Η μεταπολιτευτική ιστορία είναι γεμάτη διαφορετικά αρχηγικά μοντέλα. Ο Στέφανος Κασσελάκης, όμως, δεν προσπαθεί απλά να φτιάξει το δικό του δοκιμάζοντας να εφαρμόσει παλιές ιδέες με μεταπολιτικά εργαλεία. Λανσάρει ένα στυλ αρχηγού που συνδυάζει μοντέρνα και παλιακά στοιχεία τόσο άτσαλα όσο υποδύονται τους επόμενους Καρλ Λάγκερφελντ οι συμμετέχοντες στα εγχώρια τηλεπαιχνίδια μόδας.
Κάτι τέτοιο υποστηρίζουν – με άλλη διατύπωση – άσπονδοι εσωκομματικοί του φίλοι, συριζαίοι εχθροί του, πολιτικοί αντίπαλοι του κόμματος και αρκετοί αναλυτές, οι οποίοι σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις στοιχηματίζουν ήδη για τον χρόνο παραμονής του στην καρέκλα του προεδρικού γραφείου της Κουμουνδούρου.
Ο φωτογενής άγνωστος, που κατόρθωσε μέσα σε έναν μήνα να εκλεγεί χάρη σε επαγγελματικά φροντισμένα «αδιαμεσολάβητα» βίντεο, κατέφυγε στο πιο κοινότοπο κόλπο των αρχηγών οι οποίοι χρειάζεται να επιβληθούν στο κόμμα τους πριν καν συμπληρώσει 30 μέρες στο πόστο: τις διαγραφές. Και στις τέσσερις περιπτώσεις ξεπατίκωσε φρασεολογία Ανδρέα Παπανδρέου. Οι οιονεί διαγραφέντες έθεσαν εαυτούς εκτός ΣΥΡΙΖΑ επειδή «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».
Η αντιγραφή του… αντιγραφέα
Οι κινήσεις δείχνουν σχεδιασμένες να προκαλέσουν συνειρμούς αποφασιστικότητας. Ωστόσο, η υπερβολή στην εκτέλεσή τους μάλλον επιβεβαίωσε ότι ο νεόκοπος πρόεδρος δεν θα γίνει ποτέ για τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι υπήρξε για το ΠΑΣΟΚ ο πρώτος αρχηγός του. Α προπό, πριν τσιτάρει Ανδρέα για εσωκομματικούς λόγους είχε ενημερώσει την ομογένεια ότι «έχει έρθει η ώρα να κάνουμε πάλι 1981». Κακές γλώσσες ίσως επισήμαιναν εδώ ότι αντέγραψε τον αντιγραφέα του ιδρυτή του Κινήματος προκάτοχό του.
Σύμφωνα με γνώστες των συσχετισμών δυνάμεων στα αριστερά όργανα βέβαια, η επίδειξη πυγμής ενδέχεται να φέρει αντίθετα απ’ τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, μια και στο 15μελές πειθαρχικό η Ομπρέλα συμμετέχει με μια ομάδα στελεχών ικανή να μπλοκάρει τις επιθυμίες του επειδή η προεδρική πλειοψηφία είναι οριακή. Ενδέχεται, άρα, να φανούν οι αποφάσεις του σαν φθηνοί επικοινωνιακοί εντυπωσιασμοί – και να υπογραμμιστεί έτσι η άγνοια τόσο του γράμματος του Καταστατικού όσο και των λεπτών ισορροπιών που πρέπει να τηρούνται σε κάθε κομματική ζωή.
Η πρώτη του αντίδραση στους λαλίστατους διαφωνούντες ήταν να κανονίσει μια συνάντηση με τον Νίκο Φίλη αφού ο δεύτερος τον αποκάλεσε ον κάμερα Μπέπε Γκρίλο. Η εκεχειρία η οποία συμφωνήθηκε τότε, ενόψει της μάχης των αυτοδιοικητικών εκλογών, έσπασε πριν ανοίξουν οι κάλπες της δεύτερης Κυριακής. Και την παραβίασε ο ίδιος ο αρχηγός, ποστάροντας «όποιος υπονομεύσει την ενότητα της ΚΟ και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει θέση σε μελλοντικά ψηφοδέλτια».
Η απόπειρα για συναινέσεις έδωσε τη θέση της στον αρχηγισμό μέσα σε μια εβδομάδα ακριβώς. Οι διακηρύξεις περί ενότητας και συλλογικότητας προς τη συριζαϊκή ΚΟ, στην πρώτη τους συνεδρίαση, ίσχυσαν για έξι μέρες. Οποιο προφίλ κι αν επιχειρεί να φιλοτεχνήσει, λοιπόν, του δυναμικού ή του μετριοπαθούς, αυτό που βλέπει η κοινή γνώμη είναι θολό.
