Του Κώστα Ράπτη
Τυχερός μέσα στην ατυχία του – ή κάτι άλλο; Το βέβαιο είναι ότι ο Ταγίπ Ερντογάν έχει για άλλη μία φορά αυτήν ακριβώς την υλοποίηση της “τρομοκρατικής απειλής” που χρειάζεται στην καταλληλότερη στιγμή. Το ερώτημα αν ο ισχυρός άνδρας της Άγκυρας και το εκτός νόμου Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν (ΡΚΚ) συμπορεύονται “αντικειμενικά”, μέσω μιας κοινής επένδυσης στην ένταση, ή με… περισσότερο “υποκειμενικούς” τρόπους, στο φόντο των οβιδιακών μεταμορφώσεων του τουρκικού βαθέος κράτους, αναγκαστικά θα μείνει αναπάντητο. Γεγονός πάντως παραμένει ότι η χθεσινή επίθεση έξω από τη Γενική Ασφάλεια της Άγκυρας αξιοποιήθηκε ήδη δεόντως από τον Τούρκο πρόεδρο, χωρίς να αποκλείεται να υπάρξει και συνέχεια.
Η επίθεση αυτή, πρώτη στην τουρκική πρωτεύουσα από το 2016, υπήρξε επιχειρησιακά παιδαριώδης, αλλά σε συμβολικό επίπεδο ιδιαίτερα ηχηρή. Κυρίως όμως σημειώθηκε σε χρονική στιγμή άκρως σημαντική: ανήμερα της σύγκλησης της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης μετά τις θερινές διακοπές της – αυτές που από τη Σύνοδο του Βίλνιους και μετά έχουν κρατήσει σε εκκρεμότητα την επικύρωση της εισδοχής της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Όσοι πιστεύουν ότι είναι μάλλον προσχηματική η επίκληση του τρομοκρατικού κινδύνου, προκειμένου να παρατείνεται από τουρκικής πλευράς το σουηδικό “σίριαλ”, θα υποχρεωθούν να σιωπήσουν. Ή μάλλον να εκφράσουν (όπως η αμερικανική κυβέρνηση και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ) την αλληλεγγύη τους – που όπως, θα τους υπενθυμίζει διαρκώς η Άγκυρα, θα αποτελεί γράμμα κενό, όσο δεν συνοδεύεται από περισσότερες “χειρονομίες” (λ.χ. έκδοση γκιουλενιστών ή Κούρδων ακτιβιστών που έχουν βρει καταφύγιο στη Σουηδία).
Άλλωστε, η παράταση του “σίριαλ” αποδεικνύεται αναγκαία, αφότου η αντικατάσταση του Μπομπ Μενέντεζ από τον Μπεν Κάρντιν δεν συνοδεύθηκε (κάθε άλλο) από μηνύματα ταχείας απεμπλoκής της πώλησης μαχητικών F-16 στην Τουρκία.
Όσο για την Ε.Ε., αυτή βρέθηκε στο επίκεντρο των μύδρων της ομιλίας με την οποία ο Ερντογάν άνοιξε τις εργασίες του Κοινοβουλίου, ως “αναξιόπιστη” και “αθετούσα” τις δεσμεύσεις της σχετικά με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας.
Στην ανακοίνωση του ΡΚΚ με την οποία αναλαμβάνεται η ευθύνη για την απόπειρα εισβολής στη Γενική Διεύθυνση Ασφαλείας της Άγκυρας, το εγχείρημα παρουσιάζεται ως κίνηση αντεκδίκησης για τις τουρκικές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον κουρδικών στόχων στο βόρειο Ιράκ. Όμως, ακριβώς οι επιχειρήσεις αυτές εντάθηκαν το τελευταίο 24ωρο, ως απάντηση στα γεγονότα της Κυριακής. Οι διαμαρτυρίες του (κουρδικής καταγωγής) προέδρου του Ιράκ, Αμπντούλ Λατίφ Ρασίντ για τις παραβιάσεις της κυριαρχίας της χώρας του και οι εκκλήσεις του για συνυπογραφή μιας συμφωνίας διασυνοριακής ασφαλείας, αντίστοιχης αυτής στην οποία έχουν προχωρήσει η Βαγδάτη και η Τεχεράνη, πέφτουν προς το παρόν στο κενό.
Αλλά το Ιράκ δεν αποτελεί τον μόνο νότιο γείτονα της Τουρκίας, ούτε τη μοναδική εστία των Κούρδων αυτονομιστών. Σε μία συγκυρία κατά την οποία η βόρεια Συρία δοκιμάζεται από εθνοτικές συγκρούσεις του κουρδικού στοιχείου με αραβικές φυλές, το μήνυμα του Ερντογάν απευθύνεται και στη συριακή “θυγατρική” του ΡΚΚ – άρα, από άλλο δρόμο και πάλι στην Ουάσιγκτον.