Τελικά η μόνη που ενοχλήθηκε για μια πρώτη συζήτηση για την Κεντροαριστερά είναι η Κεντροαριστερά. Για τη συζήτηση των τριών μιλώ (Εφη Αχτσιόγλου, Διονύσης Τεμπονέρας, Μανώλης Χριστοδουλάκης) την επόμενη εβδομάδα που έφερε θύελλες. Προσπαθώ να εντοπίσω το κακό. Αναρωτιούνται για παράδειγμα οι τρεις ποιος θα μπορούσε να είναι αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη; Παράξενο. Νόμιζα πως ακριβώς αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο. Ο Μητσοτάκης εδώ και οκτώ χρόνια είναι πρώτος σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Και επίσης κυβερνά από το 2019. Αρα τι άλλο μπορεί να συζητηθεί εκτός από το προβληματικό σύστημα του ενάμισι κόμματος που έχει η χώρα και που ταλαιπωρεί και τον πυρήνα της δημοκρατίας της; Μα το πώς θα επέλθουν οι όροι για έναν εναλλακτικό δημοκρατικό πόλο εξουσίας. Κατ’ αρχάς αυτό. Αν μπορεί να γίνει μια κριτική στη συζήτηση, αυτή δεν πρέπει να εστιάζει στο γιατί. Αλλά στο πώς. Για παράδειγμα, ένας προβληματισμός είναι για την όλη κίνηση αν λαμβάνει υπόψη της τη σημερινή στρατηγική των κομμάτων που συμμετέχουν. Η Αχτσιόγλου δεν έχει πρόβλημα με αυτό. Η Νέα Αριστερά που εκπροσωπεί προσθέτει στην ορατότητα και διακριτότητά της με τέτοιες συμμετοχές. Και δεν κινδυνεύει η γραμμή της. Μια γραμμή ταξικής καθαρότητας. Πάμε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πέρασε καιρός που ο Κασσελάκης κατηγόρησε επανειλημμένα τον Ανδρουλάκη για τη μη επιμονή του στο σκάνδαλο των υποκλοπών. Και επίσης δεν πέρασε καιρός που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μίλησε για την τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Tι συμπεραίνουμε εδώ; Πως οι ηγεσίες των δύο κομμάτων θέλουν να πάνε ανταγωνιστικά μέχρι σίγουρα τις ευρωεκλογές. Λογικό; Λογικό. Να μετρηθούν και να προσέλθουν – αν προσέλθουν – στον όποιο διάλογο. Μια ακόμη εύλογη παρατήρηση για τη συζήτηση. Ξαναλέω στο «πώς» της, όχι στο «γιατί» της. Είναι μια κίνηση που γίνεται λίγο διοικητικά και δεν περιμένει επιμέρους συμπορεύσεις που πρέπει επίσης να ωριμάσουν. Για παράδειγμα, στα αγροτικά μπλόκα ή στα εργασιακά ή σε μια σειρά επαγγελματικών φορέων έχει υπάρξει μια κάποια σύγκλιση των δυνάμεων; Θα πει κάποιος πως αν περιμένουν όλοι αυτοί έναν κοινό βηματισμό των «από τα κάτω», ο Μητσοτάκης θα κυβερνά για πολύ ακόμη. Οπως και να έχει, η συζήτηση των τριών κάτι κίνησε και κάτι θα κινήσει και όσο πλησιάζουμε σε αυτή. Και αυτό εγγράφεται στα θετικά της. Και όπως και να το κάνεις, κάτι συζητείται σε ένα τοπίο πολιτικής – όχι κοινωνικής – ακινησίας. Η όλη συνάντηση έτσι κι αλλιώς δεν θα καταλήξει σε πολιτικό αποτέλεσμα. Το ενδιαφέρον είναι αν οι δίαυλοι διατηρηθούν και με ποιους φορείς. Και με ποια επόμενα βήματα.
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ
Στο μυαλό του τέως
Πού είναι ο Τσίπρας; Από το στρατηγείο-γραφείο του της Λεωφόρου Αμαλίας παρακολουθεί με ποπκόρν τις ξιφομαχίες των Πρασίνων και των Βένετων της Κεντροαριστεράς; Ή έχει πραγματική ανησυχία για την κρίση του χώρου; Το ρεπορτάζ λέει πως έχει διατηρήσει τους διαύλους του στην Ευρώπη και πως ετοιμάζει μια εκδήλωση με πρόσωπα του προοδευτικού χώρου. Μια άλλη ανάγνωση τον θέλει να παίρνει το όπλο του το βράδυ των ευρωεκλογών. Εγώ πάντως να πω πως συχνά οι τέως κινδυνεύουν απ’ το σύνδρομο των τέως. Που όλοι νομίζουν πως μπορούν να καθορίζουν τα πράγματα ενώ αυτό συχνά δεν συμβαίνει.
Το «σοκ με τον καρκίνο» και η νέα πραγματικότητα
Ο καρκίνος του βασιλιά Καρόλου συγκλόνισε βασικά τη Βρετανία, αλλά ορθά κοινοποιήθηκε από το Παλάτι. Το πρόβλημα δεν είναι στον εστεμμένο. Το πρόβλημα είναι στο πώς διαχειρίστηκε την είδηση μέρος των εδώ ΜΜΕ. Το «σοκάρει με τον καρκίνο του» δεν ξέρω για παράδειγμα κατά πόσο συνάδει με μια νέα πραγματικότητα όπου ο καρκίνος πολύ συχνά είναι ιάσιμος. Και επίσης με μια εποχή που η επιστήμη έχει κάνει άλματα. Μόλις πριν από λίγες ημέρες υπήρξε η είδηση για προληπτικό τεστ για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.