Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία μετά τη δεινή διπλή ήττα στις εθνικές εκλογές και την αλλαγή ηγεσίας με την απρόσμενη εκλογή Κασσελάκη βρίσκεται σε περιδίνηση με απρόβλεπτη κατάληξη. Η περαιτέρω απομείωση της δύναμής του στις αυτοδιοικητικές εκλογές επιδεινώνεται, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που ακολουθούν.
Τα αίτια της κρίσης είναι πολλά και συσσωρεύονται στο πέρασμα του χρόνου. Από την εποχή της ριζοσπαστικοποίησης στην κυβερνητική εποποιία κι έπειτα στην αντιπολίτευση.
Το φαινόμενο Κασσελάκη δεν έπρεπε να σοκάρει τόσο αφού η υιοθέτηση των «ανοικτών διαδικασιών» για ανάδειξη προέδρου μέσω της αδιαμεσολάβητης σχέσης των υποψηφίων με ένα πολύ ευρύτερο εκλογικό σώμα από το κομματικό – εν μέρει περιστασιακό, με σημαντικό ποσοστό «μελών μιας χρήσης» – μπορεί να αναδείξει όποιον εντυπωσιάσει και σαγηνεύσει περισσότερο.
Ο Κασσελάκης με το νέο κι άφθαρτο πρόσωπο ενέπνευσε ελπίδα, ευαγγελιζόμενος την ανατροπή Μητσοτάκη.
Η ούτως ή άλλως επώδυνη μετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στη μετά Τσίπρα εποχή γίνεται ακόμα δυσκολότερη όταν από το πουθενά τον διαδέχεται ένα πρόσωπο παντελώς άγνωστο που στερείται μάλιστα «κομματικών ενσήμων».
Οι αρετές του, το επικοινωνιακό του ταλέντο, η προσωπική του λάμψη, το αντισυστημικό του προφίλ δυστυχώς συνοδεύονται από σοβαρές αδυναμίες σχετικά με τον πολιτικό του λόγο, την πολιτική του πρόταση ή την υπερέκθεση της προσωπικής του ζωής.
Αυτό όμως επ’ ουδενί δικαιολογεί την όποια αμφισβήτηση της εκλογής του ή το δικαίωμά του στην πίστωση χρόνου. Ηταν λάθος η «λευκή απεργία» εντός του κόμματος και σίγουρα απαράδεκτες κάποιες δημόσια διατυπωμένες απαξιωτικές κρίσεις για το πρόσωπό του. Και ο ίδιος πρέπει να αντιλαμβάνεται πως η τήρηση των καταστατικών κανόνων και η κομματική νομιμότητα δεν λειτουργούν α λα καρτ.
Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που επικρατεί, κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα, ωθεί στα άκρα και προϊδεάζει πως το κόμμα βρίσκεται σε διαλυτική κρίση.
Το κλίμα που υπήρξε στη συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου την Πέμπτη φάνηκε να εκτονώνει κάπως την κλιμακούμενη ένταση.
Επιβάλλεται μια συμφωνία λογικής και ψυχραιμίας. Εγκατάλειψη της αντίληψης περί εσωτερικού εχθρού. Τη λογική των εκκαθαρίσεων ή της «αναπαλαίωσης» του κόμματος να διαδεχθεί η πεποίθηση πως επιβάλλεται η οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας με τους πολίτες. Να απευθυνθούμε σε πολύ ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις με ρεαλισμό, προοδευτικά μεταρρυθμιστικό λόγο που στηρίζεται στις αρχές και αξίες της Αριστεράς.
Κάθε απαξίωση και περαιτέρω συρρίκνωση που απομακρύνει κάθε προοπτική διεκδίκησης της εξουσίας διευρύνει τη δεξιά ηγεμονία κάνοντας την ανεξέλεγκτη κυβέρνηση πιο αλαζονική, αυταρχική κι επικίνδυνη.
Οι απροσχημάτιστες παρεμβάσεις της στη διερεύνηση των υποκλοπών και της χρήσης του Predator, που περνούν ως αμελητέο θέμα, είναι ενδεικτικές για το πόσο εύκολα και κυνικά μετατρεπόμαστε σε «ανελεύθερη δημοκρατία».
Ας σημειώσουμε πως τη δημοσκοπική κατάρρευση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν καρπούται το όμορο ΠΑΣΟΚ γιατί κι αυτό ούτε πείθει ούτε εμπνέει. Ο ακήρυχτος εμφύλιος των προοδευτικών δυνάμεων πρέπει να τελειώνει. Η απομάκρυνση των πολιτών από τη δημόσια σφαίρα (ήδη ο ένας στους δύο δεν πάει στην κάλπη) μακροημερεύει τη δεξιά ηγεμονία.
Η τάχιστη υπέρβαση της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν αποτελεί μονάχα απόκριση στο ένστικτο αυτοσυντήρησης που πρέπει να αφυπνιστεί, αλλά και συνειδητοποίηση πως συνιστά και εθνική αναγκαιότητα.
Ο Σπύρος Δανέλλης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, πρώην βουλευτής Ηρακλείου