Ο 58χρονος Μοχάμεντ Ντιάμπ Ιμπραήμ αλ Μάσρι, περισσότερο γνωστός ως Μοχάμεντ Ντέιφ (ο φιλοξενούμενος) ή ο “φαντομάς”, έχει από τις 7 Οκτωβρίου κατακτήσει έναν μακάβριο τίτλο: Είναι ο άνθρωπος που ευθύνεται για τους περισσότερους θανάτους Ισραηλινών από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Ο Ντέιφ θεωρείται ο εγκέφαλος της σφαγής εκατοντάδων Ισραηλινών στην πρόσφατη επίθεση στα Kibbutz. Είναι ο αρχηγός της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς.
Ο βρετανικός Economist έχει συγκεντρώσει όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες για τον Ντέιφ συνθέτοντας το πορτρέτο του. Παρότι είναι ο άνθρωπος που σαν τον “φαντομά” έχει καταφέρει να περνά πάντοτε κάτω από τα ισραηλινά ραντάρ του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών- ισραηλινοί πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών ομολογούν ότι αν τον έβλεπαν στον δρόμο δεν θα τον αναγνώριζαν καν- στις 7 Οκτωβρίου έκανε μια σπάνια δημόσια εμφάνιση.
Σε ένα βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα η Χαμάς, μια σκοτεινή φιγούρα που πιστεύεται ότι ανήκει στον ηγέτη του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης, μιλάει για τα εγκλήματα που προκάλεσαν οι τρομοκράτες- μαχητές του. Στο βίντεο ακούγεται μια βαθιά, αντρική φωνή σε ένα ηχογραφημένο μήνυμα. Ο τόνος του είναι υποβλητικός αλλά τα λόγια του, συγκρινόμενα με τις φρικαλεότητες που μόλις είχαν διαπράξει οι τρομοκράτες της Χαμάς εξοντώνοντας πάνω από 1.400 ανθρώπους, είναι κατά παράδοξο τρόπο, όπως υπογραμμίζει ο Economist, μετρημένα.
Ο συντάκτης του πορτρέτου του Ντέιφ στον Economist, εξηγεί ότι ενώ η Χαμάς είναι μια ισλαμιστική οργάνωση, δεν υπάρχουν θρησκευτικές αναφορές στον λόγο του.
Στην παρακάτω ανάρτηση των Ενόπλων Δυνάμεων του Ισραήλ βλέπουμε το βίντεο με τον “άνθρωπο-σκιά” της Χαμάς:
Καλούσε “τους αδελφούς στην ισλαμική αντίσταση στον Λίβανο, το Ιράν, την Υεμένη, το Ιράκ και τη Συρία”, να ενταχθούν στον αγώνα αλλά κατέληγε με έκκληση προς τους μη μουσουλμάνους ανά τον κόσμο, ζητώντας του να διοργανώσουν διαμαρτυρίες παντού.
Μετά την εκφώνηση του μηνύματος, η σκιά φεύγει από το κάδρο και μένει χώρος μόνο για τον τρόμο.
Ο Ντέιφ ηγείται του στρατιωτικού βραχίονα της Χαμάς από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ο Economist εξηγεί ότι υπό τη δική του διοίκηση, οι τακτικές της Χαμάς έχουν γίνει λιγότερο ερασιτεχνικές και περισσότερο καταστροφικές. Από τις μαζικές βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας, η οργάνωση πέρασε στην ανάπτυξη πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς.
Πλέον, καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο και ακρωτηριασμένος, έχοντας επιζήσει από τουλάχιστον πέντε απόπειρες δολοφονίας σε βάρος του, συνέλαβε την ιδέα και εκτέλεσε μια εφιαλτική επιχείρηση που οδηγεί την Ισραηλινο-Παλαιστινιακή σύγκρουση σε αχαρτογράφητα νερά.
Οι αντίπαλοί του εντός της Χαμάς, όσοι υποστήριζαν μια συνεννόηση με το Ισραήλ, έχουν παραγκωνιστεί.
