Μπορεί το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ να μονοπώλησε τις συζητήσεις του περασμένου τετραημέρου, αλλά στην πραγματικότητα δεν άξιζε τη δημοσιότητα που του παραχωρήθηκε. Αφορούσε τις εξελίξεις σε ένα κόμμα που προ πολλού η κοινωνία δεν έχει ανάγκη το αποτύπωμά του και του έχει γυρίσει την πλάτη. Απλώς, επειδή από το 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, είχε συμβάλει στις ζοφερές προοπτικές της χώρας, τώρα που τα χρόνια εκείνα πέρασαν οι Ελληνες διασκεδάζουν βλέποντας τη βαθμιαία διάχυση, συρρίκνωση και οσονούπω εξάχνωση μιας το πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής απειλής. Είναι πάντα μια παρηγοριά να βλέπεις το φόβητρο μιας δεκαετίας και βάλε να πρωταγωνιστεί σε κωμικά κατά βάσιν επεισόδια, στην πορεία του προς την ανυπαρξία.
Δεν είναι σωστό να ξεχνάμε τα χρόνια αυτά, τις μεθοδεύσεις και τις συνέπειες που επέφεραν στην κοινωνική συνοχή και στις προοπτικές της χώρας. Ηταν μια περίοδος που άρχισε το 2008, με τα επεισόδια που διέλυσαν το κέντρο της Αθήνας μετά τον φόνο του Γρηγορόπουλου, και στη συνέχεια, μετά τη χρεοκοπία, κυριάρχησαν στο πολιτικό σκηνικό. Η συμμετοχή στους Αγανακτισμένους, η υπόθαλψη βίαιων στάσεων, η αντικοινοβουλευτική πλειοδοσία, ο διχασμός του «ή εμείς ή αυτοί» και κατόπιν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το ολέθριο δημοψήφισμα, το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο, η προσπάθεια ελέγχου της Δικαιοσύνης και του Τύπου, η «στασιμοχρεοκοπία», το Μάτι και το θέατρο για να αποφευχθεί η αναμέτρηση με την πραγματικότητα ήταν μερικά από τα επεισόδια που καθόρισαν τις ζωές μας. Ο,τι περιβλήθηκε τον χιτώνα της ηθικής στο όνομα της διωχθείσης και μονίμως θυματοποιούμενης Αριστεράς, διαλύθηκε το 2019, με την εκλογική επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αλλά ούτε εκείνη η συντριβή ήταν αρκετή να αναπροσανατολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα. Που συνέχισε στο ίδιο μοτίβο: αντί να έχει αποκτήσει πρόγραμμα, θέσεις και ταυτότητα κόμματος εξουσίας, συνέχισε να πολιτεύεται εμπρηστικά στην ομαλότητα – με αποκορύφωμα τη διγλωσσία και τον σχετικισμό στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Στη συνέχεια, οι σκηνοθέτες της επικοινωνιακής διαχείρισης του ολέθρου του Ματιού έφτιαξαν αντικυβερνητικό κίνημα με αφετηρία το τρομερό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη – κι ας είχαν και οι ίδιοι συμβάλει στο ξεχαρβάλωμα των τρένων. Για όλα αυτά, οι πολίτες τούς υποβίβασαν στο θλιβερό 17,83%.
Ηταν ένα ακόμα μήνυμα. Ούτε τότε το πήραν. Η αποχώρηση του πολλαπλώς ηττηθέντος Τσίπρα και η περίεργη επικράτηση του πολιτικά αδαούς Κασσελάκη μετέτρεψαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πειραματικό εργαστήρι: ένας άσχετος πλούσιος χωρίς σχέση με τις σταθερές της ελληνικής Αριστεράς ανέλαβε να εκπροσωπήσει όσους επί δεκαετία και βάλε πολιτεύτηκαν με εχθροπάθεια και προσωπικές στρατηγικές. Μεγάλη επιτυχία. Μοιραία λοιπόν φτάσαμε στο τελευταίο τετραήμερο. Ενα συνέδριο υποτίθεται στρατηγικής και θέσεων, στην ουσία η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα, διά της Ολγας Γεροβασίλη, να αντιστρέψει την ιλαρή πορεία «του μαγαζιού» προς την αυτοκαταστροφή. Χωρίς αποτέλεσμα, αφού ο Κασσελάκης αποδείχτηκε ότι τουλάχιστον τους μηχανισμούς ξέρει να τους ελέγχει. Κι ότι δεν είναι αναλώσιμος.
Και τώρα; Ας αρχίσουν να γράφονται τα ρέκβιεμ για τον ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε. Το λιμπρέτο που θα κυριαρχήσει θα είναι αποδομητικό για τον Τσίπρα: κατάφερε μόνος του να αποδομήσει τον εαυτό του. Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη, έχει τρία χρόνια για να γίνει κάτι άλλο. Μια νέα σημαία ευκαιρίας σε ένα νέο, επανιδρυμένο αντισυστημικό περιβάλλον – κάποια κορόιδα θα βρεθούν να ακολουθήσουν.