Του Κώστα Ράπτη
Πολιτικός παλαιάς κοπής που προτιμά την προβλεψιμότητα ή troll που διασκεδάζει εις βάρος των αντιπάλων του; Ο Βλαντίμιρ Πούτιν δήλωσε ότι θα προτιμούσε να δει την Κάμαλα Χάρις νικήτρια των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου και οι αναλυτές των διεθνών μέσων ενημέρωσης διατυπώνουν τις πιο αντιφατικές ερμηνείες για αυτήν την επιλογή.
Μιλώντας στο Οικονομικό Φόρουμ του Βλαδιβοστόκ, ο Ρώσος πρόεδρος εκλήθη να σχολιάσει τις αμερικανικές εξελίξεις. Και προτίμησε να δημιουργήσει μιαν ευτράπελη ατμόσφαιρα.
“Γελάει τόσο εκφραστικά και μεταδοτικά που δίνει την αίσθηση ότι όλα είναι υπό έλεγχο μαζί της”, είπε ο Πούτιν, διασκεδάζοντας το ακροατήριό του. Προφανώς, με το σχόλιό του αυτό ο ένοικος του Κρεμλίνου υπαινισσόταν το παρωνύμιο “Η Κάμαλα που χαχανίζει”, το οποίο έχουν επινοήσει οι κακεντρεχέστεροι των Ρεπουμπλικανών για την νυν αντιπρόεδρο των ΗΠΑ.
Σε πιο σοβαρό ύφος, πάντως, ο Πούτιν σημείωσε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, ως πρόεδρος, είχε επιβάλει περισσότερες κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας από οποιονδήποτε άλλον ένοικο του Λευκού Οίκου πριν από αυτόν.
“Τελικά, η επιλογή ανήκει στον αμερικανικό λαό, και θα σεβαστούμε την επιλογή αυτή”, κατέληξε ο ηγέτης του Κρεμλίνου.
Στον Λευκό Οίκο, ωστόσο, δεν ενθουσιάζονται ούτε με τα εγκώμια, εάν αυτά προέρχονται από τον Ρώσο ηγέτη.
“Θα εκτιμούσαμε ιδιαίτερα το να σταματήσει ο κ. Πούτιν να μιλά για τις εκλογές μας και να σταματήσει να ανακατεύεται. Δεν θα πρέπει να ευνοεί κανέναν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο”, δήλωσε ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας Τζον Κίρμπι.
Το αφήγημα ότι ο “ρωσικός δάκτυλος” αναμιγνύεται στις αμερικανικές εκλογικές διαδικασίες απέκτησε δική του ζωή από τότε που το επικαλέστηκε για πρώτη φορά η ηγεσία των Δημοκρατικών το 2016, αρχικά για να αποκρούσει τη διαρροή (και όχι υποκλοπή) των εγγράφων που αποτύπωναν τους κομματικούς χειρισμούς κατά της υποψηφιότητας του Μπέρνι Σάντερς και κατόπιν για να ερμηνεύσει την ήττα της Χίλαρι Κλίντον.
Η εν λόγω θεωρία συνωμοσίας, η οποία πάντως έχει την πλήρη στήριξη του βαθέος κράτους των ποικίλων υπηρεσιών, αντί να θεωρείται αυτο-υπονομευτική του αμερικανικού κύρους επανέρχεται με κάθε ευκαιρία (όπως στις μέρες μας με την απαγγελία κατηγοριών σε δύο ανώτερα στελέχη ρωσικών μέσων ενημέρωσης για ένα φερόμενο παράνομο σχέδιο επηρεασμού των εκλογών του Νοεμβρίου) είτε για να δικαιολογήσει κινήσεις περιστολής της ελευθερίας του λόγου είτε για να προσφέρει μιαν ερμηνεία των εξελίξεων λιγότερο άβολη από την προφανή. Και πάντως υπονοεί πάντοτε ότι ο εκλεκτός του “ρωσικού δακτύλου” είναι ο Ντόναλντ Τραμπ.
Ο Πούτιν έχει κάθε συμφέρον να βραχυκυκλώσει αυτό το αφήγημα.
Άλλωστε την ως φαίνεται αυθεντική (και προφανώς αφελή) προτίμησή του για τον Τραμπ το 2016 την έχει διαψεύσει η θαυμαστή συνέχεια της αμερικανικής πολιτικής μέχρι σήμερα σε σειρά κρίσιμων επιλογών: από τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και την αναίρεση του πλέγματος ισορροπιών στους εξοπλισμούς, μέχρι την αξιοποίηση των δασμών στις σχέσεις με την Κίνα και την απόπειρα ενταφιασμού του Παλαιστινιακού ζητήματος μέσω των Συμφωνιών του Αβραάμ. Επιπλέον, είναι εμφανές ότι η υποψηφιότητα Τραμπ του 2024 δεν έχει τον οιονεί αντισυστημικό χαρακτήρα αυτής του 2016, παρά έχει γίνει αποδεκτή από σημαντικό τμήμα της οικονομικής ελίτ.
Ο Ρώσος πρόεδρος είχε ήδη δηλώσει κατά το πρόσφατο παρελθόν ότι προτιμά τον “έμπειρο” και “προβλέψιμο” Τζο Μπάιντεν και τώρα μεταφέρει την υποστήριξή του στην αντιπρόεδρο του τελευταίου. Υπάρχει ένα στοιχείο ειλικρίνειας σε αυτήν την τοποθέτηση. Ο ένοικος του Κρεμλίνου έχει λόγους να πιστεύει ότι μια νέα κυβέρνηση των Δημοκρατικών θα είναι περισσότερο εναρμονισμένη με το “βαθύ κράτος” και άρα δεν θα είναι απορροφημένη από έναν χαοτικό πόλεμο διαδρόμων που θα διαχέεται και στις διεθνείς σχέσεις, σκορπίζοντας αντιφατικά μηνύματα.
Επιπλέον, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει αφήσει να εννοείται ότι απεργάζεται ένα σχέδιο τερματισμού της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Όμως η Μόσχα δεν είναι έτοιμη για διάλογο και συμβιβασμό. Αντί της διεθνούς πίεσης που θα δημιουργούσε κάποια ευφάνταστη κίνηση του Τραμπ προτιμά τους αντιπάλους που ήδη γνωρίζει ώστε να συνεχίσει με τους ρυθμούς της προτίμησής της έναν πόλεμο που θεωρεί ότι εξελίσσεται υπέρ της.