Το τι θα συμβεί στη συνέχεια –η μοίρα περισσότερων από 200 ομήρων στη Γάζα, ο τρόπος με τον οποίο η Χαμάς απαντά στον αιματηρό αεροπορικό βομβαρδισμό του Ισραήλ και την αναμενόμενη χερσαία εισβολή – εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον σχεδιασμό και τους υπολογισμούς ενός ανθρώπου υποστηρίζει ο Economist, τονίζοντας ότι το διακύβευμα για το Ισραήλ, τους Παλαιστίνιους και την ευρύτερη περιοχή δεν θα μπορούσε να είναι υψηλότερο.
Τι γνωρίζουμε για τον “φιλοξενούμενο”
Ο Economist ξεκαθαρίζει ότι σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό για τον Ντέιφ, τον “φιλοξενούμενο” όπως είναι η σημασία της λέξης στα αραβικά, που απέκτησε αυτό το παρατσούκλι καθώς στη Γάζα ακολουθούσε την τακτική να κοιμάται κάθε βράδυ σε άλλο σπίτι για να μην μπορεί να εντοπιστεί.
Επί σειρά ετών, δυτικοί κατάσκοποι απαντούσαν σε ερωτήσεις σχετικά με αυτόν με ένα ανασήκωμα των ώμων. Δεν γνώριζαν παρά ελάχιστα για τον Ντέιφ.
Μόνο λίγες φωτογραφίες έχουν εμφανιστεί στα μέσα ενημέρωσης, κυρίως από τα νιάτα του. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πώς ακριβώς είναι η μορφή του σήμερα.
Για τον Ντέιφ, υπάρχουν εικασίες ότι έχει περάσει στη σφαίρα του μύθου και ότι έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Αν ισχύει αυτό το σενάριο, είναι εύλογο ότι ο μύθος του συντηρείται για λόγους προπαγάνδας. Ο Economist λέει ότι ακόμα και η διαβόητη υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας του Ισραήλ, η Shin Bet, δυσκολεύεται να βρει λεπτομέρειες για αυτόν.
Ένας έμπειρος Ισραηλινός δημοσιογράφος, ο Σλόμι Ελντάρ, υποστηρίζει ότι “η τρομερή ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών, “δεν θα τον αναγνώριζε αν τον έβλεπαν στο δρόμο”, είπε.
Γεννημένος το 1965 στον προσφυγικό καταυλισμό Χαν Γιουνίς στη νότια Γάζα, μεγάλωσε στον απόηχτο του αραβο-ισραηλινού πολέμου του 1948, που είχε ως αποτέλεσμα να ξεριζωθούν από τα σπίτια τους περισσότεροι από 700.000 Παλαιστίνιοι.
Πολλοί κατέληξαν στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, εδάφη που τότε ήταν υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας και της Αιγύπτου αντίστοιχα. Όταν το Ισραήλ απαγόρευσε την επιστροφή των Παλαιστινίων, οι τοπικές αρχές στα μέρη στα οποία είχαν καταφύγει, τους στρίμωξαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς.
Η οικογένεια του Ντέιφ είχε τις ρίζες της σε έναν λόφο πάνω από την Ιερουσαλήμ. Μέχρι τη στιγμή που γεννήθηκε, ζούσαν σε παραπήγματα, σε τσίγκινες παράγκες στην άμμο συγκεντρωμένες γύρω από ρυάκια ακατέργαστων λυμάτων.
Όταν ο Ντέιφ ήταν δύο ετών, η κατάστασή τους επιδεινώθηκε περαιτέρω: το Ισραήλ κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας κατά τη διάρκεια του εξαήμερου πολέμου του 1967 και οι πρόσφυγες που ζούσαν εκεί πέρασαν υπό άμεση στρατιωτική κυριαρχία.
Ο πατέρας του έβγαζε τα προς το ζην φτιάχοντας ταπετσαρίες επίπλων, δουλειά στην οποία βοηθούσε μερικές φορές και ο γιος του.
Ο καταυλισμός του Χαν Γιουνίς εκείνης της εποχής ήταν, όπως σημειώνει ο Economist, φυτώριο των μελλοντικών ηγετών του παλαιστινιακού αγώνα. Άλλωστε ο Ντέιφ ανήκει στη γενιά ανθρώπων όπως ο Yahya Sinwar, ο σημερινός αρχηγός της Χαμάς στη Γάζα και ο Muhammad Dahlan, ο οποίος θα γινόταν ο επικεφαλής ασφαλείας της αντιπάλου οργάνωσης της Χαμάς, της Φατάχ.
