Εχουν ταξινομηθεί κι οι δύο στους σαραντάρηδες του ΣΥΡΙΖΑ – τους έφερε στο προσκήνιο, παρουσιάζοντάς τους σαν την επόμενη γενιά στελεχών, ο προηγούμενος πρόεδρός του. Εφυγαν κι οι δύο από την Κουμουνδούρου. Εκπροσωπούν κι οι δύο τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος λένε ότι χάθηκε στην κασσελακική εποχή. Απέκτησαν κι οι δύο υπουργική εμπειρία στην πρώτη φορά Αριστερά. Με άλλα λόγια: έχουν πολλά κοινά.
Κι όμως, όταν η μία θέλησε στην εσωκομματική αναμέτρηση να εκφράσει το κομμάτι του κόμματος που μιλάει διαφορετική πολιτική διάλεκτο απ’ τους νεοπροεδρικούς, αντίπαλοί της χαρακτήριζαν την εκλογική διαδικασία «καλλιστεία» – ενώ σήμερα γκρούπις του συριζαίου αρχηγού την αποκαλούν «διασπάστρια».
Οταν, πάλι, γνωστοποιήθηκε ότι ο άλλος θα προεδρεύει της νέας ΚΟ, η δημόσια συζήτηση – σε πολιτικά πηγαδάκια ή σόσιαλ μίντια – δεν ξεχείλιζε από χολή. Ο τίτλος που θα συνόψιζε το περιεχόμενό της είναι κάτι σε στυλ «ο άλλος Αλέξης». Και κανείς πρώην σύντροφος δεν τον κατηγόρησε πως ψάχνει μια καρέκλα. Ο ίδιος δεν αναγκάστηκε μέχρι τώρα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ούτε του καταλόγισαν πολιτική φιλοδοξία.
Στερεότυπα
Η Εφη Αχτσιόγλου, ωστόσο, όποτε καλείται να εξηγήσει γιατί δεν ηγείται των «11» στη Βουλή, νιώθει την ανάγκη να επισημάνει τη σύνδεση που θα γινόταν εφόσον αναλάμβανε πρόεδρος της ΚΟ τους επειδή έχει διεκδικήσει την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ – παρότι η πλειονότητα των παροικούντων το πολιτικό σύστημα θα θεωρούσε θεμιτό να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μετά ΣΥΡΙΖΑ προσπάθεια ένας άνδρας διεκδικητής της προεδρίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα τρολ γράφουν ξανά και ξανά υποτιμητικά πως είναι κουρασμένη. Οι δε θιασώτες της πολιτικής ορθότητας αναρωτιούνται κατά πόσο έχει το απαιτούμενο για αρχηγικές θέσεις μέταλλο.
Με αφορμή τη νέα Αριστερά, λοιπόν, αναδεικνύεται ένα πολύ παλιό πρόβλημα της ανδροκρατούμενης πολιτικής σκηνής: μια γυναίκα οφείλει να αποδεικνύει διαρκώς ότι αξίζει να ανέβει τη σκάλα της κομματικής ιεραρχίας, ενώ ένας άνδρας μπορεί να τη χρησιμοποιήσει είτε πληροί τις προϋποθέσεις του αρχηγίσιμου, είτε όχι. Ο χώρος που διαλαλεί συχνά το φεμινιστικό του φρόνημα, δηλαδή, απ΄ τον Σεπτέμβριο θυμίζει γιατί ο δείκτης της ισότητας των φύλων εδώ είναι χαμηλότερος απ΄ οπουδήποτε αλλού στην ΕΕ. Τα πατριαρχικά στερεότυπα παραμένουν βαθιά ριζωμένα.