«Αφήστε τον ΣΥΡΙΖΑ να υπάρχει»
Μόνο κάτι ρομαντικοί, όπως εγώ, δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια, που προβάλλει ολοζώντανη μπροστά μας, σχετικά με τη δύστηνο μοίρα που επιφυλάσσει το μέλλον για τον λατρεμένο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα που πρόσφερε αφειδώλευτα χαρά και εύθυμες μέρες στη ζοφερή περίοδο που ζήσαμε στη δεκαετία του ’10, και γέμισε με αισιοδοξία όλους μας, στη σκέψη ότι, μετά τον πάτο που πιάσαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί, κάποια στιγμή η χώρα θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω της. Κι ύστερα, ήταν και εκείνη η κατανόηση, ότι τελικά όλο αυτό το πράγμα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια κωμωδία, η οποία κανονικά θα έπρεπε να δίνει παραστάσεις στο Δελφινάριο, αλλά εκείνοι (κι όσοι τέλος πάντων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ) είπαν να δώσουν μια πανελλαδική διάσταση στο όλο θέαμα – να γελάει το χειλάκι κάθε πικραμένου κάθε φορά που τους φέρνει στη μνήμη του.
Και τώρα που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, και το έργο τελειώνει, έτσι όπως ξεκίνησε, με γελοιότητες, αναρωτιέμαι πώς θα την παλέψουμε από εδώ και πέρα.
Ετσι μου έρχεται να οργανώσω ΜΚΟ κάτι σαν το Free Willy, με τίτλο (και έργο) το «αφήστε τον ΣΥΡΙΖΑ να υπάρχει». Θα την ξεκινήσω άμεσα την πρωτοβουλία, γιατί διαβλέπω τρομερές καταστάσεις, και δεν τις αντέχει η αθώα αριστερή προοδευτική, δημοκρατική μου, συνείδηση…
Κούνησε μαντίλι
Ηδη είχαμε χθες τον πρώτο που κούνησε μαντίλι στον αρχηγό Κασσελάκη και τους υποστηρικτές του. Ονομάζεται Γιώργος Σταθάκης, είχε χρηματίσει υπουργός στις κυβερνήσεις Τσίπρα, πάλευε με τον Πολάκη στα Χανιά, να εκλεγεί, αλλά δεν τα κατάφερνε, διότι ο πολακισμός είναι… ιδέα, αλλά ο… σταθακισμός, όχι. Χθες, ο Γ. Σταθάκης έγραψε ένα άρθρο το οποίο δημοσιοποίησε μέσω μιας φιλικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ ιστοσελίδας (News 24/7) για να αναγγείλει ότι αυτόν να μην τον περιμένουν, αποφάσισε να μαζέψει τα συντρίμμια της αριστεροσύνης του, και να αποχωρήσει. Δεν ξέρω αν το νέο, έκανε τον ανταγωνιστή του στα Χανιά, Πολάκη, να κεράσει τσικουδιές όσους στηρίζουν τον Κασσελάκη, όμως είναι πια γεγονός ότι ένας τουλάχιστον δεν περίμενε καν να δει τι θα συμβεί στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββατοκύριακου – φεύγει.
Ιδού όμως το ωραίο με το οποίο ολοκληρώνεται το άρθρο-ποταμός το οποίο αναγγέλλει ότι χωρίζουν οι δρόμοι του με τους συντρόφους που περιστοιχίζουν τον νέο αρχηγό, τον οποίο παρεμπιπτόντως «ζωγραφίζει» κανονικά: «(είναι) μία απολιτική ρευστή φιγούρα (θαυμαστής του Μητσοτάκη, ψήφισε Παπανδρέου, αλλά τελικά είναι αριστερός). Δεν έχει παρά θολές ιδέες για την ιστορία της χώρας, την πολιτική, την Ευρώπη, τα πολιτικά ρεύματα σκέψης, την πολιτική της ΝΔ στα «μεγάλα θέματα», τη γεωπολιτική, την ίδια τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (…) Κάθε έννοια κόκκινης γραμμής έχει ήδη καταπατηθεί, πριν την εκλογή προέδρου και μετά. Η Αριστερά δεν έχει θέση δυστυχώς στο «κόμμα Κασσελάκη – Παππά – Πολάκη»».
Ούτε και ο ίδιος, είναι σαφές.
