Τι είναι προοδευτικό, τι συντηρητικό και τι τ’ ανάμεσό τους; Ακόμη και αν είναι παρατραβηγμένη η παράφραση, ισχύει, με αφορμή το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και τα πολιτικά απόνερα. Η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού θόλωσε τις γραμμές τόσο στη φιλελεύθερη παράταξη (η λαϊκή Δεξιά που πήρε το όπλο παρά πόδα) όσο και στα αριστερά του πολιτικού συστήματος: η παροιμιώδης αποστροφή που αποδίδεται στον Παύλο Πολάκη, «δεν μπορώ να ανέβω στα χωριά – με το που πας να πεις κάτι, μου δείχνουν την αντίθεσή τους». Παράλληλα, βουλευτές από όλα τα κόμματα – εκτός των υπερδεξιών – εκφράζουν με διαφορετικές αποχρώσεις τις ενστάσεις τους στο όνομα μιας «κοινωνίας που δεν είναι έτοιμη».
Πιθανότατα είναι η κοινωνία που «δεν ήταν έτοιμη» ούτε για τον πολιτικό γάμο στη δεκαετία του 1980 ούτε για τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Κι όμως, αυτή αποδέχθηκε τελικά την ατζέντα μεμονωμένων πολιτικών που εισήγαγαν σχέδια νόμου ως προοδευτικά. Η συζήτηση ξανανοίγει επηρεάζοντας αναπόφευκτα και τη στάση κάθε κόμματος απέναντι ακριβώς στην έννοια της προόδου και της συντήρησης. Τι συνιστά «προωθημένη» πολιτική; Αυτή που ξεδιπλώνεται μόνο εξ αριστερών; Ποιοι στήνουν τα οδοφράγματα της αντίστασης; Μόνο οι δεξιοί; Και κατά πόσο η διελκυστίνδα διαπερνά οριζοντίως το κομματικό σύστημα;
«ΤΑ ΝΕΑ» απευθύνθηκαν σε τρεις αναλυτές από τον χώρο των Πολιτικών Επιστημών και της Κοινωνιολογίας για να απαντήσουν στα ερωτήματα που τέθηκαν εκ των πραγμάτων στη δημόσια σφαίρα. Γράφουν οι Βασίλης Βαμβακάς, Γιάννης Κωνσταντινίδης και Βένη Μουζακιάρη.