«Απέναντί μας έχουμε μια αδίστακτη αγέλη εξουσίας, που καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα και υπονομεύει το κράτος δικαίου. Γι’ αυτό υπάρχει μόνο ένας δρόμος: η πρόταση δυσπιστίας. Αναλαμβάνω τη θεσμική πρωτοβουλία και καλώ όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων». Με αυτά τα λόγια ο Νίκος Ανδρουλάκης εξήγγειλε την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που, κατανοώ από τα συμφραζόμενα, δεν την περιλαμβάνει στο «δημοκρατικό τόξο».
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επαναφέρει μια ορολογία που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον τη δεκαετία της χρεοκοπίας και του λαϊκισμού. Αναφερόταν, τότε, στην ύπαρξη πολιτικών δυνάμεων που δρούσαν εκτός πλαισίου αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Κι ήταν σαφές ότι οι δυνάμεις αυτές ήταν η Χρυσή Αυγή, αλλά και λόγω καταστατικού το ΚΚΕ (αφού διακηρυγμένος στόχος του είναι να αντικαταστήσει την «αστική δημοκρατία» με άλλο σύστημα).
Αντιδημοκρατική όμως, και θεσμικώς επικίνδυνη, ήταν και η στάση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όταν μάλιστα προσπαθούσαν για την υπόθεση Novartis να βάλουν φυλακή και δικούς του συντρόφους, «για να κερδίσουν τις εκλογές», όπως έλεγε ο Πολάκης.
Ο καταδικασθείς ομοφώνως Νίκος Παππάς αποδεδειγμένα επιχείρησε να χειραγωγήσει τον Τύπο. Και σήμερα, ο Ανδρουλάκης στοιχίζεται με τον Παππά και τον Πολάκη τους οποίους θεωρεί «δημοκρατικό τόξο». Αποδεικνύοντας ότι οι πομπώδεις όροι που σαν παπαγάλος χρησιμοποιεί μπορεί εξίσου να είναι άδειοι από νόημα.