Μετά τα χθεσινά στη Βουλή θα έλεγα «πολύ κακό για το τίποτα». Αλλά με έμφαση στο κακό, όχι στο τίποτα.
Τα ερωτήματα είναι δύο.
Πρώτον, αν ο Σαμαράς αισθάνεται ότι τον κολακεύει να ψηφίζει εναντίον όλης της Βουλής, παρέα με τον Νατσιό και τον Στίγκα.
Μεγάλο παιδί είναι, υποθέτω πως έχει υπολογίσει και ξέρει.
Δεύτερον, αν η κυβέρνηση χειρίστηκε την υπόθεση με τον καλύτερο τρόπο.
Στο τέλος είμαι βέβαιος πως δεν γινόταν να κάνει κάτι άλλο. Στην αρχή όμως μπορούσε να κάνει πολλά που δεν σκέφτηκε ή που δεν έκανε.
Είναι αστείο πάντως να μιλάς για «επιτελικό κράτος», να κουβαλάς καμία δεκαριά «επιτελάρχες» και να εμφανίζεσαι απροετοίμαστος σε μια ρύθμιση για την οποία ο ίδιος πήρες την πρωτοβουλία.
Κι αυτό είναι το μάθημα των ημερών.
Διότι καλά τα επιτελεία, καλοί κι οι επιτελάρχες, αλλά οι στρατοί θέλουν αξιωματικούς και στρατιώτες να καταλαβαίνουν στοιχειωδώς τι συμβαίνει γύρω τους.
Ασε που διαθέτουν και τηλέφωνα να λένε καμία κουβέντα τη δύσκολη στιγμή.
Αν λοιπόν ο Σαμαράς δεν κατάλαβε περί τίνος πρόκειται, κακώς δεν του το εξήγησαν.
Αν το εξήγησαν κι έκανε του κεφαλιού του, δικό του θέμα.
Ούτως Ή άλλως, δεν νομίζω ότι η συνοχή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ είναι υπόθεση Σαμαρά. Αρκεί το «επιτελείο» να κάνει σωστά τη δουλειά του.
Την κάνει; Δεν είμαι βέβαιος. Πολύ πιρλιπιπί και τηγανίτα τίποτα.
Αλλά σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία και για μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση, η συνοχή, η ενημερότητα και η συντεταγμένη αντίδραση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.
Δεν είναι πάρεργο για παρατρεχάμενους.
Γνωρίζω τέσσερις ή πέντε βουλευτές της ΝΔ που ούτε είχαν ενημερωθεί, ούτε ειδοποιηθεί για την επίμαχη τροπολογία και σίγουρα είναι πολύ περισσότεροι στη θέση τους.
Δεν λέω καν αν είχαν ερωτηθεί ή αν τους το είχαν εξηγήσει διότι τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Οι βουλευτές έμαθαν το ζήτημα από τις εφημερίδες κι ένας Θεός ξέρει τι κατάλαβαν.
Αυτή όμως η μέθοδος είναι παρακινδυνευμένη. Και είμαστε ακόμη στην αρχή της τετραετίας. Η οποία κρύβει πολλά επεισόδια και πολλές αντιξοότητες μπροστά της.
Το πρόβλημα με τον Σαμαρά λοιπόν δεν είναι πρόβλημα.
Το πρόβλημα γενικά με τους «πρώην» είναι πρόβλημα απλώς επειδή δεν ξέρεις πότε οι «πρώην» θα ξεχάσουν ότι είναι «πρώην».
Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι «νυν».
Με τους οποίους δεν είναι απαραίτητο να νταραβερίζεσαι. Αλλά χωρίς αυτούς δεν είναι εύκολο να κυβερνήσεις.