Ένα χρόνο μετά την τραπεζική κρίση που οδήγησε στην κατάρρευση της Credit Suisse, οι αρχές ανά τον κόσμο εξακολουθούν να εξετάζουν πώς θα διορθώσουν τα τρωτά σημεία των τραπεζών τα οποία αποκάλυψε η περσινή κρίση, αναφέρει σε δημοσίευμά του το πρακτορείο Reuters.
Τα κεφάλαια που έδωσε η ελβετική κυβέρνηση για να διασώσει τη Credit Suisse και οι αμερικανικές αρχές για να σώσουν τις δικές τους τράπεζες έσβησε τις φωτιές που άναψαν από την κατάρρευση της περιφερειακής Silicon Valley Bank στις ΗΠΑ το Μάρτιο του 2023.
Αλλά οι ρυθμιστικές αρχές και οι κυβερνήσεις μόλις τώρα αρχίζουν να εξετάζουν πώς οι τράπεζες θα μπορούσαν να αντέξουν καλύτερα τη φυγή καταθέσεων και εάν χρειάζονται ευκολότερη πρόσβαση σε μετρητά έκτακτης ανάγκης.
Ένας κορυφαίος παγκόσμιος χρηματοοικονομικός εποπτικός οργανισμός προειδοποίησε πρόσφατα ότι η Ελβετία πρέπει να ενισχύσει τους τραπεζικούς της ελέγχους, τονίζοντας τον κίνδυνο που θα δημιουργούσε για το χρηματοπιστωτικό της σύστημα τυχόν κατάρρευση της UBS – που αυτή τη στιγμή είναι μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο.
Τεράστιος ο κίνδυνος από τις παγκόσμιες τράπεζες
“Το τραπεζικό σύστημα δεν έγινε πιο ασφαλές”, δηλώνει ο Anat Admati, καθηγητής στο Stanford Graduate School of Business και συν-συγγραφέας του βιβλίου “The Bankers’ New Clothes: What’s wrong with banking and what to do to do it”. “Οι παγκόσμιες τράπεζες μπορούν να προκαλέσουν τεράστια ζημιά”, πρόσθεσε.
Οι κανόνες που εισήχθησαν μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το κραχ του 2023, όταν οι πελάτες σήκωσαν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες τους με πρωτοφανή ταχύτητα.
Η βασική αδυναμία που εμφανίστηκε πέρυσι ήταν ότι οι απαιτήσεις ρευστότητας που ισχύουν για τις τράπεζες αποδείχθηκαν ανεπαρκείς. Η Credit Suisse έχασε δισεκατομμύρια καταθέσεων μέσα σε λίγες μέρες, παρότι έως πρότινος φαίνονταν ότι καλύπτονταν από τα αποθέματα μετρητών της.
Ο δείκτης LCR
Βασικός δείκτης της ικανότητας των τραπεζών να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις ρευστότητας των πελατών τους είναι ο λεγόμενος δείκτης κάλυψης ρευστότητας (LCR) που εισήχθη μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.
Ο δείκτης αυτός απαιτεί από τις τράπεζες να διατηρούν επαρκή περιουσιακά στοιχεία που είναι δυνατό να ρευστοποιηθούν γρήγορα ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν σημαντικές πιέσεις ρευστότητας σε διάστημα 30 ημερών.
Οι ευρωπαϊκές ρυθμιστικές αρχές εξετάζουν όμως τώρα το ενδεχόμενο να συντομεύσουν αυτή την περίοδο ώστε ο δείκτης να μετρά τα περιουσιακά στοιχεία που είναι δυνατό να ρευστοποιηθούν γρήγορα σε διάστημα μίας ή δύο εβδομάδων, σύμφωνα με άτομο με γνώση των συζητήσεων.
Ανάλογες σκέψεις υπάρχουν και στην ΗΠΑ, όπου εξετάζεται η συντόμευση της περιόδου πίεσης σε πέντε ημέρες.
Εάν τεθούν σε εφαρμογή τέτοια μέτρα, “οι τράπεζες θα πρέπει να διαθέτουν υψηλότερα επίπεδα ρευστοποιήσιμων περιουσιακών στοιχείων και να σταθμεύουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία στις κεντρικές τράπεζες”, δήλωσε ο Andrés Portilla, διευθύνων σύμβουλος ρυθμιστικών υποθέσεων στο Institute of International Finance. “Τελικά η χρηματοδότηση μπορεί έτσι να γίνει πιο δαπανηρή”.
Τι γίνεται στην Ευρώπη
Αλλαγές σε ολόκληρο τον κλάδο είναι πιθανό όμως να πραγματοποιηθούν μόνο απο το 2025 στην Ευρώπη, καθώς οι τράπεζες εξακολουθούν να εργάζονται για την τελική εφαρμογή των κανόνων μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, της λεγόμενης Βασιλείας ΙΙΙ, που θα απαιτήσει από αυτές να δεσμεύσουν περισσότερα κεφάλαια, δήλωσε η ίδια πηγή στο Reuters.
Επειδή όμως υπάρχει η ανησυχία ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν ξανά επεισόδια ταχείας φυγής καταθέσεων βάζοντας σε κίνδυνο άλλες τράπεζες, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εντείνει τον έλεγχο των αποθεμάτων ρευστότητας μεμονωμένων τραπεζών, δήλωσε στο Reuters άλλο άτομο που γνωρίζει τις συζητήσεις.
Πάντως, η ΕΚΤ αρνήθηκε να απαντήσει σε σχετικό ερώτημα του Reuters.