Καθώς μεγάλωνε, η Παλαιστινιακή αντίσταση ήταν υπόθεση της Φατάχ – η Χαμάς δεν υπήρχε ακόμη. Ο νεαρός Ντέιφ δεν φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα ευσεβής (ο Economist γράφει ότι υπάρχουν πληροφορίες πως συμμετείχε σε μια θεατρική ομάδα στο πανεπιστήμιο και είχε το παρατσούκλι “ο κλόουν”).
Είνα η εποχή που, με επικεφαλής τον Γιάσερ Αραφάτ, η Φατάχ είχε γίνει δημοφιλής με τις επιδρομές στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Ντέιφ σπούδαζε χημεία στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο στην πόλη της Γάζας. Η Γάζα έβραζε και πουθενά δεν φαινόταν προοπτική να μπει τέλος στην κατοχή.
Μέσα στη Γάζα, οι ισραηλινοί οικισμοί επεκτείνονταν: οι πισίνες τους προκαλούσαν οργή στους κατοίκους των άθλιων προσφυγικών καταυλισμών. Τον Δεκέμβριο του 1987 αυτή η οργή εξερράγη. Οι νέοι άρχισαν να πετούν πέτρες στα ισραηλινά τανκς και γεννήθηκε η πρώτη ιντιφάντα (η εξέγερση). Η οργή και η μανία των εξεγερμένων ξάφνιασε τους πάντες στην περιοχή, με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, ένα κίνημα αφιερωμένο στον εξισλαμισμό της κοινωνίας που είχε ιδρυθεί στην Αίγυπτο στις αρχές του 20ου αιώνα, να ανησυχεί μήπως μειωθεί η επιρροή της.
Λίγο μετά την έναρξη της Ιντιφάντα, ένας Παλαιστίνιος κληρικός στη Γάζα που ήταν συνδεδεμένος με την Αδελφότητα ίδρυσε το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης, γνωστό με τα αραβικά αρχικά του, Χαμάς. Ο ιδρυτικός χάρτης της ομάδας ήταν γεμάτος με φράσεις ακραίου αντισημιτισμού, βασισμένες σε ένα ρητό που αποδίδεται στον προφήτη Μωάμεθ:
“Η Ημέρα της Κρίσεως δεν θα έρθει μέχρι να πολεμήσουν (σκοτώσουν) οι Μουσουλμάνοι τους Εβραίους”. Σύμφωνα με αξιωματούχο της Χαμάς στην πόλη της Γάζας, ο Ντέιφ εντάχθηκε στο κίνημα λίγες εβδομάδες αργότερα.
Η Χαμάς δεν πραγματοποίησε ένοπλη επιχείρηση στο Ισραήλ για περισσότερο από ένα χρόνο. Στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 1989, απήγαγε και σκότωσε δύο Ισραηλινούς στρατιώτες. Το Ισραήλ απάντησε συλλαμβάνοντας εκατοντάδες μέλη και υποστηρικτές της Χαμάς ως αντίποινα. Ανάμεσά τους ήταν κι ο Ντέιφ. Πέρασε τους επόμενους 16 μήνες φυλακισμένος χωρίς δίκη. Στη φυλακή έγιναν οι συζητήσεις και οι ζυμώσεις για το μέλλον του νεοσύστατου κινήματος με άλλους κρατούμενους. Πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στην ντάουα ή την τζιχάντ, την ένοπλη αντίσταση;
Το συμπέρασμα αυτών των συζητήσεων ήταν σαφές για τον νεαρό από τον καταυλισμό Χαν Γιουνίς ήδη από το 1991, όταν είχε βοηθήσει στην ίδρυση των Ταξιαρχιών Αλ Κασάμ της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς. Από εκεί και πέρα αποφάσισε ότι κάθε μέσο ήταν δικαιολογημένο. Ο Ντέιφ θα χρησιμοποιούσε τις σπουδές του στη χημεία, βοηθώντας στην κατασκευή των εκρηκτικών ζωνών – οι συνεργάτες του τον περιέγραφαν ως κορυφαίο κατασκευαστή βομβών.
