Ολοι μετακινούνται παντού ή απλώς το κάνουν με λιγότερη ενοχή; Για τις πολιτικές μεταγραφές μιλώ και τις μετακινήσεις που θυμίζουν το «είμαι κεφάτος ψωνίζω από το ΠΑΣΟΚ». Προφανώς μεταπηδήσεις γίνονται. Και οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πάντα τα ίδια. Τα λέγαμε και στις κομματικές νεολαίες αυτά και βελούδινα τα περιγράφαμε ως «μετατοπίσεις συνειδήσεων». Πείθονται, αλλάζουν, προχωρούν. Σαφώς. Υπάρχει όμως ένα όριο στο πώς και με πόση ευκολία βλέπουμε το φως το αληθινό. Η συμπαθής και συγκροτημένη πανεπιστημιακός και πρώην υπουργός Εύη Χριστοφιλοπούλου για παράδειγμα δεν εξέπληξε και πολλούς με τη μετακίνησή της στη ΝΔ. Είχε καιρό μιλήσει – είναι η αλήθεια – για τις μεταρρυθμιστικές πυξίδες του Μητσοτάκη και επίσης δεν είχε και τόσο πια δεσμούς με την κοίτη του ΠΑΣΟΚ.
Το θέμα δεν είναι εδώ. Το θέμα είναι αλλού. Οι μετακινήσεις συχνά συμβάλλουν και σε κάτι πιο επικίνδυνο. Το «όλοι είναι το ίδιο» που κυρίως εκστομίζεται από αντιπολιτικούς ακροδεξιούς βρίσκει έδαφος στα πηγαινέλα των στελεχών στα κόμματα. Η ρευστότητα του πολιτικού τοπίου αλλά και οι συγκλίσεις των άλλοτε αντιπάλων είναι εδώ δύο διαφορετικά δεδομένα. Για το δεύτερο υπάρχουν πεδία που μπορεί να είναι και για καλό. Ποιος δεν θέλει μια διακομματική σύγκλιση για αυτονόητες νομοθετικές διευθετήσεις για παράδειγμα; Αυτό όμως απέχει από τις πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν και που έχουν σάουντρακ συχνά ένα είδος κυνισμό που ενδύεται και την ιδεολογική σοβαρότητα. Και ιδεολογίες υπάρχουν και διαιρέσεις πολιτικές. Και αυτό είναι σωστό αφού βασικά οι ιδεολογίες αντανακλούν και τις διαφορετικές συχνά κοινωνικές διαστρωματώσεις. Το πιο κραυγαλέο είναι πως οι μετακινούμενοι συχνά εγκαλούν για δογματισμό όσους διατηρούν τις απόψεις και τις οπτικές τους στην πολιτική. Αν επίσης παρατηρήσετε τον κάθε πολιτικό που μεταγράφεται αλλού, συνήθως παρουσιάζει την όλη επιλογή του ως λουτρό αλήθειας και ρεαλισμού. Κανείς ποτέ δεν μεταγράφεται καθώς μεγαλώνει σε κάτι πολιτικά ριζοσπαστικότερο. Το ερώτημα είναι πόσο διακριτές είναι οι γραμμές των πολιτικών χώρων, πόσο σοβαρό είναι το σχέδιό τους, πόσο πείθουν ακόμη και για τη διακυβέρνηση της χώρας. Κι αυτό αφού συχνά μια είδους μεταγραφολογία συνδέεται απλώς με τον κυβερνητισμό του φορέα που υποδέχεται τον κάθε μετακινούμενο. Και αυτό προφανώς είναι μια επίσης όψη του κυνισμού που λέγαμε πιο πάνω.
Τώρα γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι πιο ευάλωτο να βλέπει τα στελέχη του να αλλάζουν σπίτι, έχει να κάνει νομίζω κυρίως με την κακή κληρονομία μιας εποχής όπου εμφανιζόταν ως ο δυνητικός εταίρος σε κυβερνήσεις που δεν είχε τον πρώτο λόγο και που την ίδια ώρα έτρωγε και το δυσανάλογο κόστος από τους άλλους.
Οι Δημοκρατικοί τού στρώνουν το χαλί
Δεν ξέρω αν ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πιο δημοφιλής από την Τέιλορ Σουίφτ όπως ο ίδιος λέει. Ξέρω – όπως διαβάζω βασικά – πως επιστρέφει στον Λευκό Οίκο με τα σημερινά δεδομένα. Απόδειξη πως ο τραμπισμός είναι βαθύ ρεύμα και όχι επιφανειακή τάση που μας άφησε χρόνια. Απόδειξη πως περισσότερο από ποτέ οι αμερικανικές εκλογές γίνονται τερέν αντιδημοτικότητας. Για τους Δημοκρατικούς είναι το ερώτημα: Πώς καταφέρνουν να στρώνουν το χαλί του αντιπάλου τους; Οικονομία; Ασφάλεια; Επί ημερών τους θυμίζω πως οκτώ χώρες εκτοξεύουν η μία στην άλλη πυραύλους στην ευρύτερη μέση Ανατολή και με τον κίνδυνο γενικευμένης ανάφλεξης.
Πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή
Ο προνεωτερικός συμπαθής ταξιτζής με ρώτησε πού πάω και από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου έβγαλε έναν χάρτη τεράστιο (μήπως είχε πρότυπο τον Μαγγελάνο;) που απλώθηκε σε όλο το εσωτερικό του οχήματος. Το GPS ήταν άγνωστη λέξη στη μικρή διαδρομή μας, αλλά και όπως αντιλήφθηκα και το POS. Με τις μοντέρνες πλατφόρμες ομολογουμένως μου είχε λείψει μια τέτοια κατηγορία οδηγών – ιδιοκτητών που πας όπου πάνε εκείνοι και όχι όπου θες εσύ και που μπορεί να μάθεις τα πάντα σε δεκαπέντε λεπτά για τη Γάζα, το ευρώ, τον κορωνοϊό, την υγεία της Κέιτ Μίντλετον ή τα σχέδια της Χαμάς.