Σε σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα, αυτή που τελειώνει είναι ασφαλώς πολύ καλύτερη για την ελληνική κυβέρνηση. Οχι μόνο επειδή τότε επικρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το ελληνικό κράτος δικαίου, ενώ τώρα επαινείται από τον Economist για το επίπεδο της ελληνικής δημοκρατίας. Αλλά και επειδή ο αρχηγός της οδήγησε σε αίσιο τέλος μια δύσκολη μάχη για την ισότητα στον γάμο, δείχνει να περνάει με επιτυχία τον κάβο της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων, φιλοδοξεί να κάνει μια τομή στον πονεμένο χώρο της δικαιοσύνης και ελπίζει ότι θα κλείσει χωρίς μεγάλες φθορές την αντιπαράθεση με τους αγρότες.
Τα ελληνικά
«πράσινα γιλέκα»
Το τελευταίο από τα τέσσερα αυτά μέτωπα αποδεικνύεται και το πιο απρόβλεπτο. Ο λόγος όμως έχει να κάνει περισσότερο με τη διεθνή πραγματικότητα, παρά με τις ελληνικές παθογένειες. Με άλλα λόγια, όσο συνεχίζονται οι αγροτικές κινητοποιήσεις στην Ευρώπη, δύσκολα θα σταματήσουν τις δικές τους κινητοποιήσεις τα «πράσινα γιλέκα» στην Ελλάδα. Διότι ακόμη κι αν τα αιτήματα είναι διαφορετικά, ο φόβος είναι ο ίδιος: οι επιπτώσεις που θα έχει αργά ή γρήγορα στο αγροτικό μοντέλο, και εν τέλει στα εισοδήματα των αγροτών, η μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής. Κι αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιδοτήσεις ή εκπτώσεις, αλλά χρειάζεται έναν ουσιαστικό και ειλικρινή διάλογο.
Πιο δίκαιη
και ευρωπαϊκή χώρα
Ο διάλογος δεν αποδείχθηκε περιττός στην έκβαση της ιστορικής ψηφοφορίας που διεξήχθη προχθές το βράδυ για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να επέμεινε στις θέσεις του, μπορεί μια σειρά από βουλευτές να πήγαν κόντρα στο ρεύμα είτε για λόγους συνείδησης είτε επειδή έκριναν ότι αυτό θα τους φέρει ψήφους, αλλά και μόνο ότι το «ρεύμα» αυτό οδήγησε στην άρση μιας βασικής διάκρισης στην ελληνική κοινωνία αποτελεί μια επιτυχία του κυβερνώντος κόμματος και του Κυριάκου Μητσοτάκη προσωπικά. Η ΝΔ είχε βέβαια σημαντικές απώλειες, όπως είχε και το ΠΑΣΟΚ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται για άλλη μια φορά αντιμέτωπος με τον πονοκέφαλο που λέγεται Πολάκης. Αλλά αυτά είναι ήσσονος σημασίας ή, εν πάση περιπτώσει, αφορούν τα κόμματα, όχι την κοινωνία. Το μείζον είναι ότι, όπως είπε ο Ακης Σκέρτσος, η πατρίδα μας γίνεται πιο δίκαιη, πιο ευρωπαϊκή, πιο ισχυρή. Το μείζον είναι ότι υπερνικήθηκε ο φόβος, ένας φόβος που στην περίπτωση αυτή είναι ταυτοτικού χαρακτήρα, έχει να κάνει με έναν ξεπερασμένο ορισμό της οικογένειας. Και αφορά περισσότερο τις μεγάλες ηλικίες.
Οι ανησυχίες
των νέων
Η αντίδραση στο νομοσχέδιο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια απορρέει κι αυτή από έναν φόβο, που είναι θεμιτός και, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, συγκεντρώνεται στους νέους: ότι η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση θα εγκαταλειφθεί στην τύχη της και δουλειά θα βρίσκουν μόνο τα παιδιά ευκατάστατων οικογενειών. Το νομοσχέδιο θα περάσει και η κυβέρνηση θα ξανακερδίσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους που έχασε θεσπίζοντας τον γάμο για όλους. Αλλά αυτό δεν την απαλλάσσει από την υποχρέωση να εργαστεί ώστε η άρση μιας ακόμη διάκρισης – γιατί να υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία και όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια; – να λειτουργήσει πράγματι, όπως έχει υποσχεθεί, υπέρ των κρατικών πανεπιστημίων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κερδίσει λοιπόν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το στοίχημά του, κάτι που δεν ήταν ούτε απλό ούτε δεδομένο. Και θα μπορέσει να καταπιαστεί με δύο σοβαρές και πιο μακροχρόνιες προκλήσεις: την ακρίβεια και την εγκληματικότητα. Εχοντας απέναντί του όχι τόσο την αντιπολίτευση, που εξακολουθεί να αναζητεί τον βηματισμό της, αλλά έναν αόρατο παράγοντα που ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις: τον «Κανένα».