Όταν το Ισραήλ άρχισε να υψώνει τον φράχτη γύρω από τη Γάζα ο Ντέιφ άρχισε να σχεδιάζει πυραύλους. Οι πρώτοι αυτοσχέδιοι πύραυλοι της Χαμάς δεν ήταν επιτυχείς: οι περισσότεροι έσκαγαν μετά από ταλάντευση για μερικές δεκάδες μέτρα.
Οι Παλαιστίνιοι τους αποκαλούσαν τότε ιπτάμενους σωλήνες αποχέτευσης. Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ συνέχισε να καταδιώκει τους ηγέτες της Χαμάς. Το 1996 σκότωσαν τον επικεφαλής της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς τοποθετώντας εκρηκτικά στο κινητό του τηλέφωνο. Ο Ντέιφ, τότε 30 ετών, ονομάστηκε διάδοχός του. Προφανώς δεν χρησιμοποίησε ποτέ ξανά κινητό.
Η στρατιωτική πτέρυγα που κληρονόμησε ο Ντέιφ δεν ήταν κάτι περισσότερο από μια τρομοκρατική ομάδα που αποτελείται από μερικές εκατοντάδες μαχητές μερικής απασχόλησης. Ξεκίνησε να το μετατρέψει σε αυτό που ένας πολιτικός της Χαμάς περιγράφει ως “στρατό”.
Οργάνωσε τις χαλαρές ομάδες μικρών θυλάκων σε στρατιωτικές μονάδες και ξεκίνησε με πολύ αποτελεσματικό τρόπο τις στρατολογήσεις, ενώ άρχισε να στρατολογεί και απογοητευμένους της Φατάχ που ήθελαν περισσότερη δράση.
Όταν η Φατάχ έχασε τη δημοτικότητά της κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και ειδικά μετά το 1993 όταν ο Αραφάτ είχε υπογράψει τις συμφωνίες του Όσλο- συμφωνώντας να αναγνωρίσει το Ισραήλ με αντάλλαγμα την ίδρυση μιας παλαιστινιακής “αρχής” (και όχι ενός κράτους)- εμφανίστηκε ο χώρος για τη γιγάντωση της Χαμάς.
Οι τάξεις της Χαμάς διογκώθηκαν. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Ντέιφ είχε πάνω από 1.500 άνδρες υπό τις διαταγές του (υπολογίστηκε ότι είχε έως και 40.000 λίγο πριν τις επιθέσεις του Οκτωβρίου).
Ο Economist σημειώνει έναν σταθμό για τον Ντέιφ και το παλαιστινιακό κίνημα: Το 2000 ξέσπασε η δεύτερη ιντιφάντα. Αυτή τη φορά η Φατάχ ακολούθησε άλλη γραμμή, μια απόφαση που αργότερα οι ηγέτες της αποκήρυξαν.
Η Ιντιφάντα κράτησε μέχρι το 2005 όταν το Ισραήλ αποχώρησε μονομερώς από τη Γάζα, χωρίς διαπραγματεύσεις. Αυτό έδωσε ώθηση για τη Χαμάς, αλλά η εγκατάλειψη της πολιτικής διαδικασίας, διέλυσε τις ελπίδες για ένα παλαιστινιακό κράτος σύμφωνα με τις γραμμές που είχαν υποσχεθεί στο Όσλο.
Η σύγκρουση ήταν ακόμη πιο μακριά από την επίλυση. “Σήμερα φεύγετε από την κόλαση”, είπε ο Ντέιφ σε μια αποχαιρετιστήρια ανακοίνωση προς τους Ισραηλινούς. “Αλλά σας υποσχόμαστε ότι αύριο όλη η Παλαιστίνη θα είναι κόλαση για εσάς, αν θέλει ο Θεός”.
Η επίθεση που κόστισε στον Ντέιφ ένα μάτι, ένα χέρι και ένα πόδι
Καθώς η ειρηνευτική διαδικασία του Οσλο κατέρρεε, η ικανότητα του Ντέιφ να ξεφεύγει από τις επιθέσεις των ισραηλινών, τον μετέτρεψαν κάτι σαν λαϊκό ήρωα για τους ανθρώπους στους παλαιστινιακούς δρόμους. Οι άλλοι ηγέτες της Χαμάς δολοφονούνταν ο ένας μετά τον άλλο.
Ο Ahmed Yassin δολοφονήθηκε πάνω στην αναπηρική του καρέκλα από ένα ελικόπτερο το 2004. Λίγες μήνες μετά οι ισραηλινοί σκότωσαν και τον διάδοχό του, τον Abdel Aziz al-Rantissi. Αλλά ο Ντέιφ τους ξέφευγε. Ετσι οι Παλαιστίνιοι τον οννόμασαν ο “al-Shabah”, δηλαδή ο φαντομάς. Ακόμα και οι ισραηλινοί πράκτορες χαρακτήρισαν την ικανότητά του να διαφεύγει και να διασώζεται από τις δολοφονικές τους επιθέσεις, “μυθική”. Ο ίδιος λέει ότι θέλει τον θάνατο σαν μάρτυρας, αλλά ότι οι άγγελοι τον προστατεύουν.
Όχι ότι δεν είχε σημάδια και ουλές…Δυο φορές εκτόξευσαν πυραύλους εναντίον του. Η πρώτη το 2001 και η δεύτερη ένα χρόνο μετά, καθώς διέσχιζε με το αυτοκίνητο τη Γάζα. Στη δεύτερη επίθεση κατεστράφη το αυτοκίνητό του και σκοτώθηκαν δυο σωματοφύλακές του . Ο ίδιος κατάφερε να βγει έρποντας από το αυτοκίνητο, έχοντας χάσει ένα μάτι, ένα χέρι και ένα πόδι. Αλλά η ιστορία προσέθεσε μυστήριο στην προσωπικότητά του. Χρησιμοποιώντας πλέον αναπηρική αμαξάκι, έμοιαζε ακόμα περισσότερο με τον Ahmed Yassin, τον ιδρυτή της Χαμάς.
Η επίθεση με F-16: Διεσώθη και πάλι αλλά με σοβαρά τραύματα
Το 2006 ο Ντέιφ επισκέπτονταν το σπίτι ενός καθηγητή στο παλιό του πανεπιστήμιο της Γάζας, όταν ισραηλινά F-16 έριξαν βόμβα στο σπίτι. Και πάλι ο Ντέιφ διεσώθη αλλά αναγκάστηκε να παραχωρήσει την ηγεσία του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης, καθώς θραύσματα της βόμβας καρφώθηκαν στο κεφάλι του. Μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο για 3 μήνες και ακολούθησε θεραπεία. Ακόμα και σήμερα λέγεται παίρνει ηρεμιστικά καθημερινά, για να αντιμετωπίσει φοβερούς πονοκεφάλους
Η απουσία του συνέπεσε με μια νέα εποχή. Οι πολιτικοί της Χαμάς κέρδισαν τις εκλογές στη Γάζα, και είχαν την πρώτη ευκαιρία για να δείξουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν. Εχοντας κάνει καμπάνια κατά της διαφθοράς και υποσχόμενοι καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες, ξεκίνησαν να δημιουργούν αυτό που έλεγαν ότι θα είναι ένα μοντέλο ισλαμικής κοινωνίας και κράτους. Αντι για οπλισμένους αντάρτες στους δρόμους της Γάζας κυκλοφορούσαν πλέον αστυνομικοί της υπηρεσίες ηθών. Οι πολιτικοί της Χαμάς άρχισαν να κυκλοφορούν με Μερσεντές. Δεν έγιναν ποτέ ξανά εκλογές.
Ο Ντέιφ δεν ενδιαφερόταν γι΄αυτά. Για τον Ντέιφ η Γάζα ήταν μια ευκαιρία για την επόμενη επίθεση. Η άσκηση της εξουσία και τα χρήματα αποσπούσαν την οργάνωση από τη δράση έλεγε. Τον ενοχλούσε και ο διάδοχός του στην ηγεσία της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς. Ο Ahmed Jaabari ήταν ένας τελείως διαφορετικός χαρακτήρας από τον Ντέιφ. Εκανε παρέα με τις πλούσιες οικογένειες της Γάζας και ζούσε στη γειτονιά των “βολεμένων”. Αντί να χρησιμοποιεί τους άνδρες της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ, ο Jaabari τούς είχε δώσει εντολή να μάχονται την αντίπαλη οργάνωση της Χαμάς, τη Φατάχ και να τη διώξει από τη Γάζα.
