Ηταν ένα από τα πιο… ψυχεδελικά τριήμερα της πρόσφατης ελληνικής διπλωματικής ιστορίας. Τόσο, ώστε έφτασε να κάνει μία επίσκεψη έλληνα Πρωθυπουργού στην Αγκυρα με πλήθος ακανθώδη ζητήματα ανοικτά να μοιάζει το χαλαρό σκέλος του! Δεν ήταν βέβαια, όμως «εξωτερικά» τουλάχιστον έδειχνε πιο πολιτισμένο και υπό έλεγχο από δύο άλλα που έσκασαν σαν βόμβες βυθού με τα κύματα να φτάνουν στον ουρανό.
Αφενός, ήταν η αυτόκλητη φιέστα του αλβανού πρωθυπουργού Ράμα στην Αθήνα που ήρθε στην ελληνική πρωτεύουσα να δείξει ποιος… κάνει κουμάντο στις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Πήγε να δείξει λίγο… χαρακτήρα, αλλά δεν του κράτησε: εδώ τα είπε περίεργα αν και μαζεμένα, μα μόλις επέστρεψε στη χώρα του βρήκε τον εαυτό του…
Ομως αυτό δεν ήταν το χειρότερο: η διαρκής περιπέτεια (ο κίνδυνος είχε επισημανθεί εντονότατα πριν από τη Συμφωνία) έρχεται από τα Σκόπια: η νέα εθνικίστρια πρόεδρος της χώρας έχει διαγράψει από το λεξιλόγιό της τον όρο «Βόρεια» στην ονομασία της χώρας. Και το έδειξε από το πρώτο λεπτό της θητείας της, προκαλώντας ταραχή. Η αλήθεια είναι ότι εδώ, σε αντίθεση με τα της Αλβανίας που έτυχε ήδη πλήρους ευρωπαϊκής στήριξης, υπήρξε καταιγισμός άμεσων αντιδράσεων: στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στη Βουλγαρία, κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και στην ίδια τη Βόρεια Μακεδονία, όπου μέλη της ίδιας της κυβέρνησης μίλησαν έως για ακυρότητα της προεδρικής ορκωμοσίας.
Ολες αυτές οι αντιδράσεις όμως έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα που τους στερεί κάθε δυνατότητα να αποκτήσουν ουσιώδες περιεχόμενο: προσκρούουν σε τρία «παγόβουνα» τα οποία, κάτω από την επιφάνεια, συνιστούν μία τεράστια ενιαία αμετακίνητη μάζα:
Το πρώτο, είναι οι συνεχείς τακτικισμοί που μπορούν να γίνονται διαρκώς στο εξής από διάφορες πλευρές από τη γείτονα χώρα. Το δεύτερο, είναι οι περιοριστικές αγκυλώσεις της ίδιας της Συμφωνίας των Πρεσπών που η… «απενεργοποίησή» της είναι μέτρο στο οποίο η Ελλάδα πολύ δύσκολα θα μπορούσε (και επίσης θα ήθελε) να καταφύγει. Και, το τρίτο, είναι ασφαλώς το πιο σημαντικό: ότι μπορεί να φωνάζουν τώρα διάφορα τρίτα μέρη, αλλά εκείνο που ουδέποτε θα θεωρούσαν νοητό να συμβεί, θα ήταν ακριβώς μία τέτοια διαδικασία ακύρωσης. Επειδή οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα πιέστηκε επί τόσα χρόνια να κλείσει αυτό το ζήτημα με τέτοιο τρόπο, όπως και τελικά συνέβη από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει. Και ασφαλώς οι Σκοπιανοί το γνωρίζουν αυτό πάρα πολύ καλά. Αλλωστε η ένταξη στο ΝΑΤΟ έχει ήδη ολοκληρωθεί.
Ακόμα λοιπόν κι αν η νέα εθνικίστρια πρόεδρος τελικά κάνει πίσω, που δεν δείχνει άλλωστε τέτοιες διαθέσεις, ποιος και πώς μπορεί να διασφαλίσει ότι αυτό θα είναι μόνιμο; Και ότι το ίδιο θα κάνουν όλοι στην εξουσία στη γείτονα χώρα; Ουδείς. Και ούτε πρόκειται. Τι να γίνει δηλαδή; Να μπει μία… ταρίφα του τύπου «στα δέκα «Μακεδονία» σκέτα καίγεστε;». Αρχίζει δηλαδή η διαδικασία ακύρωσης; Αστειότητες. Δεν πρόκειται να συμβεί.
Κατ’ ουσίαν, μπαίνουμε πλέον σε έναν αέναο υβριδικό κλεφτοπόλεμο. Στην πραγματικότητα η Συμφωνία των Πρεσπών έχει πλέον κλειδώσει την Ελλάδα σε θέση αδυναμίας: δεν μπορεί να την προστατεύσει από τέτοιου είδους «αντάρτικο». Και οι σύμμαχοι της χώρας θέλουν μεν ηρεμία, όμως, πάνω απ’ όλα, θέλουν τα Σκόπια μέσα. Οχι μόνον στο ΝΑΤΟ, αλλά, πολύ σύντομα, μαζί με την Αλβανία, και στην ΕΕ.