Στην αφετηρία ενός απαιτητικού μαραθωνίου δύο μηνών μέχρι τις ευρωπαϊκές εκλογές, που ήδη απέκτησαν πολωτικά χαρακτηριστικά σε περιβάλλον συνεχών αντεγκλήσεων έως προσωπικών συγκρούσεων, βρίσκονται τα κομματικά επιτελεία με το βλέμμα στραμμένο προς την ίδια κατεύθυνση. Πρώτα είναι η ανάγκη των πολιτικών αρχηγών για συσπείρωση της εκλογικής βάσης τους και έπειτα η αποτελεσματική προσέγγιση της κομβικής για το εκλογικό αποτέλεσμα δεξαμενής των αναποφάσιστων – μιας κρίσιμης «γκρίζας ζώνης», σύμφωνα με την ορολογία των δημοσκόπων.
Οι στρατηγικές του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Στέφανου Κασσελάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη διαφέρουν καθ’ οδόν προς την ευρωκάλπη, η οποία θα κρίνει επί της ουσίας δύο παράλληλες «μάχες» και τρεις πήχεις. Η μία «μάχη» αφορά την πρωτιά και έχει πολιτική και επικοινωνιακή διάσταση καθώς ο στόχος της ΝΔ να επαναβεβαιώσει την ηγεμονία της «συγκρούεται» με τον κίνδυνο να κληθεί τελικά να διαχειριστεί την αποσταθεροποίησή της μέχρι την επόμενη εθνική κάλπη. Η άλλη «μάχη» αφορά τη διεκδίκηση της δεύτερης θέσης – στην πραγματικότητα τα ηνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης – με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ να ανεβάζουν τους αντιπολιτευτικούς ρυθμούς απέναντι στη φθορά του Μαξίμου. Οσο για τον πήχυ μπορεί να μην προσδιορίζεται πάντα αριθμητικά, ωστόσο στο παρασκήνιο φωτογραφίζονται στοχεύσεις και προβληματισμοί.