Η πιο αυθεντική, παραδοσιακή «πατροκτονία» ήταν αριστερής απόχρωσης –και ήταν αυτή του Αλέξη Τσίπρα στον Αλέκο Αλαβάνο, το πρόσωπο που τον στήριξε στην άνοδό του στην κομματική ιεραρχία και υποστήριξε, το 2006, την υποψηφιότητά του για τον Δήμο Αθηναίων απέναντι σε αυτήν του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, σημαίνοντας επί της ουσίας την αρχή του τέλους της ισχύος της ανανεωτικής πτέρυγας εντός του ΣΥΝ.
Το 2007 ο Αλαβάνος στηρίζει την υποψηφιότητα του Τσίπρα για την προεδρία του ΣΥΝ απέναντι στον Φώτη Κουβέλη. Ο Τσίπρας δεν ήταν βουλευτής, έτσι για τα επόμενα δύο χρόνια ο Αλαβάνος παρέμεινε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας – το κακό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2009 οδήγησε στην παραίτηση του Αλαβάνου από τη θέση του βουλευτή. Λίγες ημέρες μετά η παραίτηση ανακλήθηκε, όμως στις εκλογές του Οκτωβρίου το όνομα του Αλαβάνου δεν συμπεριλαμβανόταν στο ψηφοδέλτιο.
Το οριστικό τέλος της σχέσης ήρθε μετά το 2010, όταν ο Τσίπρας στήριξε επισήμως την υποψηφιότητα του Αλέξη Μητρόπουλου για την Περιφέρεια: «Βρισκόμασταν μονίμως μπροστά σε τετελεσμένα, πίσω από τα οποία έπρεπε να συρθούμε για να διασώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. (…) Θα το πω καθαρά: Είναι έξω από κάθε προηγούμενο η προσπάθεια ενός στελέχους της Αριστεράς να επιβάλει εκβιαστικά την υποψηφιότητά του» είπε ο τότε πρόεδρος για τον πρώην στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΝ.