Βασική αρχή του φιλελευθερισμού αποτελεί ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι είναι γνωστό πως η δημοκρατία δοκιμάζεται στον σεβασμό των δικαιωμάτων των μειονοτήτων.
Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, στον πολιτισμό μας είναι πρώτης προτεραιότητας και δεν επιδέχονται ιδεοληπτικές εμμονές, δημαγωγία, τακτικισμούς και μικροπολιτικές θεωρήσεις.
Τα δικαιώματα και η ισότητα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας προστατεύονται από το Σύνταγμα της χώρας και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Παρ’ όλα αυτά η νομοθέτησή τους συναντά εξαιρετικές αντιστάσεις γιατί οι κατ’ επάγγελμα αμύντορες του τρίπτυχου «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» επενδύουν στην άγνοια και τη στείρα αναπαραγωγή του στερεότυπου που θέλει όλους τους ομοφυλόφιλους σεξομανείς, παιδόφιλους, διαφθορείς και βεβαίως τους μόνους δράκους στην αγγελικά πλασμένη κοινωνία μας.
Σταθερός υποστηρικτής του πολιτικού φιλελευθερισμού υπήρξε η Ανανεωτική Αριστερά. Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως φιλελεύθεροι, κρύβονταν στον συντηρητισμό της δεξιάς παράταξης μη θέλοντας να σκανδαλίσουν τους συντηρητικούς ψηφοφόρους ή να δυσαρεστήσουν την Ιεραρχία που παγίως, άνευ λόγου γνώσεως, δίχως να της πέφτει λόγος και σε πλήρη αντίθεση με τον περί αγάπης λόγο του Χριστού, κατακεραύνωνε όποιον υποστήριζε την όποια μεταρρύθμιση. Στις μικρές εξαιρέσεις να αναφέρουμε την πρόσφατη, φωτισμένη παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγένιου.
Είναι τραγικό για την ελληνική κοινωνία να αρνείται να αντιληφθεί την αναγκαιότητα επίλυσης ζητημάτων που έχουν να κάνουν με τη ζωή κάποιων ανθρώπων και ειδικά μ’ εκείνη των παιδιών. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στο δικαίωμα στην τεκνοθεσία, αλλά και σ’ εκείνο της υιοθεσίας.
Προτιμάμε να αφήνουμε τα παιδιά να σαπίζουν στα ιδρύματα παρά να τους δώσουμε μια ευκαιρία να αλλάξουν το πεπρωμένο τους, παρά να τους εξασφαλίσουμε καλύτερες επιλογές ζωής κι εξέλιξης από αυτές που τους παρέχει ένα ίδρυμα, όσο καλές προθέσεις κι αρχές κι αν διαθέτει.
Ισως είναι καιρός να αντιληφθούμε πως η ομοφυλοφιλία ούτε κολλάει, ούτε διδάσκεται. Κι ας αναλογιστούμε πως τα καθημερινά, πλέον, περιστατικά φρικαλέας κακοποίησης παιδιών και βρεφών από «φυσιολογικά», τρομάρα τους, ζευγάρια γίνονται.
Οι ομόφυλοι γονείς έχουν αποδείξει την ισχυρή επιθυμία τους να αποκτήσουν οικογένεια πριν ακόμα πάρουν αγκαλιά το παιδί τους. Αντιθέτως ίσως το ένα στα δύο ετερόφυλα ζευγάρια γίνονται γονείς τυχαία ή κατά λάθος.
Το «στρίβειν διά του αρραβώνος», η δήθεν ψήφος κατά συνείδηση, σε τέτοιου είδους νομοσχέδια που αφορούν τα δικαιώματα του ανθρώπου, είναι ψευδεπίγραφη και υποκριτική και δεν αρμόζει σε πολιτικούς. Αλλωστε η δουλειά των πολιτικών, όπως κατ’ επανάληψη έλεγε ο μεγάλος Ζακ Ντελόρ, είναι να ανοίγει δρόμους πείθοντας την κοινωνία στα δύσκολα κι όχι να χαϊδεύει αφτιά και να ακολουθεί. Αλλιώς αυτοακυρώνεται, δεν έχει ρόλο να παίξει.
Εξάλλου, σύμφωνα με το Σύνταγμα, η ψήφος κάθε βουλευτή είναι πάντα κατά συνείδηση.
Τέλος, στα θέματα αρχών που είναι ταυτοτικά για τα προοδευτικά κόμματα, δεν χωρούν δικαιολογίες τύπου «δεν θα δέσουμε τα κορδόνια» ή «δεν θα κάνουμε τα ρεπό των…».