Eνας φίλος που ξεκίνησε από την Κεντροαριστερά για να καταλήξει στην Κεντροδεξιά χωρίς να πάψει να είναι κεντροαριστερός υποστήριζε τις προάλλες ότι ο φυσικός διάδοχος του Σημίτη είναι ο Μητσοτάκης. Και οι δύο είναι προοδευτικοί, μεταρρυθμιστές, εκσυγχρονιστές και ευρωπαϊστές, σημείωνε. Και οι δύο ξεκίνησαν ως μειοψηφίες στα κόμματά τους, για να καταλήξουν τελικά να επιβάλουν την παρουσία τους. Και οι δύο ανέχθηκαν άσχημες καταστάσεις γύρω τους, είτε γιατί δεν τις έβλεπαν είτε γιατί επέλεξαν να μην τις βλέπουν, η συνολική τους προσφορά όμως υπερβαίνει κατά πολύ τα αρνητικά τους σημεία.
Τον άκουγα με ενδιαφέρον. Αλλά κάτι με έτρωγε. Θα έλεγε ποτέ ο Σημίτης στη Βουλή – τον ρώτησα – πως τα πράγματα γύρω από μια υπόθεση (την κακοποίηση του Ινδαρέ) «αποδείχθηκαν στο δικαστήριο διαφορετικά από τις πρώτες εντυπώσεις», πριν καν η υπόθεση αυτή φτάσει στο δικαστήριο; Θα υποστήριζε ποτέ, χωρίς να παρουσιάσει οποιαδήποτε απόδειξη, ότι ο πρόεδρος μιας Ανεξάρτητης Αρχής (ο Χρήστος Ράμμος) «έχει τη δική του ατζέντα»;
Ισως όχι, απάντησε ο συνομιλητής μου. Αλλά από αυτά θα κρίνουμε τον Μητσοτάκη;
Οχι βέβαια. Ή μάλλον όχι μόνο. Αλλά η ευθύτητα, η ευγένεια και η σεμνότητα δεν παύουν να περιλαμβάνονται στα στοιχεία με βάση τα οποία αξιολογείται ή θα έπρεπε να αξιολογείται ένας πολιτικός. Καλώς ή κακώς, η ιστορία θα γράψει ότι ο Πικραμμένος βούρκωσε δημοσίως επειδή προσπάθησαν να τον ευτελίσουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του και ο Ράμμος βούρκωσε δημοσίως επειδή προσπάθησαν να τον ευτελίσουν η Νέα Δημοκρατία και ο αρχηγός της.
Το περασμένο διήμερο βρέθηκα σε ένα διεθνές workshop στα Χανιά. Οι ερωτήσεις από τους ξένους καλεσμένους, οι περισσότεροι των οποίων ήταν νομικοί, έπεφταν βροχή. Τι συμβαίνει με το κράτος δικαίου στην Ελλάδα; Γιατί έχει κατρακυλήσει η χώρα τόσο χαμηλά στο θέμα της ελευθερίας του Τύπου; Είναι δυνατόν να παρακολουθούνταν τα τηλέφωνα όλων αυτών των ανθρώπων; Πώς γίνεται να ανέχεται αυτή την κατάσταση ο Μητσοτάκης;
Η τελευταία αυτή ερώτηση είναι το κλειδί. Ο Σημίτης δεν αρνήθηκε ποτέ ότι στελέχη του ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύτηκαν με ανεπίτρεπτο τρόπο τις θέσεις τους για προσωπικό όφελος. Τόνιζε όμως πάντα ότι στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του δεν είχε γίνει γνωστό κανένα στοιχείο για την ύπαρξη παράνομων δραστηριοτήτων. Σήμερα, αντιθέτως, υπάρχει πληθώρα τέτοιων στοιχείων. Και ο Πρωθυπουργός, αντί να αρκείται στη διαβεβαίωση ότι θα λάμψει η αλήθεια, και μάλιστα το ταχύτερο, επιτίθεται στα θύματα των παρανομιών και σε εκείνους που τις διερευνούν. Δίνει έτσι την εντύπωση, δικαίως ή αδίκως, ότι κάτι κρύβει.
Mε άλλα λόγια, η προσωπικότητα που τιμάται σήμερα στο Κέντρο Πολιτισμού είναι μοναδική όχι επειδή άφησε μια παρακαταθήκη που άλλος πρωθυπουργός δεν έχει αφήσει. Αλλά επειδή σε κοιτάζει στα μάτια και νιώθεις ότι δεν σου κρύβει τίποτα.