«Τέλος είπα, τέλος. Σε όποιον δεν αρέσει, να φύγει»: μια διαδικτυακή συνεδρίαση της γραμματείας ΚΟΕΣ του ΣΥΡΙΖΑ που πριν ξεκινήσει φάνταζε λίγο πολύ οργανωτικού χαρακτήρα, ανέδειξε το ρήγμα που υπάρχει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανάμεσα στην προεδρική πλευρά και την εσωκομματική αντιπολίτευση.
Αφότου η πλευρά των οκτώ μελών της Πολιτικής Γραμματείας που συμμετείχαν στη συνεδρίαση πήρε τον λόγο για να περιγράψει τα προβλήματα που υπάρχουν στον δρόμο προς το συνέδριο, όπως η έλλειψη κεντρικής εισήγησης για τις καταστατικές αλλαγές που θα κληθεί να εγκρίνει το συνέδριο του Οκτωβρίου, τόσο η Ολγα Γεροβασίλη όσο και ο Σωκράτης Φάμελλος έθεσαν θέμα αλλαγής ημερομηνίας του συνεδρίου, επειδή αυτό συμπίπτει με τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ – με την πρώτη να περιγράφει τη χρονική σύμπτωση ως «αντιδεοντολογική». Λίγο αργότερα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πήρε τον λόγο και σε έντονο ύφος: «Δεν μπορούμε να αλλάζουμε τις πολιτικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί. Σε όποιον δεν αρέσει, να φύγει», είπε, αναφερόμενος σε αποχωρήσεις από το κόμμα. Η κατάσταση γρήγορα εκτραχύνθηκε, με τον Νίκο Παππά να ζητά από τον πρόεδρο να ανακαλέσει, κάτι που δεν έγινε δεκτό. Ακολούθησε η άμεση αποσύνδεση από τη συνεδρίαση της Γεροβασίλη και μετά των υπόλοιπων μελών εκ των «87» της αντιπολίτευσης (Γιάννης Ραγκούσης, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, Κώστας Ζαχαριάδης, Αλέκος Φλαμπουράρης Κατερίνα Νοτοπούλου, Ελένη Συμεωνίδου, Ζωή Καρκούλια), που είχε ως αποτέλεσμα την πρόωρη λήξη της συνεδρίασης, που κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχιστεί σήμερα – αν και ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίζεται έτοιμος να συνεχίσει κανονικά το πρόγραμμά του με μια επίσκεψη στον Γιάννη Στουρνάρα.
Από την πλευρά της Κουμουνδούρου, επισημαίνεται πως η απόφαση το καταστατικό συνέδριο να γίνει το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου λήφθηκε από την Κεντρική Επιτροπή, που αποτελεί το ανώτατο καθοδηγητικό του κόμματος και αποτελεί μια πολιτική απόφαση. «Πώς ένα καθαρά τεχνοκρατικό όργανο (σ.σ.: η γραμματεία ΚΟΕΣ) θέτει θέμα αλλαγής μιας πολιτικής απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής;», ανέφεραν πηγές από το προεδρικό περιβάλλον. «Γιατί οι προβληματισμοί δεν τέθηκαν σε εκείνη τη συνεδρίαση και τίθενται τώρα;», επεσήμαναν, σχολιάζοντας πως από το ΠΑΣΟΚ δεν έχουν διαμαρτυρηθεί. Αργά το βράδυ, σχολιάζοντας δημόσια δημοσιεύματα για όσα έγιναν στη συνεδρίαση, ο Κασσελάκης ανέφερε πως «μια χαρά είμαστε με την Ολγα. Μην ανησυχείτε. Θα εκσυγχρονίσουμε συλλογικά το κόμμα μας για να ανταποκριθεί στην κοινωνία» – υπενθυμίζεται πως οι δυο τους θα βρεθούν και πάλι στην αυριανή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας. Μετά τη διακοπή της συνεδρίασης χθες το βράδυ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, συνομίλησε με μέλη της γραμματείας της ΚΟΕΣ, μεταξύ των οποίων η Ολγα Γεροβασίλη και η Κατερίνα Νοτοπούλου.
Θέμα ηγεσίας
Τα εσωκομματικά ζητήματα, πάντως, δεν ξεκίνησαν το απίγευμα. Με βολές ενάντια στον Στέφανο Κασσελάκη, ο Γιάννης Μουζάλας υπήρξε το πρώτο στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που έθεσε ανοιχτά θέμα αμφισβήτησης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας (Attica) πως θέμα προέδρου πρέπει να τεθεί στο επικείμενο καταστατικό συνέδριο του Οκτωβρίου. Ο πρώην υπουργός, αφότου ξεκαθάρισε πως υποστήριξε τον Κασσελάκη «με τις καλύτερες προθέσεις», περιέγραψε τον σημερινό πρόεδρο ως «ελλιπή» και «διχαστικό»: «δεν προσπαθεί να συνθέσει. Ενας πρόεδρος κόμματος δεν χαίρεται άμα φεύγουν άνθρωποι από το κόμμα του. Ενας πρόεδρος κόμματος εξουσίας οφείλει να συνθέτει απόψεις, οφείλει να κρατάει τον κόσμο μέσα, να φέρνει κόσμο μέσα. Δεν μπορεί να επιχαίρει που φεύγει ο Δραγασάκης», σχολίασε χαρακτηριστικά, σημειώνοντας πως «έχουμε μία πολιτική από την τωρινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δολοφονεί πολιτικά» και πως σ’ αυτό το πλαίσιο προκύπτει «στρατηγική απαξίωσης του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα» από τον διάδοχό του. Ο Μουζάλας τοποθετήθηκε και για το ζήτημα των συνεργασιών, τονίζοντας πως δεν πρέπει να υπάρχουν προαπαιτούμενα που «μπλοκάρουν» το εγχείρημα – στο ζήτημα των συνεργασιών, πάντως, τοποθετήθηκε και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε άρθρο του στο ιταλικό «Il Manifesto», περιγράφοντας τις γαλλικές εκλογές ως «φάρο για τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη» και την κοινωνική απαίτηση για ένα «ευρύ πολιτικό προοδευτικό μέτωπο».