Βαριές κουβέντες
Αλλοι όμως μένουν, γιατί έχουν «ψηθεί» στην ιδέα ότι ο πρόεδρος Κασσελάκης θα ξαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και εκείνοι θα μπορέσουν να παίξουν κάποιο ρόλο ή ακόμη και να εισέλθουν στη Βουλή, στην οποία κάποτε υπήρξαν μέλη και γλυκάθηκαν – τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα πάνω του. Από όλους αυτούς λοιπόν, ανασύρω τοποθέτηση της κυρίας Ελένης Αυλωνίτου, πρώην βουλευτού, κολυμβήτριας το πάλαι, και νυν θαυμάστριας και ακολούθου, του προέδρου Κασσελάκη. Διαβάστε (και θαυμάστε!) ύφος, με το οποίο απευθύνεται στον Ευκλείδη Τσακαλώτο:
«Εμείς τα παρακατιανά μέλη του 2 ευρώ, χωρίς αστική αυτοπεποίθηση, πώς παραμένουμε στο κόμμα ενώ αποχωρεί ο «Σωτήρας» Τσακαλώτος, που έδινε υπερηφάνεια σ’ αυτό; Μήπως γιατί δεν είμαστε υπερφίαλοι, φαντασμένοι αλαζόνες, αλλά είμαστε αξιοπρεπείς, δεν μειώνουμε κανέναν και πρωτίστως σεβόμαστε τη Δημοκρατία!».
Κυρία Ελένη, βαριές κουβέντες και στενάχωρες…
«Πράσινη Αριστερά»
Στο μεταξύ εμένα με έχει φάει η αγωνία για το τι θα κάνει ο Πέτρος ο Κόκκαλης. Το θέμα δεν είναι άσχετο με τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως. Εξαρτάται απολύτως από αυτές, διότι ο Πέτρος, καλό παιδί και προβληματισμένο από τις εξελίξεις αυτές, σου λέει, εγώ τώρα, που ήρθα σ’ αυτούς το 2019, και με στραβοκοιτάγανε διότι είμαι γιος του κυρίου Σωκράτη, άρα πλούσιος, θα πρέπει συνεχίσω μαζί τους; Κι αν συνεχίσω με ποιους θα είμαι; Με τους αριστερούς που θα φύγουν ή με τους πολάκηδες (και τον… Πολάκη!) που θα μείνουν και με στραβοκοιτάνε πάλι, για τον ίδιο λόγο; Οπότε, άρχισε να σκέφτεται να κάνει καριέρα μόνος του, και εξ αυτού του λόγου προέρχεται και η δική μου αγωνία. Και πιο συγκεκριμένα, αν θα γίνει αρχηγός κόμματος και αυτός ή θα το αφήσει για άλλη φορά. Φίλος μου, πολύ, συριζαίος, και πολύ μέσα στα πράγματα, μου έλεγε χθες ότι ο Πέτρος σκέφτεται σοβαρά να το ρίξει στην οικολογία, διότι έχει πολλές και διάφορες ανησυχίες με την κλιματική αλλαγή και τα περιβαλλοντικά. Βρίσκω εξαιρετική την ιδέα, και ακόμη καλύτερη εκείνη που τον θέλει να ιδρύει κόμμα υπό την επωνυμία «Πράσινη Αριστερά».
Αφού έτσι κι αλλιώς, σύντομα, θα παιχτεί στον ΣΥΡΙΖΑ το δράμα «διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς, και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον», γιατί να μην πάρει κι αυτός ένα κομματάκι από τον χιτώνα του Τσίπρα; Λέω εγώ τώρα…
Στα Εξάρχεια
Ο Δήμος Αθηναίων ήρθε πρωί πρωί χθες να μας ενημερώσει ότι υπεγράφη σύμβαση με την Αττικό Μετρό για τη φύτευση περίπου 3.000 δένδρων στις πλατείες Κολωνακίου, Εξαρχείων και Κυψέλης καθώς και σε διάφορους σταθμούς του μετρό, προκειμένου να αποκατασταθεί το τοπίο. Ωραίο, δεν έχω να πω κάτι, αλλά γιατί αυτό έπρεπε να γίνει τώρα, που το αναρχοαυτόνομο παρεάκι που λιαζόταν αμέριμνο στην Πλατεία Εξαρχείων, αποφάσισε να κάνει μπάχαλο την Αθήνα, για τα 72 δένδρα που θα αποσπαστούν από την πλατεία και θα μεταφυτευτούν, όσα γίνεται τέλος πάντων, κάπου αλλού; Γιατί δεν υπήρξε μια έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση ώστε να μη βρίσκουν έδαφος αυτές οι ανοησίες, που διακινούνται στα καφενεία πέριξ της πλατείας και δημιουργούν ακτιβιστικές κινηματικού χαρακτήρα αντιδράσεις;
Γιατί όλα, σε αυτή τη χώρα, πρέπει να θεωρούνται δεδομένα; Το κόβω όμως εδώ, γιατί θα με πιάσουν πάλι τίποτε υπαρξιακά, του είδους «τι είναι ο άνθρωπος» και «τι ρόλο παίζει στη ζωή», και δεν θα βγάλουμε άκρη. Επί του παρόντος, το μόνο που έχω να πω, είναι ότι περισσεύει πια η βλακεία. Μα ήταν δυνατόν να γίνουν έργα για την κατασκευή του σταθμού και να μην κοπούν δέντρα που υπήρχαν σ’ αυτή ή να μην αποσπαστούν; Με ποιον τρόπο θα άνοιγαν το σκάμμα για τον σταθμό, ώστε να μην πειραχτούν τα δέντρα; Θα τρελαθούμε στο τέλος, μου φαίνεται…