται, χωρίς όμως να βοηθήσει τη Χαριλάου Τρικούπη να διευρύνει το ακροατήριό της με ψηφοφόρους που δεν έχουν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, δημιουργώντας ένα ταβάνι που πρέπει να σπάσει ώστε να «περάσει» η στρατηγική για τον στόχο της δεύτερης θέσης.
Πού φαίνονται τα πραγματικά όρια συσπείρωσης των κομμάτων; Στον διαμοιρασμό των αναποφάσιστων, οι οποίοι για ευνόητους (και διαφορετικούς) λόγους φαίνεται πως προέρχονται από τους ψηφοφόρους των δύο μεγαλύτερων κομμάτων – η δική τους εκλογική συμπεριφορά θα κρίνει τη διαφορά από τον πρώτο στον δεύτερο, τη δεύτερη, αλλά και την τρίτη θέση.