Οποιοι τον αμφισβήτησαν εσωκομματικά έκαναν «πολιτική του πουμαρό» – όταν δεν ήταν η 5η φάλαγγα της ΝΔ στα κανάλια. «Το κόμμα στερεύει από ανάσες». Γι’ αυτό, ζήτησε από την Κεντρική Επιτροπή να εξασφαλίσει στον ΣΥΡΙΖΑ «την ίασή του από τα πρόσωπα που τον πληγώνουν και τον μικραίνουν». Ως κήρυκας της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας με τους πολίτες ανήγγειλε πως με το καθημερινό του λουτρό στον λαό θα έρθει το τέλος της κομματίλας και της καμαρίλας. Αυτά κι άλλα πολλά άκουσε στην ομιλία του Στέφανου Κασσελάκη η ομάδα Αχτσιόγλου και τον κατηγόρησε ότι «δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει αντιδραστικά σχήματα από τη φαρέτρα της alt right». Ωστόσο, δεν είναι οι μόνοι που του προσάπτουν τοξικότητα ανάλογη εκείνης του Στιβ Μπάνον – ή έστω της βαλκανικής του κόπιας, του ανθρώπου δηλαδή που χάρισε το όνομά του στον -ισμό ο οποίος έπνιξε την αξιωματική αντιπολίτευση μέσα στη χολή του.
Για τους περισσότερους το άκουσμα του όρου alt right θυμίζει το φωτογραφικό στιγμιότυπο του κερασφόρου οπαδού του Ντόναλντ Τραμπ που είχε εισβάλει στο Καπιτώλιο. Οι θεωρητικοί, εξάλλου, την έχουν ταξινομήσει ως ένα ακροδεξιό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα, το οποίο αναπτύχθηκε στην Αμερική κυρίως διαδικτυακά στη δεκαετία του 2010 και έδωσε έμφαση στη λευκή υπεροχή. Οι υποστηρικτές της έτρεφαν μια βαθιά δυσπιστία για το πολιτικό κατεστημένο. Αλλά, σε αντίθεση μ’ αυτούς που ακολούθησαν το Tea Party, ήθελαν πρωτίστως να πολεμήσουν σε πολιτισμικούς πολέμους – να εξαφανίσουν την πραγματική ή φανταστική επιρροή της πολυπολιτισμικότητας, του φεμινισμού και του Ισλάμ στις ΗΠΑ.
Με το στυλ του Τραμπ και του Μπέπε Γκρίλο
Παρότι η φυσιογνωμία του Κασσελάκη δεν ταιριάζει με την τυπική εικόνα των εκφραστών της εναλλακτικής Δεξιάς, εσωκομματικοί και πολιτικοί του αντίπαλοι διακρίνουν στη δημόσια συμπεριφορά και τη ρητορική του αρκετά στοιχεία από τον αντισυστημισμό, τον οποίο αυτή έκανε μέινστριμ στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Πολύ πριν οι 6 6 παρατηρήσουν πως για τον νέο συριζαίο αρχηγό «τα κόμματα είναι άρρωστοι οργανισμοί, η Αριστερά είναι το άθροισμα των ελίτ και των αποσπασμένων από την πραγματικότητα, ο Ηγέτης είναι ο μόνος που μπορεί να ακούσει τον λαό», αρκετοί από τους αποχωρήσαντες είχαν συγκρίνει το στυλ του με του Τραμπ και του Μπέπε Γκρίλο. Το δε προηγούμενο Σαββατοκύριακο, η Ομπρέλα έφυγε κατηγορώντας τον ως φορέα μιας νέας αυταρχικής κουλτούρας, η οποία μετατοπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ «στον χώρο της συντηρητικής μεταπολιτικής». Κι ο ίδιος μάλλον έσπευσε να επιβεβαιώσει την κριτική της, δηλώνοντας από βήματος της Κεντρικής Επιτροπής πως ξεσκονίζει το κόμμα ενώ τίναζε ό,τι είχε στο πουκάμισό του.
