Την είδηση έδωσε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της με μια μακροσκελή ανάρτηση στα σόσιαλ μίντια. Ο Γιάννης Δραγασάκης, ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παραιτήθηκε από μέλος του κόμματος ζητώντας «πρώτον να υπάρξει ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, και δεύτερον μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας». Η ανακοίνωση της αποχώρησής του διανθίστηκε με μομφές για το κασσελακικό κόμμα, το οποίο «έχει μπει σε διαδικασία αποαριστεροποίησης». Κι αιφνιδίασε τους πρώην πια συντρόφους του στην Κουμουνδούρου, οι οποίοι έμαθαν την απόφασή του διαβάζοντας το μακροσκελές ποστ του. Η κομματική αμηχανία ήταν εμφανής στην ανακοίνωση με την οποία σχολίασε το συριζαϊκό γραφείο Τύπου την εξέλιξη – την ανακοίνωση στην οποία απαριθμούσε ορισμούς της Αριστεράς προκειμένου να απαντήσει στη δραγασακική κατηγορία της απομάκρυνσης από τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς.
Ο Νέστωρ της πρώτη φορά Αριστεράς, όπως τον αποκαλούσαν πολλοί εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, είχε εγκαταλείψει τη θέση του σε όλα τα καθοδηγητικά κομματικά όργανα στα τέλη του 2023. Ωστόσο, δεν ακολούθησε ούτε την Ομπρέλα ούτε τη γενιά των σαραντάρηδων μετά τις διασπάσεις. Παρακολουθούσε προσεκτικά τις εσωκομματικές εξελίξεις, αλλά τις περισσότερες φορές έμενε σιωπηλός – η απόσταση που τον χώριζε από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ ήταν βέβαια εμφανής και χωρίς να τη διατυμπανίζει. Τον περασμένο Νοέμβριο, για παράδειγμα, έκανε μια δημόσια παρέμβαση προκειμένου να υπερασπιστεί μια κεντρική επιλογή της κυβέρνησης Τσίπρα (της οποίας υπήρξε αντιπρόεδρος): το μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ.
Ο Γιάννης Δραγασάκης αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ με «καρφιά» για τον Στέφανο Κασσελάκη
Τότε, είχε γράψει, απευθυνόμενος στον νέο συριζαίο αρχηγό, «πρόεδρε, σήμερα είπες “δεν έχει γίνει πιο μνημονιακή απόφαση από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, από αυτό το μαξιλάρι του κ. Τσακαλώτου”. Επίτρεψέ μου, λοιπόν, κάποιες αναγκαίες επισημάνσεις: ο Αλέξης Τσίπρας επανειλημμένα έχει δηλώσει υπερήφανος για το μαξιλάρι, θεωρώντας το επίτευγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή, μάλιστα, δεν ήταν απόφαση κάποιου υπουργού, αλλά συλλογική κυβερνητική επιλογή. Το μαξιλάρι δεν ήταν μνημονιακή υποχρέωση, αλλά αναγκαίο μέτρο για να διευκολύνουμε την έξοδο της χώρας στις αγορές. Αυτή είναι η πραγματικότητα».
Κριτική
Το ύφος του είχε θεωρηθεί σκληρό. Παρ’ όλα αυτά, η επιλογή των λέξεων που έκανε στο χθεσινό του κείμενο δείχνει ότι συμφωνεί απόλυτα με την αδυσώπητη κριτική που έχουν ασκήσει στον Κασσελάκη όσοι συριζαίοι εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ πριν από τον ίδιο. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά, εξηγώντας την απόφασή του, «οι φόβοι που εξέφραζα τότε για εκφυλιστικές εξελίξεις έχουν, δυστυχώς, πλήρως επιβεβαιωθεί. Δεν χρειάζονται, επομένως, πρόσθετα επιχειρήματα. Μπορείς να παραμένεις σε ένα κόμμα, ακόμη κι αν διαφωνείς με την τρέχουσα πολιτική του, αρκεί στο κόμμα αυτό να τηρούνται κάποιοι σταθεροί κανόνες και να υπάρχουν δημοκρατικές εγγυήσεις σεβασμού της αξιοπρέπειας και των απόψεων όλων. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολη η παραμονή σε ένα κόμμα στο οποίο η έννοια της δημοκρατίας και της Αριστεράς, αλλά και η ιστορία του ίδιου του κόμματος, υπονομεύονται, και μόνος αποδεκτός κανόνας είναι η συχνά αδιευκρίνιστη και ευμετάβλητη βούληση του αρχηγού». Αφορμή για να φύγει στάθηκε η συζήτηση η οποία ξεκίνησε με δηλώσεις της συριζαϊκής ηγεσίας για τα «μαύρα ταμεία» του κόμματος.
Η Κουμουνδούρου, ανάμεσα σε άλλα, του επεσήμανε ότι «η Αριστερά είναι τρόπος ζωής. Και εκφράζεται πάντα με πράξεις και όχι με κοινοτοπίες και μεγαλοστομίες άνευ περιεχομένου», ενώ προσέθεσε στην αντίδρασή της ένα ειρωνικό υστερόγραφο, στο οποίο ανέφερε «αυτή τη φορά ο κ. Δραγασάκης δεν έθεσε θέμα ηγεσίας όπως είχε προϊδεάσει πριν από μήνες…».
Συνομιλητές του επιμένουν ότι δεν πρόκειται να προσχωρήσει στη Νέα Αριστερά επειδή το νέο σχήμα των παλιών του συνοδοιπόρων δεν αξιολογείται ως η πιο αποτελεσματική λύση στα προβλήματα του χώρου. Πάντως, το ποστ του έκλεισε με τις φράσεις «καλή αντάμωση, λοιπόν, στους γνωστούς χώρους για τους γνωστούς λόγους». Φράσεις που ερμηνεύτηκαν από αρκετούς σαν αίτημα για τη δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος.