Οι 50 ημέρες μέχρι τις ευρωεκλογές βρίσκουν τους πολιτικούς αρχηγούς σε εντατικό «ζέσταμα» για τον προεκλογικό αγώνα, ο οποίος θα ξεκινήσει επί της ουσίας μετά το Πάσχα. Το Σαββατοκύριακο βρίσκει εκτός γραφείου σε προεκλογικές επισκέψεις ανά την επικράτεια τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Στέφανο Κασσελάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη, οι οποίοι δίνουν, ήδη, μια γεύση τόσο για το κλιμακούμενο power game της πλατείας όσο και για τη «μάχη» προβολής στο τηλεοπτικό και στο διαδικτυακό περιβάλλον. Από τη μία η πλατεία λειτουργεί ως εργαλείο αύξησης της κομματικής συσπείρωσης και ενίσχυσης του κλίματος υπέρ των παρατάξεών τους και από την άλλη τα τηλεοπτικά σκαμπό μαζί με τις διαδικτυακές, χαλαρές εμφανίσεις επιστρατεύονται για την αποστολή μηνυμάτων (και) σε κοινά με χαμηλότερη κομματική ταύτιση.
Στις πλατείες της συσπείρωσης, το κάδρο είναι πλέον πανομοιότυπο. Αρκεί μια ματιά στις πρόσφατες βόλτες των αρχηγών, για παράδειγμα του Μητσοτάκη στη Ρόδο, του Κασσελάκη στην Ιεράπετρα, του Ανδρουλάκη στα Μέγαρα: ο αρχηγός στο κέντρο και σε ύψωμα, περιτριγυρισμένος από στελέχη και φίλους του κόμματος, με ασύρματο μικρόφωνο, τονώνει με επιθέσεις στους πολιτικούς αντιπάλους το ηθικό των συγκεντρωμένων (για τους οποίους έχει φροντίσει νωρίτερα ο κομματικός μηχανισμός), ενώ η λήξη της ομιλίας συνοδεύεται από αγκαλιές σε πολίτες, χειραψίες και φωτογραφίες selfies. Χωρίς πια ανοιχτές κομματικές συγκεντρώσεις με καρέκλες, σημαίες και τη μεγάλη σκηνή για τον ομιλητή, μία πλατεία ή ένας πεζόδρομος αντιμετωπίζεται ως σκηνικό – μονόδρομος για σινιάλα προς την εκάστοτε βάση, συμπεριλαμβανομένων των απογοητευμένων ψηφοφόρων, τους οποίους οι αρχηγοί έχουν ανάγκη να αφυπνίσουν.
Τα βασικά «όπλα»
Ταυτόχρονα οι τηλεοπτικές εμφανίσεις σε πολιτικές ή ακόμα καλύτερα σε κοινωνικές – lifestyle εκπομπές και ακόμα περισσότερο η δραστηριοποίηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βγαίνουν ξανά από τη φαρέτρα ως βασικά «όπλα» της πολιτικής σύγκρουσης. Εκεί το κάδρο δεν είναι πάντα το ίδιο, αφού σε πλατφόρμες όπως το TikTok και το πιο παραδοσιακό Facebook οι αρχηγοί της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ έχουν σημειακές διαφορές. Απευθύνονται όμως στα ίδια κοινά, πρωτίστως στο γυναικείο, στους νέους και στους αποστασιοποιημένους από την πολιτική καθημερινότητα. Είναι το πεδίο στο οποίο οι αρχηγοί παλεύουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο θεσμικό προφίλ και σε ένα χαλαρό, «ανθρώπινο» πρόσωπο – εκείνο του Μητσοτάκη που αποκαλεί «κομματόσκυλο» τον Πίνατ, περνώντας στον λαιμό του τη διαπίστευση της ΝΔ, εκείνο του Κασσελάκη που ανοίγει το σπίτι του ή βάζει στο πλάνο τη χαρούμενη Φάρλι ακόμα κι αν το «μήνυμα» είναι μια σκληρή κατηγορία για την κυβέρνηση, εκείνο του Ανδρουλάκη που κάνει κοντινό στους ζεματιστούς χοχλιούς που μαγειρεύει η μητέρα του, Πόπη.
Σε μια εποχή που φαίνεται να έχει εμπεδωθεί μια σημαντική αίσθηση αποστασιοποίησης στη σχέση των Ελλήνων με την πολιτική (διαΝΕΟσις / «Τι πιστεύουν οι Ελληνες το 2024»), καθώς η μεγάλη πλειονότητα εκφράζει την απόστασή της είτε από το κόμμα που επιλέγει (43,1%) είτε από την ίδια την εκλογική διαδικασία (το 34,7% δηλώνει ότι απλώς ψηφίζει, το 7,8% ότι δεν ασχολείται/δεν ψηφίζει καν), δυσκολεύει ο ανταγωνισμός των κομμάτων. Εξού και οι αρχηγοί επιμένουν να «κυνηγιούνται» αφενός στις πλατείες επιχειρώντας προβάδισμα σε αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν απευθείας αδιαμεσολάβητη επικοινωνία με τους πολίτες, αφετέρου στα διαδικτυακά βιντεάκια του λεπτού. Το έδειξαν οι προεκλογικές περίοδοι του 2023, επαναλαμβάνεται φέτος: στο στόχαστρο όλων μπαίνουν μερικές από τις πιο «αχαρτογράφητες» δεξαμενές, όπως οι αναποφάσιστοι και όσοι ανήκουν σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό σε αυτό που λέγεται «απολιτίκ» και οι νεότερες γενιές, για τα μάτια των οποίων οι αρχηγοί σπεύδουν σε ευρεία χρήση των νέων τεχνολογιών.