Μαχητές της Χαμάς ευθύνονται για τη δολοφονία ενός από τους μαγείρους της Φατάχ. Τον πέταξαν από την ταράτσα του κτηρίου που εργαζόταν με τα χέρια του και τα πόδια του δεμένα. Η Χαμάς σκότωσε στη συνέχεια εκατοντάδες Παλαιστίνιους που υποστήριζαν την Φατάχ.
Ο Jaabari μετά έβαλε τους μαχητές της τρομοκρατικής οργάνωσης να δρουν ως αστυνομικοί στη Γάζα και να σκάβουν τούνελς που να συνδέουν τη Γάζα με την Αίγυπτο. Ετσι θα έφθαναν στη Γάζα προϊόντα που απαγόρευαν οι Ισραηλινοί. Πολλοί μετά κατηγόρησαν τον Jaabari ότι εισέπραττε τα έσοδα από τους φόρους στα προϊόντα που κατέληγαν στη Γάζα και έγινε πλούσιος.
Ο Jaabari μιλούσε Εβραϊκά από τα χρόνια που πέρασε στις ισραηλινές φυλακές και θεωρούσε ότι μπορούσε να κάνει συμφωνίες με τους Ισραηλινούς. Πολλές φορές πήγε στην Αίγυπτο να διαπραγματευτεί συμφωνίες μαζί τους και την παύση των εχθροπραξιών, καθώς ι Αιγύπτιοι έκαναν τους διαμεσολαβητές. Ενδιαφερόταν πολύ να σταματήσει ο αποκλεισμός της Γάζας που είχαν επιβάλλει οι Ισραηλινοί από το 2007. Το 2011 συμφώνησε σε μια ανταλλαγή κρατουμένων και αντήλλαξε ένας Ισραηλινό στρατιώτη, τον Gilad Shalit, με πάνω από 1.000 Παλαιστίνιους, ανάμεσά τους και τον Sinwar.
Αλλά πολλοί φοβόντουσαν ότι με αυτόν τον τρόπο η Χαμάς εγκατέλειπε τον αγώνα. Οι πολιτικοί της Χαμάς συζητούσαν όχι μόνο σύντομες διακοπές εχθροπραξιών αλλά και μακροχρόνιες. Ορισμένοι μιλούσαν ακόμα και για ένα Παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα και συνύπαρξη με το Ισραήλ. Σαν να είχαν ξεχάσει ότι ήταν σε πόλεμο με το Ισραήλ.
Η δολοφονία του Jaabari και η επιστροφή του Φαντομά
Το 2012 ο Jaabari συζητούσε πλέον μια μόνιμη εκεχειρία με το Ισραήλ, όταν καθώς οδηγούσε χωρίς να προσέχει στους δρόμους της Γάζας, ένας ισραηλινός πύραυλος χτύπησε το πολυτελές αυτοκίνητό του. (Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ηταν ένα Kia sedan που διέθετε και αιρ-κοντίσιον, μια μεγάλη πολυτέλεια για τη Γάζα.)
Η δολοφονία του Jaabari τα άλλαξε όλα. Μετά από αυτό, η Χαμάς ξεκίνησε και πάλι στις επιθέσεις με ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ και οι δυνάμεις του Τελ Αβίβ επανέλαβαν τις αεροπορικές επιθέσεις εναντίον της Γάζας. Ο Ντέιφ ανέλαβε και πάλι στρατιωτικός αρχηγός και οι συζητήσεις για αλλαγή στρατηγικής της Χαμάς και μη βίαιης αντίστασης, πήραν τέλος. Αλλωστε παρά τις προσπάθειές τους, τις προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, τα χρήματα που ξοδεύτηκαν, η Χαμάς δεν κατάφερε να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων στη Γάζα. Το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να δημιουργήσει μια ακόμα δικτατορία τύπου Μέσης Ανατολής. Οι βόμβες του Ισραήλ κατέστρεφαν και ότι οικοδομούσαν.
- TheToc.gr