Εχουν περάσει 12 χρόνια από τη συντριπτική ήττα και πτώση του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012. Εκτοτε το κόμμα αυτό, που κυβέρνησε για περίπου 20 χρόνια και πρωτοστάτησε σε σημαντικές και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, αναζητεί, χωρίς αποτέλεσμα, τον ηγέτη που θα του διασφαλίσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλλον δεν θα το καταφέρει, όπως αποδεικνύουν οι κοκορομαχίες της νυν ηγεσίας όπως και όσων διεκδικούν την αρχηγία. Για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία με μεγάλη ευκολία σε κρίσιμες για τη χώρα στιγμές αγνόησέ τα δικά της λάθη και τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ επενδύοντας στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την άρνηση του ΠΑΣΟΚ να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει με αφηγήματα και πολιτικές θέσεις που το εμφανίζουν πιο ριζοσπαστικό και αριστερό από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι ούτε κι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι η διαμόρφωση μίας ρεαλιστικής στρατηγικής που αποβλέπει στη δημιουργία χώρου και τη διάθεση χρόνου να εισακουστούν οι πολίτες που επιθυμούν την ύπαρξη μίας Κεντροαριστεράς που προχωρά και αναπτύσσεται με πολιτικές που θα διασφαλίσουν τη δίκαιη ανάπτυξη, τη βιωσιμότητα και την ανθεκτικότητα της χώρας.
