Στην αίθουσα, το συναίσθημα ήταν διάχυτο. Οι παριστάμενοι, που είχαν γεμίσει σχεδόν ανέλπιστα το Σεράφειο, ξεχείλιζαν από προσδοκία. Και αυτή, με τη σειρά της, γεννούσε αυξημένες απαιτήσεις. Λίγο πριν ξεκινήσουν οι ομιλίες, μια παρέα σχολίαζε πως ο χώρος είναι «χαμηλοτάβανος», πως οθόνη για αυτούς που είναι έξω δεν υπάρχει, πως η εξέδρα δεν είναι υπερυψωμένη. Δεν είχαν απόλυτα άδικο – αρκετοί εξ όσων είχαν έρθει χθες το βράδυ στην παρουσίαση της «Νέας Αριστεράς», που ακόμα δεν είχε όνομα, έμειναν στον εξωτερικό χώρο γιατί εντός της αίθουσας, η οποία δεν είχε καρέκλες, δεν υπήρχε χώρος να σταθείς. «Εσείς είστε του γαμπρού ή της νύφης;», ρωτούσαν χαμογελώντας ο ένας τον άλλον οι παλιοί σύντροφοι, εκείνοι που αναγνώριζαν ο ένας τον άλλον από τα χρόνια που πέρασαν μαζί στον ίδιο πολιτικό χώρο και είχαν επιλέξει να δηλώσουν ξανά παρόντες.
Το κοινό είχε απ’ όλα: στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, σαραντάρηδες που «έσπρωξαν» τους βουλευτές στην έξοδο, νεολαίοι που τους ακολούθησαν λίγες μέρες μετά, ειδικές ομάδες ΑμεΑ και ΛΟΑΤΚΙ , ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος. Τα χαμόγελα και οι χειραψίες δεν έλειπαν – κάποιοι ήταν πιο αισιόδοξοι και κάποιοι λιγότερο, όμως σε καμία συζήτηση το βήμα δεν σχολιαζόταν ως αχρείαστο, ως περιττό. Και φάνηκε στα σημεία των ομιλιών που χειροκροτήθηκαν περισσότερο: η «νέα αρχή για τη συνείδησή μας» και το ευχαριστώ «σε όσους πιστέψατε σε εμάς πριν από εμάς» της Εφης Αχτσιόγλου, το αίτημα για «ευρύχωρη και ανοιχτόμυαλη Αριστερά, την Αριστερά της ευθύνης και της ελπίδας» για την οποία μίλησε ο Αλέξης Χαρίτσης, οι «μικροί και οι μεγάλοι αγώνες» του Νάσου Ηλιόπουλου, τα βρετανικά «απεριτίβο» του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Οι φράσεις του νέου επικεφαλής για την περηφάνια της παρακαταθήκης και της διαδρομής τους (το επιδοκιμαστικό βουητό για την υπεράσπιση της εξόδου από τα Μνημόνια συνοδεύτηκε με «μπράβο» στην αναφορά για τη Συμφωνία των Πρεσπών), η σιωπή στην αυτοκριτική, οι αντιδράσεις κάθε φορά που κάποιος ομιλητής μιλούσε για την «αξιοπρέπεια» της Αριστεράς έδιναν τον τόνο για όσους βρέθηκαν εκεί. Η επισήμανση του Χαρίτση για τους τοξικούς καβγάδες στο Διαδίκτυο έκανε την Αχτσιόγλου, αλλά και την κυρία με τα κοντά, γκρίζα μαλλιά και το κολιέ που καθόταν δίπλα στις κάμερες, να κουνούν το κεφάλι τους καταφατικά. «Πόσοι ήταν μέσα;», ρώτησε μια παρέα γυναικών τους δημοσιογράφους. «Θα σας πω εγώ», απάντησε μόνη της μία εξ αυτών. «Μετράω κεφάλια από τότε που ήμουν στον «Ρήγα»».
Στην «εξέδρα», πάντως, ένα άλλο αίσθημα ήταν επίσης ξεκάθαρο: όλοι είχαν άγχος. Ο Ηλιόπουλος διάβασε το τρίλεπτο της ομιλίας του απέξω, ο Τσακαλώτος έκανε περισσότερα σαρδάμ απ’ όσα συνήθως, το μέτωπο του Χαρίτση γυάλιζε. Οι δύο τελευταίοι έφτασαν πρώτοι απ’ όλους, ενώ η Αχτσιόγλου τελευταία και στην είσοδό της χειροκροτήθηκε από όσους βρίσκονταν εντός της αίθουσας – ήταν εμφανές ότι σχεδόν όλοι οι παριστάμενοι την είχαν ψηφίσει στις εσωκομματικές εκλογές. «Η Αριστερά μπορεί – μπορούμε», ήταν το βασικό μήνυμα που ήθελαν να περάσουν. Εμοιαζε σαν ομαδική άσκηση ενθάρρυνσης. Και το πρώτο βήμα βασιζόταν στο ότι όσοι ήταν παρόντες χθες γνωρίζονταν ή, με κάποιον τρόπο, αναγνώριζαν ο ένας τον άλλον. Αίσθημα τελευταίο: «Θα επιμείνουμε στη δυνατότητα».