Του Κώστα Ράπτη
Η “άνω τελεία” βρέθηκε. Αλλά βέβαια μια άνω τελεία δεν αποτελεί ποτέ την κατάληξη ενός κειμένου.
Ο κύκλος των απαντήσεων και ανταπαντήσεων, που άνοιξε με την ισραηλινή επιδρομή στο ιρανικό προξενείο της Δαμασκού την 1η Απριλίου και συνεχίσθηκε με τα αντίποινα του Ιράν στο έδαφος του Ισραήλ το περασμένο Σαββατοκύριακο, έκλεισε σήμερα τα ξημερώματα, μετά από μακρά αναμονή που προκαλούσε την νευρικότητα όλης της διεθνούς κοινότητας, με μία ανταπάντηση του εβραϊκού κράτους, η οποία δεν παραπέμπει σε πιθανότητα περαιτέρω κλιμάκωσης στο μέτωπο του Περσικού Κόλπου.
Το αποδεικνύει αυτό, ασχέτως των αντικειμενικών γεγονότων, η αντίδραση του ίδιου του Ιράν, το οποίο ήδη αποκατέστησε την εναέρια κυκλοφορία στην επικράτειά του, προχωρά δίχως έκτακτη συνεδρίαση του εθνικού συμβουλίου ασφαλείας του, ξεκαθαρίζει με διαρροές στα διεθνή πρακτορεία ότι δεν προτίθεται να δώσει συνέχεια, ενώ υποβαθμίζει πλήρως τα όσα συνέβησαν, αποδίδοντας τις εκρήξεις στα περίχωρα του Εσφαχάν και της Ταυρίδας στην αντίδραση της αεράμυνας του προς μικρά drones τα οποία μάλιστα υποστηρίζεται ότι απελευθερώθηκαν εγχωρίως από δολιοφθορείς και δεν εισήλθαν έξωθεν. Μοιάζει σαν οι Ιρανοί ιθύνοντες να θέλουν και να αρνηθούν στους Ισραηλινούς αντιπάλους τους την ικανοποίηση της επικοινωνιακής προβολής μιας ανταπάντησης.
Αλλά και το ίδιο το Ισραήλ δεν προχώρησε πέρα από ένα επίπεδο περισσότερο συμβολικό. Βαλλιστικοί πύραυλοι δεν φέρεται να χρησιμοποιήθηκαν και (το κυριότερο) δεν επλήγησαν πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, γεγονός το οποίο, πέρα από τις προφανείς περιβαλλοντικές επιπτώσεις, θα οδηγούσε, όπως μόλις χθες προαναγγέλθηκε από Ιρανό στρατηγό, σε αλλαγή του αμυντικού δόγματος της Ισλαμικής Δημοκρατίας, με ανοικτή επιδίωξη της δημιουργίας πυρηνικών όπλων.
Μοιάζει σαν ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου να ενδιαφερόταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να αποδείξει ότι είναι ικανός να παραβεί τις συστάσεις της Ουάσιγκτον.
Πάντως ο ακροδεξιός εταίρος του, υπουργός Εσωτερικής Ασφαλείας του Ισραήλ Ιτάμαρ Μπεν-Γκβιρ, εξέφρασε δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης την απογοήτευσή του για το ισραηλινό πλήγμα στο Ιράν.
Αλλά τα παιχνίδια γοήτρου δεν μπορούν να αποκρύψουν το γεγονός ότι η Ισλαμική Δημοκρατία όντως αποκατέστησε αποτροπή έναντι του Ισραήλ, το οποίο από την πλευρά του κατέδειξε τα όρια της δράσης που μπορεί να αναλάβει δίχως ενεργό αμερικανική στήριξη.
Σημειωτέον, επίσης, ότι καμία από τις αραβικές μοναρχίες δεν προχώρησε σε καταδίκη των ιρανικών αντιποίνων του περασμένου Σαββατοκύριακου (αν και η Ιορδανία συμμετείχε στις επιχειρήσεις ανάσχεσης). Σε αντίθεση με τις αμερικανικές ελπίδες για αναβίωση, ενόψει της “ιρανικής απειλής”, του πνεύματος των Συμφωνιών του Αβραάμ, η παρακαταθήκη της περσινής επανασυμφιλίωσης Ιράν και Σαουδικής Αραβίας με κινεζική μεσολάβηση παραμένει ανθεκτική.
Η στάση της Δύσης καθίσταται όλο και λιγότερο πειστική στα μάτια των τρίτων, διότι αποτροπή της επικίνδυνης κλιμάκωσης δίχως μιαν έστω και φραστική υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας δεν νοείται. Και η διεθνής νομιμότητα δοκιμάζεται πολλαπλά, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν μπορεί να καταλήξει σε καταδίκη της πολεμικής ενέργειας του Ισραήλ εναντίον του ιρανικού προξενείου της Δαμασκού ή όταν οι αποφάσεις του ίδιου του Συμβουλίου περί εκεχειρίας στη Γάζα μένουν χωρίς αντίκρισμα.
Αντιθέτως, το αντίτιμο που σύμφωνα με πληροφορίες δέχθηκαν να πληρώσουν οι ΗΠΑ προκειμένου να αποτρέψουν μια κλιμάκωση στον Περσικό Κόλπο ήταν να λειάνουν ή να άρουν τις αντιρρήσεις τους στην προαναγγελθείσα (και προεξοφλούμενη ως καταστροφική) μεγάλη ισραηλινή επιχείρηση στη Ράφα, στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας. Σε αντίθεση με τον Περσικό Κόλπο, η Ράφα έχει την ατυχία να μη φιλοξενεί αμερικανικά στρατεύματα που θα κινδύνευαν να βρεθούν εν μέσω διασταυρούμενων ιρανο-ισραηλινών πυρών. Ούτε και μοναρχίες που θα κινδύνευαν να αποσταθεροποιηθούν εσωτερικά…