Το επιχείρημα που επικαλείται σχεδόν μονότονα είναι πως «κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στον λαό», αγνοώντας επιδεικτικά ότι στο δημοκρατικό πολίτευμα προβλέπονται θεσμικά και πολιτικά αντίβαρα σε κάθε μορφή εξουσίας ώστε οι ενσαρκωτές της να μη γίνονται επικίνδυνοι όποτε παρασύρονται από οποιουδήποτε τύπου ναρκισσισμό τους – όποτε λένε σαν κι αυτόν «ο κόσμος βασίζει τις ελπίδες του πάνω μου», για παράδειγμα.
Ταύτιση με την τοξικότητα
Πάντως, σε παρόμοια με των πρώην – ή όσων στο εγγύς μέλλον αναμένεται γίνουν πρώην – συντρόφων ανάλυση του πολιτικού μοντέλου που κομίζει έχουν καταλήξει κι από άλλες πλευρές του πολιτικού φάσματος. Ο κεντροαριστερός εκπρόσωπος Τύπου το έχει περιγράψει ως «παρωχημένο» και αποδοκιμασμένο στην κάλπη. Οι κυβερνητικοί μόλις έδωσε τα πρώτα δείγματα γραφής, μοιράζοντας κομματικούς ρόλους, χαρακτήρισαν την ανανέωση που υπόσχεται «αναπαλαίωση». Πλέον, όμως, υλοποιείται κι ένα κυβερνητικό σχέδιο ταύτισής του με τον Πολάκη και την τοξικότητα. Οι γαλάζιοι είδαν πως υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να επαναχρησιμοποιήσουν μια τακτική η οποία δούλεψε υπέρ τους την περίοδο 2019 – 2023. Εξού και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ανέφερε την Πέμπτη πως «ο εναγκαλισμός του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τα πιο τοξικά στοιχεία προκαλεί ερωτηματικά».
Ενας γνωστός πολιτικός αναλυτής εκλαμβάνει ως σημάδι alt right μεθόδων και το γλωσσικό του ύφος. «Μιλάει πάντα πολύ απλά προκειμένου να φαίνεται άμεσος και να γίνεται κατανοητός από οποιονδήποτε». Μιλάει τη γλώσσα του λαού, για να το πούμε με το κλισέ. Επίσης, προσθέτει σε κάθε ευκαιρία τον επιθετικό προσδιορισμό «πατριωτική» στην Αριστερά που ευαγγελίζεται, υπονοώντας – σαν τη λαϊκή εθνικιστική Δεξιά – έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε πατριώτες και μη.
Με πινελιές αριστερού λαϊκισµού
Βέβαια, οι επικριτές του οφείλουν να του αναγνωρίσουν ότι βάζει στο προφίλ που φιλοτεχνεί για τον εαυτό του και πινελιές αριστερού λαϊκισμού. Οχι μόνο γιατί ανακοινώνει πως θα κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο μιμούμενος τον Μαδούρο που αντέγραφε τον Τσάβες. Αλλά κι επειδή καλεί τον Μητσοτάκη να πάνε μαζί σε όποια λαϊκή θέλει.
Ο κασσελακικός αντισυστημισμός, παρ’ όλ’ αυτά, έχει περισσότερα κοινά με εκείνον της alt right. Γιατί στον πυρήνα του βρίσκονται ναΐφ κοινοτοπίες όπως το «δίπλα μου θέλω να έχω καλά παιδιά, καλούς ανθρώπους», οι οποίες λανσάρονται ως επανεφεύρεση της πολιτικής από τα κάτω. Σε τέτοια σχήματα πόνταρε κι ένας από τους πλουσιότερους Αμερικανούς προσπαθώντας να πείσει φτωχούς λευκούς της εργατικής τάξης να τον ψηφίσουν για πρόεδρο, άλλωστε.