Για ορισμένους γαλάζιους, άλλη μια αντίφαση που ενσαρκώνει είναι του καπιταλιστή αριστερού. Το κοινωνικό του υπόβαθρο, η επαγγελματική του εμπειρία στις ΗΠΑ καθώς και απόψεις που τώρα εκφράζει – σαν την απόρριψη της δαιμονοποίησης του κεφαλαίου ενώπιον του ΣΕΒ – δεν ταιριάζουν με το πιστεύω της συριζαϊκής ορθοδοξίας, λένε.
Οι εκπρόσωποι της τελευταίας, πάλι, τον έχουν πολιτογραφήσει ως κεντροδεξιό που απεργάζεται τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Τα άρθρα στον «Εθνικό Κήρυκα» υπέρ της μείωσης της φορολογίας, των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων και των ιδιωτικών πανεπιστημίων αποδεικνύουν, διατείνονται, το ιδεολογικό τους χάσμα.
Ο ίδιος επιμένει ότι ο 24χρονος εαυτός του δεν θα ψήφιζε τον 35χρονο. Κι ακολουθώντας τη μοναδική μανιέρα που κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι εγκαταλείπει, το γύρισμα βίντεο, διεκδίκησε την «ελευθερία της Αλλαγής» (με Α κεφαλαίο, σαν την πασοκική). Προηγουμένως, πάντως, επικαλέστηκε για πολλοστή φορά την προσωπική του ζωή. Εγραφε ό,τι έγραφε σε μια περίοδο που ήταν – sic – σε σχέση με μια κοπέλα που δεν ήταν χαρούμενος, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του και να βοηθήσει τους γονείς του.
Είναι επίσης ο πρώτος που – είτε ως διεκδικητής είτε ως κάτοχος της ηγεσίας – δεν έχει διστάσει να εκθέσει τόσο πολύ στα μίντια την ιδιωτική του σφαίρα. Σήμερα, ισχυρίζεται ότι εκείνος κι ο Τάιλερ έχουν σκυλοβαρεθεί με την υπερέκθεση. Παρ’ όλα αυτά, δύσκολα δεν θα του αναγνωριστεί πως προσέδωσε μια παπαρατσέ διάσταση στην καθημερινότητα ενός πολιτικού – η οποία, δυστυχώς, κάλυψε την ορατότητα που προσέφερε η εκλογή του στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και τα πάγια αιτήματά της. Ή ότι δημιουργεί ένα υπόδειγμα στο οποίο ο αρχηγός έχει την άνεση να προεδρεύει κρίσιμων συνεδριάσεων μέσω Zoom, βάζοντας κυριολεκτικά ανάμεσα σε αυτόν και τα στελέχη του μια απόσταση 7.925 χιλιομέτρων.
Με άρωμα… τραμπισμού
Στην ανάλυση πολλών πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, η σημαίνουσα παραδοξότητα του ύφους και του ήθους που κομίζει εντοπίζεται στην αντιπαραβολή των προεκλογικών υποσχέσεων για ανανέωση και ανασυγκρότηση και της μετεκλογικής τοποθέτησης στην κομματική βιτρίνα ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν τον φθαρμένο και απαξιωμένο ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπερσυντονιστής του κοινοβουλευτικού έργου είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα. Γενικά, τα προεδρικά κριτήρια ανάδειξης προσώπων στέλνουν σήματα σύγχυσης, αφού εκείνος που μοιράζει κομματικά οφίτσια παρουσιάζεται και με την Τζάκρη και με τη Βουτυράκου. Το ίδιο κι η ρητορική του, η οποία παντρεύει τα αριστερά κλισέ με την τραμπική τοξικότητα. Στο κασσελακικό αφήγημα ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας αντιπαρατίθεται διαρκώς με τις ελίτ μέσα κι έξω από το κόμμα του για να πάρει τη δύναμη στα χέρια του ο λαός.
Με μια διαγώνια ματιά φαίνεται να ταλαντεύεται ανάμεσα σε διαμετρικά αντίθετα στυλ και θέσεις. Ακριβώς γι’ αυτό είναι πιθανόν να αποδειχθεί ο Εβερτ της Αριστεράς, ο δεύτερος αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης στα χρονικά που δεν θα γίνει πρωθυπουργός δηλαδή.