Οι αντιδράσεις στην κίνηση του Αμερικανού Προέδρου Donald Trump να αποσυρθεί από τη συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή ήταν -συγχωρέστε με- υπερβολικές.
Η Αμερικανική Ένωση για τις Πολιτικές Ελευθερίες (ACLU) την αποκάλεσε, για κάποιο λόγο, “επίθεση στις κοινότητες του χρώματος” ενώ ο περιβαλλοντικός ακτιβιστής Tom Steyer έκανε λόγο για μια “προδοτική πολεμική ενέργεια εναντίον του αμερικανικού λαού”. Από την πλευρά του, ο Trump λέει ότι η παραμονή στη συμφωνία θα εξασφάλιζε στο λαό ένα μέλλον “χαμένων θέσεων εργασίας, χαμηλότερων μισθών, κλειστών εργοστασίων και συρρικνωμένης οικονομικής παραγωγής”.
Ωστόσο, τόσο ο Trump όσο και οι επικριτές του γνωρίζουν ότι πολύ λίγα σημεία της συμφωνίας αυτής είναι δεσμευτικά για τα συμβαλλόμενα μέρη. Ως εκ τούτου, η απόσυρση από αυτήν δεν μπορεί από μόνη της να έχει σοβαρές συνέπειες.
Ακούστε προσεκτικά τους υποστηρικτές της συμφωνίας και το πραγματικό τους επιχείρημα θα γίνει ξεκάθαρο: Για αυτούς, η παραμονή στη συμφωνία αυξάνει την πιθανότητα οι κυβερνήσεις του κόσμου να λάβουν μελλοντικά μέτρα για να αποτρέψουν αυτό που πιστεύουν ότι θα είναι μια κλιματική καταστροφή.
Στο μεταξύ, το καλύτερο επιχείρημα για αποχώρηση από τη συμφωνία, είναι ότι τα μέτρα αυτά θα ήταν δαπανηρές, υπερβολικές αντιδράσεις στην απειλή -και ο περιορισμός αυτών των συνεπειών είναι καλό πράγμα.
Όπως έχω ξαναπεί, ο κίνδυνος οι κλιματικές αλλαγές να έχουν καταστροφικές επιπτώσεις δικαιολογούν την επένδυση στην πρόβλεψη, τον μετριασμό και την προσαρμογή των επιπτώσεων αυτών. Αλλά δεν δικαιολογεί περιορισμούς στη χρήση ενέργειας.
Το επιχείρημα ότι η αποχώρηση από τη συμφωνία του Παρισιού θα θέσει σε κίνδυνο την παγκόσμια ηγεσία της Αμερικής μοιάζει επίσης υπερβολικό. Το σίγουρο είναι πως η απόφαση αποθαρρύνει πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, όπως έχει συμβεί και με άλλες αμερικανικές αποφάσεις που έχουν απογοητεύσει πολλούς από τους ίδιους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια.
Λένε ότι άλλες κυβερνήσεις δεν θα έχουν πλέον εμπιστοσύνη στην Αμερική ότι τηρεί τις δεσμεύσεις της. Ωστόσο, δεν θα ήταν κακό να μάθουν οι άλλες χώρες ότι η συγκατάθεση ενός προέδρου δεν μπορεί πάντα να δεσμεύει πάντα τους μελλοντικούς προέδρους.
Είναι επίσης λάθος να δούμε την απόφαση του Trump ως στροφή προς τον απομονωτισμό. Είναι αλήθεια ότι η κίνηση χαροποιεί όσους από την κυβέρνησή του θέλουν να δουν τις ΗΠΑ να αποδυναμώνουν τις συμμαχίες τους και να ενεργοποιούν δασμούς. Αλλά έχει επίσης την υποστήριξη των συντηρητικών και των Ρεπουμπλικάνων που αντιτίθενται σε αυτές τις πολιτικές. Αυτό το εύρος υποστήριξης βοηθάει να εξηγηθεί γιατί ο Trump έκανε αυτή την κίνηση ενώ μέχρι στιγμής απέφυγε να εγκαταλείψει τη NAFTA και παρόμοιες συμφωνίες.
Ο Trump μίλησε, μάλιστα, αν και πολύ αόριστα, και για την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας του Παρισιού. Θα ήταν καλύτερα να ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική πορεία. Αλλά είναι ελεύθερος να προχωρήσει σε πολλές κατευθύνσεις, από τη στιγμή που βρίσκεται ουσιαστικά στο ίδιο σημείο που βρισκόταν και όταν συμμετείχε στη συμφωνία.