Η Νέα Δημοκρατία βιώνει τη μέση ηλικία της. Είναι πενηντάρα, όπως και η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία. Είναι κυβέρνηση. Βρίσκεται και ενόψει μιας δύσκολης ευρωκάλπης. Ολα αυτά τα καταλάβαινες, τα ένιωθες καθώς προσέγγιζες το Ζάππειο από την Παρασκευή μέχρι και χθες, όπου και γινόταν το 15ο συνέδριό της.
Ηλιος έξω, γαλάζιο «μασάζ» μέσα. Οι ασκήσεις συσπείρωσης της παράταξης ξεκινούσαν κάτω από τις μεγάλες γαλάζιες ομπρέλες που προστάτευαν τις ευγενείς κυρίες που έκαναν εγγραφές μελών αλλά και ταυτοποίηση συνέδρων. Δεύτερη ημέρα συνεδρίου: οι μισοί σύνεδροι εδώ, οι άλλοι μισοί ακροβολισμένοι στα καφέ του Συντάγματος και του Κολωνακίου. Η είσοδος στο Ζάππειο είχε κάτι από αεροδρόμιο με μηχανές σκαναρίσματος και μέσα στον χώρο είχες τρεις επιλογές. Αριστερά να κινηθείς στην αίθουσα των περιπτέρων των Ιδρυμάτων και Ινστιτούτων της γαλάζιας όχθης. Ινστιτούτο Καραμανλής, Αντενάουερ αλλά και ΟΝΝΕΔ. Με φωτό από όλα τα πρόσωπα των προέδρων της νεολαίας, από τον Αναστάσιο Παπαληγούρα και ως σήμερα και με το βλέμμα στο παχύ μουστάκι του νεαρού κάποτε Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Εδώ ο διάδρομος έβγαζε σε αίθουσα όπου γίνονταν θεματικά τραπέζια, την ώρα που εισήλθαμε μιλούσε η Δόμνα Μιχαηλίδου. Από την είσοδο πάλι του Ζαππείου και αν πορευόσουν δεξιά (κυριολεκτικά), περπατούσες δίπλα σε καρέ με τα πρόσωπα των προέδρων της ΝΔ και με την τοιχογραφία της ιδρυτικής της διακήρυξης της 4ης Οκτώβρη 1974.
Την τιμητική του εδώ είχε η εικόνα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μα και όλες οι υπομνήσεις από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. «Αβέρωφ Τοσίτσα, πάρ’ τους με την γκλίτσα» μου λέει ρυθμικά ο ιδιοκτήτης ταξί από την Ιτέα Παναγιώτης Μασούρας, που προφανώς διετέλεσε νεολαίος στις ημέρες του μετσοβίτη αρχηγού. Η τρίτη επιλογή ήταν να περπατήσεις ευθεία και στον κεντρικό χώρο του αιθρίου να βρεθείς μπροστά στην τελετουργία του συνεδρίου με το προεδρείο υπό τον Πλακιωτάκη, το βήμα του ομιλητή με εκείνη την ώρα να ρητορεύει ο Κωστής Χατζηδάκης και πίσω στο γαλάζιο φόντο τον κλασικό πορτοκαλί πυρσό. Οι περισσότεροι ομιλητές θύμιζαν τη συμβολή της ΝΔ στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Εκαναν αναφορές στις δικές του στρατεύσεις. Ο Κοντοζαμάνης θυμήθηκε από βήματος και κλασικά συνθήματα ή τραγούδια της ΟΝΝΕΔ (μετά το συνέδριο της Βόλβης θα λέγαμε).
Ηταν συνέδριο και συσπείρωσης και συγκίνησης και ήταν εμφανές πως το είχαν ανάγκη από το ηγετικό επιτελείο λόγω και των πρόσφατων κραδασμών. Ετσι κι αλλιώς στα πηγαδάκια του Ζαππείου και στον πίσω αύλειο χώρο που λειτουργούσε ως καπνιστήριο και ως πολιτική ζύμωση το άγχος δεν ήταν για να καταγραφούν «εσωτερικοί συσχετισμοί». Το 15ο συνέδριο δεν ήταν διαδικασία για εκλογή οργάνων. Και αυτό αφαιρούσε ένα στρες του βαθέος κόμματος για καταγραφές και μάχες «των προσώπων» (σε αντίθεση με την Αριστερά που μαλώνει για τα ρεύματα). Το 15ο συνέδριο κυρίως ήταν διαδικασία που καταγράφηκε μια ανησυχία αλλά και μια άσκηση φρονήματος.
Οχι τυχαία μίλησαν όλοι σχεδόν οι υπουργοί. Και όχι τυχαία ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν πολωτικός και στο άνοιγμα και στο κλείσιμο του συνεδρίου. Αυτή πάντως τη δεύτερη ημέρα ήταν πιο χαλαρός και με τον επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ και τον Μεϊμαράκη ξεναγήθηκαν στην έκθεση του κόμματος, ενώ είδαν και γαλάζιους αποδήμους. Στους χώρους ανακατεύονταν διαγενεακά οι ΔΑΠίτες που έκαναν στόρι για το Ινσταγκραμ και οι παλιοί της παράταξης, που πάντως εξέφραζαν την ανησυχία τους για την πολιτική συγκυρία. Η ΝΔ επιβίωσε και κυριάρχησε 50 χρόνια. Μένει να φανεί αν θα αποδειχθεί survivor για τα επόμενα.