Η συζήτηση του προϋπολογισμού είναι κορυφαία διαδικασία στη Βουλή, συνώνυμη της επιδοκιμασίας ή μη της εκάστοτε κυβέρνησης αλλά και διαβούλευση πάνω σε κάτι εξίσου κρίσιμο για τη χώρα: τον δημοσιονομικό και εν γένει οικονομικό χάρτη του επόμενου έτους με όλες τις εκτιμήσεις για τα μικροοικονομικά και μακροοικονομικά μεγέθη.
Με απλά λόγια, μια συζήτηση κρίσιμη για τη ζωή μας. Παράλληλα και συνδυαστικά πάνω σε αυτό, ξεδιπλώνονται τα πολιτικά σχέδια των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Πράγματα γνωστά για όλους, μα όχι όπως φάνηκε αυτές τις ημέρες δεδομένα για τους βουλευτές μας, ανεξαρτήτως προέλευσης και καταβολής. Κι αυτό αφού οι εικόνες από τη Βουλή μόνο θλίψη και προβληματισμό μπορούν να προκαλέσουν.
Πολιτικοί αρχηγοί που μιλούν μπροστά σε αδειανά έδρανα, βουλευτές που προσέρχονται με όρους «αγγαρείας» ή και «βάρδιας», μια διαδικασία απόλυτα απαξιωμένη και αποσυνδεδεμένη από τη σπουδαιότητά της. Θα πρέπει να προβληματίσει το κάθε κόμμα η παραπάνω εικόνα αφού πέραν των θεσμικών υποχρεώσεων των βουλευτών, στην πολιτική ο καθείς και η καθεμία προσέρχεται με όρους ενεργητικής προσφοράς και αξιακής συμβολής και στο κοινοβουλευτικό έργο και στον έλεγχο της εκάστοτε κυβέρνησης.
Γράφουμε πράγματα προφανή και γνωστά, μα όπως έδειξε η συζήτηση στη Βουλή μάλλον πρέπει να ξανασυστηθούμε ή να υπενθυμίσουμε τα ελάχιστα των δεσμεύσεων που ο κάθε βουλευτής έχει και προς το εκλογικό σώμα που τον τίμησε και βέβαια προς τη χώρα. Η εικόνα των ημερών καλό είναι να μην επαναληφθεί.