Η πολιτεία του Αριστείδη Μπαλτά στον ΣΥΡΙΖΑ, και ιδίως η κυβερνητική του θητεία, βαρύνεται με μελανά σημεία που, κατά τη γνώμη μου, έχουν λεκιάσει το προσωπείο του ηθικού φιλοσόφου με το οποίο επιδιώκει να εμφανίζεται στο πόπολο. Τα τελευταία χρόνια δεν τον παρακολουθώ επειδή, επιπλέον, είναι φλύαρος. Ετσι, δεν μου είπε τίποτα και η χθεσινή πράξη αποχώρησής του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτός, όπως και άλλοι αποχωρήσαντες, κάνουν ότι δεν ήξεραν τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του κόμματος στο οποίο έως την έλευση Κασσελάκη υποστήριζαν.
Αλλά το χθεσινό κείμενο του Μπαλτά έχει μια αποστροφή που τη βρίσκω φρικιαστική. Περιγράφει ορισμένους πολιτικούς ως «τέρατα λαϊκής απόγνωσης» και συγκαταλέγει σε αυτή την ορολογία «Μπερλουσκόνι, Τραμπ, Ζελένσκι, Μπολσονάρου, Ορμπαν, Μιλέι. Και έπεται συνέχεια». Ζελένσκι;
Ημουν και συνεχίζω να είμαι ανεπιφύλακτα απέναντι σε πρόσωπα και πολιτικές που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι παίζεται στην Ουκρανία, με την εισβολή της Ρωσίας. Ο καθηγητής Μπαλτάς επιβεβαιώνει την κρυφή λατρεία του στον ηγέτη ενός ανελεύθερου καθεστώτος, τον Πούτιν – και αποδίδει χαρακτηριστικά αυταρχικού ηγέτη στον πρόεδρο Ζελένσκι, το πρόσωπο που έδωσε νόημα και ηθικό περιεχόμενο στην άμυνα του λαού του απέναντι στον εισβολέα. Κάνει ό,τι μπορεί κι ο Μπαλτάς για να συνειδητοποιήσουμε από τι γλιτώσαμε.
Ηλ. Κ.