Ανησυχία για τις μάχες και τη διακοπή των τηλεπικοινωνιών στη Βεγγάζη, τη δεύτερη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη της Λιβύης, εξέφρασε σήμερα ο ΟΗΕ.
Το δίκτυο των τηλεπικοινωνιών δεν λειτουργεί από την περασμένη Παρασκευή, όταν ξέσπασαν συγκρούσεις στη συνοικία Σαλμάνι μεταξύ των δυνάμεων του στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ και μιας ομάδας, πιστής σε έναν αντίπαλό του, τον συνταγματάρχη αλ Μάχντι αλ Μπαργάτι. Ο Χάφταρ ελέγχει την ανατολική Λιβύη τα τελευταία χρόνια ενώ ο Μπαργάτι επέστρεψε στη Βεγγάζη μετά από πολλά χρόνια στην εξορία, σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης και πληροφορίες που αναρτήθηκαν σε ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης.
Ο αλ Μπαργάτι και πολλά πρόσωπα που πρόσκεινται σε αυτόν, τα οποία από τα μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται στον Χάφταρ χαρακτηρίζονται “πυρήνας δολιοφθορέων”, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε άγνωστη τοποθεσία.
Οι πληροφορίες αυτές δεν έχουν επιβεβαιωθεί από ανεξάρτητες πηγές.
Οι ταραχές αυτές σημειώνονται περίπου έναν μήνα μετά τις καταστροφικές πλημμύρες που στοίχισαν τη ζωή σε 4.000 ανθρώπους στην ανατολική Λιβύη, ιδίως στην πόλη Ντέρνα, προκαλώντας την οργή των κατοίκων.
Στην ανακοίνωσή της η Αποστολή Στήριξης των Ηνωμένων Εθνών στη Λιβύη (MANUL) εκφράζει “ανησυχία για τις ένοπλες συγκρούσεις στη Βεγγάζη” υπενθυμίζοντας ότι “όλες οι πλευρές οφείλουν να προστατεύουν τους αμάχους”, καθώς ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες κάνουν λόγο για θύματα μεταξύ των κατοίκων της πόλης. Οι αρχές της ανατολικής Λιβύης θα πρέπει επίσης “να αποκαταστήσουν αμέσως τις τηλεπικοινωνίες στη Βεγγάζη, που διακόπηκαν όταν ξεκίνησαν οι συγκρούσεις”.
Μετά την ανατροπή του καθεστώτος του Μουάμαρ Καντάφι, το 2011, η Λιβύη κυβερνάται από δύο αντίπαλες διοικήσεις: μία στην Τρίπολη, υπό τον πρωθυπουργό Αμπντελχαμίντ Ντμπεϊμπά, που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη και η άλλη στην ανατολική Λιβύη, όπου εδρεύει το κοινοβούλιο και στηρίζεται από τον στρατάρχη Χάφταρ. Ο Ντμπεϊμπά ζήτησε σήμερα από τον γενικό εισαγγελέα να διενεργήσει “πλήρη έρευνα” για τα γεγονότα στη Βεγγάζη ώστε να λογοδοτήσουν “εκείνοι που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή αμάχων και την κοινωνική ειρήνη”. Κατήγγειλε επίσης “τις ένοπλες συγκρούσεις σε μια συνοικία” και “τη σκόπιμη και πλήρη διακοπή των επικοινωνιών (…) που απομονώνει τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Λιβύης από τον υπόλοιπο κόσμο”.