Το θέμα με τον δανεισμό του ΣΥΡΙΖΑ από τον αρχηγό του έχει αστείες πτυχές αλλά είναι ιδιαίτερα σοβαρό, και όχι μόνο λόγω της ενδεχόμενης παραβίασης του συντάγματος. Αλλά κυρίως επειδή σε μεγάλο βαθμό το κόμμα, που κέρδισε σε μια κρίσιμη περίοδο δυο φορές τη διακυβέρνηση της χώρας, αποδεικνύεται απλώς ένας μηχανισμός χωρίς συνεκτικές δομές και χωρίς βάθος. Η ισχύς του κράτησε όσον καιρό είχε σοβαρή πρόσβαση στην κρατική χρηματοδότηση – που δίνεται πολλαπλά, είτε μέσω της κρατικής επιχορήγησης είτε διά της αποκατάστασης σε δομές του βουλευτηρίου και του κράτους προσώπων που έχουν σχέση με το κόμμα.
Για να είμαι ειλικρινής, πίστευα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε πάψει να είναι ένας μηχανισμός με πήλινα πόδια – και το στήριζα στα χιλιάδες μέλη που περηφανευόταν η παλαιά ηγεσία του ότι ψήφιζαν στις εσωκομματικές διαδικασίες.
Σήμερα γίνεται κατανοητό ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα μέλη ήταν πρόσωπα της προσκολλήσεως, «σύντροφοι» που προσδοκούσαν να επωφεληθούν, χωρίς βαθύτερη σχέση με το κόμμα και τις ιδέες του. Απομεινάρια μιας πελατειακής υπόσχεσης. Σε μια σημαία ευκαιρίας.